به گزارش ایرنا، شبکه خبری ای بی سی در گزارشی در مورد دیدار بایدن و پوتین نوشت: رئیس جمهوری روسیه حرف آخر را در مورد رئیس جمهوری آمریکا دارد و این نشان می دهد که آینده ریشه در گذشته دارد.
پوتین پس از دیدار با بایدن گفت: هیچ شادی ای در زندگی وجود ندارد، فقط یک سراب از آن در افق موجود است.
تحلیلگران روزها زمان صرف کرده اند تا به منظور پوتین از این جمله برسند. پوتین در گذشته نیز با بوش، اوباما و ترامپ روسای جمهوری سابق آمریکا دیدار کرده است و همه آنها خواستار تنظیم دوباره روابط با روسیه بوده اند.
شبکه خبری ای بی سی در ادامه این گزارش آورده است: پوتین نفوذ روسیه را در جهان احیا کرده که همواره کاملا مشروع نبوده بلکه با زور انجام شده است. وقتی پوتین در ژنو در مقابل بایدن نشست، معتقد بود که با رهبر یک امپراطوری رو به زوال دیدار می کند. پوتین اقدامات خود در اوکراین و کریمه را آغاز کرد و محاسباتش این نتیجه را در بر داشت که آمریکا کاری برای متوقف کردنش، کاری انجام نمی‌دهد.
پوتین همچنین از روابط نزدیکتری با شی جین پینگ رئیس جمهوری چین برخوردار است و اگرچه ائتلافی همه جانبه بین این دو کشور حاکم نیست، اما روابط بر منافع دوجانبه مبتنی است. رییس جمهوری چین نیز همچون پوتین معتقد است که غرب رو به افول است.
روسیه و چین از یک زمستان طولانی و تاریک بیرون آمده اند. تاریخ چیزی نیست که در کتاب ها ثبت شده باشد، بلکه در روح حک شده است.
این دیدگاه بسیار متفاوتی از غرب است که معتقد است تاریخ چیزی است که باید فتح شود. تاریخ چیزی است که در گذشته باقی مانده است. غرب معتقد است که پیشرفت، تاریخ را از بین می برد و زمان در خطی مستقیم به سمت انتهای تاریخ پیش می رود.
این همان چیزی است که پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی گفته شد، اینکه دموکراسی لیبرال پیروز شده است.
پوتین گفته است که سقوط امپراطوری شوروی، فاجعه بزرگ قرن ۲۰ بود. وی معتقد است که روسیه از سوی غرب تحقیر شده است.
پوتین می گوید آمریکا قول داده بود در ازای عقب نشینی سربازان شوروی از آلمان شرقی در پی سقوط دیوار برلین، ناتو توسعه نیابد، اما با بزرگ کردن ناتو به این توافق خیانت کرده است.
غرب تاکید دارد که هیچ گاه چنین توافقی حاصل نشده است. با این حال، پوتین کینه به دل دارد.
روزنامه نشنال چاپ ابوظبی در این مورد نوشت: اجلاس هفته گذشته آمریکا – روسیه در ژنو دقیقا مطابق با برنامه ریزی دو دولت پیش رفت.
هیچ گونه شگفتی و هیچ تقابلی بین جو بایدن رئیس جمهوری آمریکا و ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری روسیه روی نداد.
دو رهبر درایت نشان دادند، آنها در مورد برخی مسائل موضع سختی نشان دادند و در موارد دیگر انعطاف پذیری. ساعاتی بعد، دو طرف اجلاس را بدون مصالحه درمورد خطوط قرمزشان ترک کردند.
از دیگر دستاوردهای قابل توجه، رفع اختلافات دیپلماتیک طولانی مدت میان دو کشور با بازگشایی کنسولگری ها و بازگرداندن سفرا بود.
این دو بطور اصولی بر سر لزوم دستیابی به توافق در آینده برای حل اختلافات موافقت کردند.
بایدن این نشست را ترک کرد در حالی که می توانست به خود ببالد که به پوتین گفته است که به قوانین احترام گذارد. پوتین نیز این نشست را ترک کرد در حالی که توانست روسیه را به عنوان یک کشور بانفوذ نمایان کند، قدرتی بزرگ که یادآور اتحاد جماهیر شوروی است. وی همچنین خود را به عنوان بازیگر اصلی بین المللی ترسیم کرد که با رئیس جمهوری ایالات متحده در جایگاهی برابر دیدار کرده است.
به هر روی، این اجلاس رهبران دو قدرت بزرگ را گردهم آورد اما در عمل، صرفا یک نشست مقدماتی بود که هیچ تغییر اساسی در روابط ایجاد نکرد.
