به گزارش روزنامه دیلی میل، این طرح نیروگاهی ۲۰ میلیارد یورویی که «ایتر» (ITER) نام دارد در واقع همان واکنش هایی را که در خورشید رخ می دهد، شبیه سازی می کند و هدف از ساخت آن، این است که ثابت شود تولید برق با همجوشی هسته‌ای در مقیاس تجاری امکان پذیر است.
اکنون شرکت جنرال اتمیکس که یک شرکت انرژی و دفاعی آمریکایی است در حال آماده‌سازی مقدمات برای ارسال قدرتمندترین آهنربای جهان به نام Central Solenoid برای این طرح نیروگاهی در فرانسه است.
این آهنربا به یک جزء اصلی از راکتور همجوشی «ایتر» تبدیل می شود. راکتور همجوشی «ایتر» دستگاهی است که قدرت همجوشی خورشید را شبیه سازی می کند و یکی از بلند پروازانه ترین پروژه‌های انرژی است که تاکنون در جهان انجام شده است.
آهنربای Central Solenoid از ۶ ماژول تشکیل شده است و یکی از مهم ترین کمک های آمریکا به طرح ساخت راکتور ایتر است. طول این آهنربا ۱۸ متر، عرض آن ۴.۲۵ متر و وزن آن هزار تن است.
این آهنربا برای تولید یک جریان قدرتمند در پلاسمای راکتور همجوشی ایتر مورد استفاده قرار می گیرد و به شکل دادن و کنترل واکنش همجوشی در طول پالس های طولانی کمک می‌کند.
نیروی مغناطیسی این آهنربای بزرگ می تواند یک ناو هواپیمابر را ۲ متر به هوا بلند کند. این آهنربا در هسته خود ۱۳ تسلا قدرت میدان مغناطیسی خواهد داشت که تقریباً ۲۸۰ هزار برابر بیشتر از میدان مغناطیسی زمین است. علاوه بر این، ساختارهای پشتیبانی این آهنربا باید نیروهایی قابل مقایسه با ۲ برابر رانش یک شاتل فضایی را تحمل کنند.
طرح «ایتر» (ITER) در ۳۵ کشور از جمله چین، اتحادیه اروپا، هند، ژاپن، کره جنوبی، روسیه و آمریکا در جنوب فرانسه در حال ساخت است و مأموریت آن این است که نشان دهد انرژی حاصل از همجوشی هیدروژن می تواند ایجاد و مدیریت شود تا برق مورد نیاز جوامع جهانی را به روشی بدون انتشار کربن، ایمن و مقرون به صرفه به راحتی تامین کرد.
البته ساخت راکتور همجوشی «ایتر» با شیوع بیماری همه‌گیر کووید-۱۹ با مشکل مواجه شد، اما با وجود این تاکنون تقریباً ۷۵ درصد پیشرفت داشته است.
اجزای بزرگ و منحصر به فرد آن طی ۱۵ ماه گذشته از سه قاره به فرانسه آورده شده اند و هنگامی که با هم جمع شوند، راکتور ایتر را تشکیل خواهند داد که همجوشی را در مقیاس صنعتی نشان خواهد داد.
شرکت «جنرال اتمیکس» آزمایش نهایی اولین ماژول این آهنربا را اوایل سال جاری میلادی به پایان رساند و این آهن ربا هفته جاری در یک کامیون مخصوص حمل و نقل سنگین قرار می گیرد و سپس در یک کشتی به سمت جنوب فرانسه ارسال می شود.
انتظار می رود این نیروگاه همجوشی هسته ای که نخستین نیروگاهی است که از پلاسما فوق داغ استفاده می کند تا انتهای سال ۲۰۲۵ تکمیل شود و تولید برق را شروع کند. وعده استفاده از همجوشی هسته ای این است که می‌توان انرژی نامحدود و پاک تولید کرد، اما علیرغم ۶۰ سال پژوهش، این شیوه باید بر چالش های فنی مهار کردن مقدارهای بسیار بالای انرژی غلبه کند.
در فرایند هم جوشی هسته ای اتم های هیدروژن سنگین با هم ترکیب می شود و مقدار بسیار عظیمی انرژی آزاد می کنند، اما انجام این کار به حرارتی ۱۵۰ میلیون درجه سلسیوسی، یعنی ۱۰ برابر داغ‌تر از هسته خورشید، نیاز دارد.
سوخت هیدروژنی این نیروگاه از آب دریا به دست می‌آید و فقط چند گرم از آن کافی است، اما برای انجام همجوشی هسته ای باید مغناطیس های عظیمی را به کار برد تا پلاسمای با دمای فوق‌العاده بالا را در یک محفظه خلاء دونات‌شکل به نام «توکاماک» مهار کند.
این فرایند، مانند راکتورهای معمول شکافت هسته ای، باعث تولید گاز دی اکسید کربن که در گرمایش جهانی نقش دارد، نمی‌شود. مزیت راکتورهای همجوشی این است که خطر ذوب شدن ندارند و مقدار بسیار کمتری زباله های رادیواکتیو تولید می کنند.