سران کشورهای عضو ناتو که اشغالگری ها و جنایات یا آثار جنایات و لشگرکشی های اشغالگرانه آنها به افغانستان و عراق کاملا عیان است، در پایان نشست روز دوشنبه هفته جاری بیانیه ای در 79 بند منتشر کردند که یک بند از آن به ایران مربوط می شد. در این بند آنها ضمن تاکید بر اینکه اجازه نخواهند داد ایران به سلاح اتمی دست پیدا کند نوشته اند «ما حمایت ایران از نیروهای نیابتی و بازیگران مسلح غیر دولتی از جمله از طریق تامین مالی، آموزش و اشاعه فناوری موشکی و تسلیحات را محکوم می کنیم.»
آنها همچنین در ادامه خواستار آن شده اند که ایران برنامه موشک‌های بالستیک خود را که می گویند ناهماهنگ با قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد است، متوقف کند. در این متن فقط ضمیمه شدن شبه جزیره کریمه به روسیه، تروریسم و هرگونه استفاده از سلاح شیمیایی در سوریه محکوم شده است. به این ترتیب عجیب نیست که این بیانیه موجبات اعتراض مقامات ایران را فراهم کند.
سعید خطیب زاده سخنگوی وزارت خارجه در توئیتی در واکنش به این بیانیه نوشت: ناتو با توجه به سابقه ویرانگرش در منطقه ما، در جایگاهی نیست که بخواهد ایران را که لنگر ثبات امنیت و صلح در منطقه است موعظه کند. وی با بیان اینکه برابر انگاشتن طرف متضرر و طرف خرابکار، تنها نشانگر یک رویکرد معیوب و سیاسی است، تصریح کرد: به جای خطابه خواندن برای دیگران، به قوانین بین‌المللی پایبند باشید.
خطب زاده مطمئناٌ قصد نداشته است که بگوید ناتو هرگز ماموریت اخلاقی و انسانی ای داشته یا قرار بوده است داشته باشد. اما سخن وی احتمالاً اشاره به سخنان تونی بلر نخست وزیر پیشین انگلیس و بیل کلینتون رئیس جمهوری پیشین آمریکا در زمان دخالت ناتو در یوگوسلاوی است که از آن به عنوان یک ماموریت اخلاقی نام برده بودند. ده سال پیش باراک اوباما رئیس جمهوری وقت آمریکا و دیوید کامرون نخست وزیر اسبق انگلیس نیز با همین استدلال زمینه دخالت نظامی ناتو در لیبی را فراهم کردند.
ناتو تا پایان جنگ سرد هرگز در هیچ نبرد آشکاری شرکت نکرده بود و عمده عملیات آن محدود بود به عملیات پنهان در کشورهای عضو و کشورهای متخاصم. برخی از موارد عملیات پنهان ناتو در کشورهای عضو، از نوع خرابکاری و ترور بعدها آشکار شده و مورد پژوهش قرار گرفت.
پس از پایان جنگ سرد، ناتو به سرعت به ابزار جهان گشایی استعماری آمریکا و متحدانش زیر نقاب «دخالت بشردوستانه» تبدیل شد. اولین دخالت آشکار ناتو در 1995 و در یوگوسلاوی و علیه صربستان دیده شد. ناتو با شعار پایان دادن به نسل کشی وارد شد اما خود به سرعت مرتکب نسل کشی هولناکی شد. در سال 2000 سازمان عفو بین الملل با اینکه خود از بازوهای تبلیغاتی غرب است، ناتو را به نسل کشی در یوگوسلاوی متهم کرد.
پس از آن ناتو در لیبی دخالت کرد که در نتیجه آن، کشور به آشوب و هرج و مرج دائمی کشانده شد و حتی هنوز هم دولت مستقر واحدی ندارد. دخالت به اصطلاح بشردوستانه ناتو در لیبی در نتیجه فرصت طلبی غرب برای تغییر رژیم اتفاق افتاد که نتیجه اش برای لیبی چیزی نبود جز نبردهای بی پایان بین قبیله ای، فاجعه انسانی، بحران پناهندگان، پخش شدن سلاح در کل منطقه و رشد داعش در شمال آفریقا.
اما شاید برجسته ترین فاجعه ناتو حضور بیست ساله آن در افغانستان باشد. بلافاصله پس از فاجعه 11 سپتامبر، ناتو در عمل به ماده 5 اساسنامه اش که می گوید تجاوز به هر عضو ناتو معادل تجاوز به همه اعضا است، در راه همکاری با آمریکا، وارد افغانستان شد.
در اینجا نیز ایده دخالت بشردوستانه به کمک توجیه کردن این دخالت آمد. با این حال حضور بیست ساله ناتو نه تنها دستاوردی نداشت، که پس از ده سال جنگ و گریز و تحمیل هزینه های گزاف مادی و انسانی، اکنون قصد دارد بر اساس توافق آمریکا با طالبان، این کشور را ترک کند.
در واقع همانطور که سخنگوی وزارت خارجه به درستی گفته است، ناتو به عنوان یک ائتلاف نظامی و با ماموریت هایی از همین جنس، در موقعیتی نیست که دیگران را موعظه کند. با این حال باید توجه داشت که ناتو ماشین تبلیغاتی بسیار قدرتمندی در دست دارد که می تواند گنجشک را جای قناری قالب کند، یا به زبان دیپلماتیک، جای متجاوز و قربانی را عوض کند.
ناتو به عنوان ائتلاف دست ساز آمریکا و بازوی اعمال قدرت آن در اروپا، توانست در مدت جنگ سرد این توهم را بوجود بیاورد که ماموریت اصلی اش حفاظت از امنیت اروپا است.
پس از پایان جنگ سرد، ناتو ماموریت یافت تا برای دخالت‌های نظامی آمریکا در جهان توجیه و دلیل اخلاقی بتراشد. در توجیه دخالت نظامی به بهانه در اختیار داشتن سلاح های کشتار جمعی، ناتو به کمک کشوری شتافت که تنها کشور استفاده کننده از سلاح کشتار جمعی در تاریخ بشر است.
آمریکا در پایان جنگ جهانی دوم، شهرهای هیروشیما و ناگازاکی در ژاپن را با بمب اتم هدف قرار داد. به این ترتیب میزان بی اندازه زیادی از بی شرمی لازم است تا ناتو بتواند کشوری را که تنها اقدام نظامی اش دفاع از خود بوده محکوم کند.