رهبران دو کشور با یکدیگر مذاکره نکردند، این کار مقام های وزارتخانه های دو کشور است که اگر اتفاق افتد، شاید مهمترین موفقیت این اجلاس باشد. دو رهبر خطوط قرمز یکدیگر و موضوعاتی مختلف از امنیت گرفته تا تغییرات آب و هوایی را برای مذاکره در کارگروه های آینده مشخص کردند.
آنها پذیرفتند که مذاکراتشان ادامه یابد. در حقیقت، با حضور آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه آمریکا و سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه در اتاق، دو رهبر سه ساعت را در زمینه ترسیم آنچه قابل مذاکره است و آنچه قابل مذاکره نیست، صرف کردند.
از نظر روسیه، بایدن در انتقاد از وضعیت حقوق بشر روسیه بسیار پیش رفته بود، اگرچه هیات آمریکایی این مساله را روشن کرده بود که حقوق بشر برای بایدن بسیار مهمتر از کلاهک های هسته ای است.
از ابتدا مشخص بود که دولت بایدن برای جلوگیری از ابتکارعمل پوتین، این اجلاس را به طور درخشانی طرح ریزی کرده بود. دولت بایدن از تعیین دستور جلسه خودداری و با برگزاری کنفرانس خبری مشترک مخالفت کرد و این نشست را پس از چهار ساعت به پایان رساند، حتی با وجودی که مسکو خواستار یک ساعت وقت اضافی بود.
اما درایت یک چیز است و اعتماد چیز دیگر و این اجلاس ثابت کرد که دولت بایدن به کرملین اعتماد ندارد. دولت بایدن همچنان مسکو را متهم به مداخله در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۶ آمریکا می‌داند. انتخاباتی که دونالد ترامپ یک جمهوریخواه را روانه کاخ سفید کرد.
با این حال، تیم بایدن مایل به جلوگیری از رویارویی و کشف زمینه درک دو جانبه در ارتباط با موضوعات دو جانبه و بین المللی است.
دو رئیس جمهوری درمورد مساله چین به طور دقیق گفت و گو نکردند به ویژه از آن جهت که تنها چند روز قبل از نشست ژنو، در اجلاس سازمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و اجلاس اتحادیه اروپا – آمریکا موضع غرب درقبال افزایش قدرت آسیایی را مطرح کرده بود.
این دو در عین حال درمورد ایران و سوریه گفت و گو کردند. بایدن گفت که بازگشت به توافق هسته ای ممکن است، اما اغفال عمدی از رفتار منطقه ای ایران ممکن نیست. بایدن به پوتین گفت که آمریکا همه تحریم ها علیه تهران را لغو نمی کند تا زمانی که این کشور سیاست خارجی توسعه طلبانه اش در خاورمیانه را تغییر دهد.
بایدن در عین حال این مساله را روشن کرد که آمریکا برنامه ای برای چشم پوشی از منافعش در سوریه ندارد. وی گفت که دولت او آماده مذاکره در مورد آینده این کشور جنگ زده بر اساس این مبنا است.
روزنامه نیویورک تایمز نیز در گزارشی به قلم الکساندر ویندمن مدیر امور روسی و اروپایی در شورای امنیت ملی آمریکا از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰ نوشت: آخرین باری که یک رئیس جمهوری آمریکا با پوتین دیدار کرد، ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۸ در هلسینکی بود که در اولین روز کاری من در کاخ سفید به عنوان مدیر امور اروپایی و روسی شورای امنیت ملی اتفاق افتاد.
در واقع من به گردابی از پرس و جوهای مطبوعاتی بی پایان و جلسات شتابزده با دیگر اعضای شورای امنیت ملی وارد شدم.
تماشای کاملا آرام جلسه روز چهارشنبه بین پرزیدنت بایدن و آقای پوتین در ژنو نمی توانست تضاد آشکاری از ماجرای سه سال پیش باشد.
ناظران روسیه انتظار بحث در مورد کنترل تسلیحاتی و مذاکره درمورد ثبات استراتژیک از سرگرفته شده به ویژه در زمینه کاهش تهدید درگیری های ناخواسته را داشتند.
آنچه من با اطمینان بیشتری دریافتم این بود که سخنان بایدن حاکی از موضع سخت در دفاع از ارزش های دموکراتیک بود، تخلفات حقوق بشری را مورد انتقاد قرار داد، از مطبوعات آزاد حمایت کرد و جویای عدالت برای شهروندان آمریکایی شد که به اشتباه از سوی دولت روسیه بازداشت شده اند.
یک شگفتی و خروج عمده از سیاست ترامپ در قبال روسیه، نمایش پاسخی به حملات بیشتر به آمریکا از جمله اقدام تلافی جویانه در برابر حملات سایبری در آینده بود.
