به گزارش روز یکشنبه گروه دانشگاه ایرنا از پایگاه خبری ساینس، در حال حاضر ایمپلنت‌هایی که به عنوان رابط عصبی کاربرد دارند، با استفاده از جراحی تهاجمی درون مغز قرار می‌گیرند و الکترودهای موجود در آن‌ها فعالیت مغز را ثبت یا بافت آن را تحریک می‌کند.
این تجهیزات معمولا برای درمان پارکینسون، صرع و اختلالات شناختی کاربرد دارند، اما ایمپلنت محققان سوییسی با الهام از استنت‌های گشادکننده رگ طراحی شده و برای کاشت آن نیازی به جراحی تهاجمی نیست. این ایمپلنت با یک جراحی عادی درون رگ خونی بیمار کاشته می‌شود و برای کارکرد صحیح، نیازی به برقراری ارتباط مستقیم با سیستم عصبی ندارد.
برای ساخت این ایمپنت به جای فلزات، از پلیمرهایی استفاده شد که موجب التهاب نمی‌شوند، پایداری نسبتا زیادی دارند و پس از چندماه در بدن جذب می‌شوند. به همین علت در برنامه‌های پایش کوتاه مدت و میان مدت مانند نظارت بر صرع یا پشتیبانی از توانبخشی عصبی پس از بروز جراحت کاربرد دارد.
صرع یک اختلال عصبی است که به تشنج منجر می‌شود. تشنج ناشی از بیماری صرع مکرر است و در طول زمان شدیدتر می‌شود. هیچ درمان قطعی برای این بیماری عصبی مزمن وجود ندارد و یک سوم بیماران مبتلا به صرع، در مقابل انواع درمان مقاوم هستند و روش های کنونی برای آنان موثر نیست.
به گفته محققان یکی از مزایای اصلی این ایمپلنت ترمیم طبیعی بافت اطراف آن پس از جذب ایمپلنت در بدن است، در حالی که ایمپلنت‌های فعلی هیچ تعاملی با بافت بدن ندارند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Biomaterials and Advanced Materials Technologies منتشر شده است.