منتقدان استدلال خواهند کرد که در روز چهارشنبه کار اندکی انجام شد که بتواند تغییری در مناسبات آمریکا – روسیه ایجاد کند. اگر پیشرفت در قالب یک جلسه سنجیده شود، ممکن است چنین باشد. در واقعیت، دیپلماسی به این نحو کار نمی کند.
در کوتاه مدت، به سرعت خواهیم دید که سفرا به پست های خود بازمی گردند، مذاکرات در مورد ثبات راهبردی انجام می شود و کارگروه های سایبری جلسات خود را از سر می گیرند. با این وجود، پیشرفت واقعی و طولانی مدت با نحوه واکنش عمدی آمریکا به تحرکات روسیه سنجیده خواهد شد.
به عنوان مثال، اگر آمریکا همچنان قربانی حملات سایبری باشد، در آن صورت تبعاتی واقعی برای بازداشتن از اقدامات روسیه وجود خواهد داشت.
در نهایت، این پاسخ آمریکا به تحرکات روسیه است که روابط را به سمت ایجاد بازدارندگی سوق می دهد.
در پشت صحنه، بایدن شروع به تعیین شروط برای بازداشتن از رفتار روسیه کرده است.
در مبادلات صریح به گواهی بیانیه های منتشر شده در جریان کنفرانس های خبری، واضح است که بایدن هشدارهای شدیدی داده است.
اما مقام های آمریکایی به خوبی می دانند که بازداشتن از تحرکات روسیه، بسیار بیش از مذاکرات سخت یا اقدامات یکجانبه آمریکا زمان بر است.
این مقاومتی بی وقفه از سوی بایدن و متحدان می طلبد که جملگی بر این عقیده متفق القولند که پوتین اساسا دشمنی است که باید تحت کنترل قرار گیرد.
بی تردید سخنان بایدن برای مدتی کوتاهی در رسانه های آمریکایی به خوبی انتشار می یابد، اما تصویر دست دادن پوتین با بایدن احتمالا با حالتی تنفرآمیز در رسانه های دولتی روسیه برای هفته ها و ماه ها و به ویژه در آستانه انتخابات پارلمانی ماه سپتامبر (شهریور) نقش می بندد.
مساله واضح اینجاست که روسیه با پیروزی در مناسبات عمومی ظاهر می شود، در حالی که آمریکا چیز اندکی از اجلاس در زمینه بهبود ملموس امنیت ملی نشان می دهد.
پوتین بار دیگر در یک رویارویی با ابرقدرت جهانی به مرحله جهانی صعود کرد. هدف کوتاه مدت دولت بایدن در زمینه استفاده از این نشست برای تنش زدایی، یک بازی تاکتیکی خوب از آب درآمد.
اما این اجلاس در تحقق اهداف راهبردی طولانی مدت برای مهار تحرکات و نفوذ روبه رشد روسیه در امور داخلی دموکراسی های غربی، چندان موثر واقع نشد.
هدف اصلی سیاست خارجی آمریکا با توجه به تجاوزات رو به رشد، تمایل به استفاده از توان نظامی متعارف و الگوی ثابت محاسبه غلط تاثیرات حملات به همسایگان و دشمنان باید جلوگیری از رویارویی موجودیتی با روسیه باشد.
سیاست آمریکا باید بر کاهش خطرات کوتاه مدت محاسبات غلط متمرکز باشد و در عین حال خطر بلندمدت رویارویی با روسیه را که به طور مستمر عزم ایالات متحده را محک می زند، مورد توجه قرار دهد.
دولت بایدن احتمالا امیدوار بوده است که با برگزاری این نشست، تعهد نامطلوب تعامل با روسیه را مورد بررسی قرار دهد و سپس به برنامه های داخلی و چالش های چین بپردازد.
اما همانطور که خوب می دانیم هیچ کس ولادیمیر پوتین را در گوشه قرار نمی دهد، وی به تعاملات در سطح رئیس جمهوری با بایدن ادامه می دهد به ویژه از آن جهت که اعتبارش به ادعای قدرت روسیه بستگی دارد.
رویکرد دولت بایدن باید آمیزه ای از تعاملات ثابت شامل مذاکرات درمورد امنیت راهبردی با مقام های امنیت ملی از هر دو کشور باشد و فشار پایدار برای پایان دادن به تحرکات روسیه را در برگیرد. دستیابی به این هدف بدون رویارویی تمام عیار، مشکل بزرگ دولت بایدن است.
روزنامه واشنگتن پست نیز در گزارشی در این خصوص نوشت: هواپیمای پرزیدنت بایدن روز سه شنبه و در آستانه دیدار با پوتین در ژنو به زمین نشست.
این اجلاس تور اروپایی بایدن را به پایان رساند که در جریان تحرکاتی دیپلماتیک از طریق انگلیس و بروکسل انجام شد که طی آن بایدن با رهبران گروه هفت، ناتو و اتحادیه اروپا دیدار و گفت و گو کرد.
انتظارات زیادی برای دیدار بایدن و پوتین وجود نداشت. آمریکا تلاش می کرد این اتفاق نیفتد تا تنظیم مجدد روابط با روسیه اعلام شود، همانطور که بایدن و دولت اوباما بیش از یک دهه پیش این کار را انجام دادند.
قرار بر این شد که پوتین و بایدن پس از دیدار با هم در کنفرانس مشترک خبری شرکت نکنند که این مساله تناقض آشکار بود با سال ۲۰۱۸ زمانی که دونالد ترامپ رئیس جمهوری سابق آمریکا در هلسینکی فنلاند در کنار پوتین ایستاد و به نظر می رسید جانب پوتین را در ارزیابی های جامعه اطلاعاتی آمریکا در مورد مداخله روسیه در انتخابات آمریکا گرفت.
معروف است که بایدن، پوتین را «قاتل» خوانده و یکبار متفکرانه گفته است که وی روح ندارد.
رئیس جمهوری آمریکا احتمالا می خواست از نشست روز چهارشنبه دور شود به جای آنکه زمینه های مشترکی در ارتباط با آن بیابد.
بایدن قصد دارد نشان دهد که آمریکا از تحمل دوره ترامپ در برابر اقتدارگرایان فاصله گرفته است.
مایک پمپئو وزیر امور خارجه سابق آمریکا در نوشتاری برای فاکس نیوز نوشت، دموکرات ها معترض بودند که ترامپ در ارتباط با روسیه سختگیری ندارد.
بایدن در ماه های نخست ریاست جمهوری، تحریم های جدیدی را علیه روسیه به دلیل اقدامات ادعایی مختلفی چون عملیات هکری سایبری به نهادهای آمریکایی و مسموم کردن الکسی ناوالنی مخالف روسی اعمال کرد.
در عین حال، بایدن همکاران در وزارت امور خارجه و قانونگذاران دموکراتی را که خواستار رویکرد تهاجمی تر دولت آمریکا در قبال مسکو هستند، تحت کنترل قرار داده است.
بسیاری از دموکرات هایی که همچنان از مداخله کرملین در انتخابات ۲۰۱۶ خشمگین هستند، از بایدن می خواهند فشار حداکثری بر روسیه اعمال کند. جمهوریخواهانی که از موضع ترامپ نسبت به پوتین عصبانی بودند نیز همین را می خواهند.
بایدن قبل از دیدار با پوتین به خبرنگاران گفت که خط قرمزهای آمریکا را به رئیس جمهوری روسیه منتقل می کند که احتمالا شامل موضوع مداخله انتخاباتی، امنیت سایبری، تنش نظامی با اوکراین و نحوه رفتار با مخالفان روسی می شود.
پوتین نیز در عین حال خط قرمزهای خودش را ترسیم کرده است که شامل ورود اوکراین به ناتو یا استقرار نیروهای آمریکایی در اوکراین، همچنین مداخله غرب در امور داخلی بلاروس است.
دولت بایدن در تلاش بود تا راهبرد آمریکا را نسبت به چین تقویت کند به این امید که اولویت از چالش های دیگر با غرب برداشته شود.
برخی تحلیل گران آمریکایی هشدار می دهند که این مساله می تواند راهبرد تهاجمی پوتین را تحریک کند.
بایدن و پوتین در اولین ملاقات خود از زمان آغاز ریاست جمهوری بایدن در ژنو (سوئیس) توافق کردند تا درباره مسائل امنیت سایبری و کنترل سلاح های هسته ای گفت و گو کنند. در این ملاقات آنتونی بلینکن و سرگئی لاوروف وزرای خارجه دو کشور نیز حضور داشتند.
آمریکا و روسیه که در چند ماه گذشته شاهد افزایش تنش بودند و سفیران آنها به کشورشان بازگشته بودند، در این دیدار پذیرفتند که روابط دیپلماتیک خود را در سطح سفیر از سر بگیرند و به این ترتیب سالیوان به مسکو و آنتونوف به واشنگتن باز خواهند گشت.
ناظران در روسیه بر این باورند که رهبران آمریکا و روسیه در دیدار ۱۶ ژوئن (۲۶ خرداد) با یکدیگر با وجود همه اختلافات تلاش کردند تا اوضاع را کمی آرام کنند؛ وضعیتی که تا قبل از این دیدار از زمان جنگ سرد و از سال ۲۰۱۶میلادی بی سابقه ارزیابی شده است.