به گزارش ایرنا، عصر یک روز گرم تابستان به همراه یکی از دوستان برای تهیه گزارشی راهی محل تمرین اعضای هیات قایقرانی کردستان در فاصله ۲۰ کیلومتری شمال سنندج در سد قشلاق (وحدت) شدیم.
برای طی این مسیر پس از خروج از شهر سنندج، به سمت دیوانده حرکت کردیم و در میانه راه بنا به تجربه قبلی که داشتم از یک چشمه آب در سر راه کمی آب با خود بردیم و پس از رسیدن به روستایی به نام "سراب قامیش" وارد یک جاده فرعی شدیم.
جاده مسیر پرپیچ و خم را از میان مزارع و باغات که به سبب وجود سد از سرسبزی و زیبایی خاصی برخوردار بود، رد کردیم، سپس مسیر خاکی و پر چاله و چوله را ادامه دادیم و در نهایت به ساختمان هیات قایقرانی ورزش و جوانان که هنوز هم به تربیت بدنی مشهور بود، رسیدیم.
ساختمان کوچک ۲ طبقه در داخل محوطه ای حدود ۵۰۰ متری که درختان جوانی در آن کاشته شده و قسمتی از آن نیز به عنوان پارکینگ اختصاص داده شده بود و دور تا دور آن را با تور محصور کرده بودند.
قایقرانان یکی یکی وارد ساختمان شده و پس از پوشیدن لباس ورزشی در رختکن وارد محوطه و فضای باز می شدند.
تلفنی برای تهیه این گزارش با یکی از مربیان که عضو تیم ملی قایقرانی کشور هم بود، هماهنگی کرده بودم و در میان جمع او را که "ارشید ناصری" نام داشت پیدا کردم، که مشغول راهنمایی و هدایت ورزشکاران بود.
مردی حدودا ۳۵ ساله با اندامی ورزشکاری و بسیار خوش برخورد بود و این گونه به نظر می رسید که منتظر ورود همه ورزشکاران به محوطه است تا تمرین امروزشان را سر ساعت شروع کنند.
هوا بسیار گرم و آفتاب سوزان بود برخی ورزشکاران از کرم ضد آفتاب استفاده می کردند و برخی هم عینک آفتابی و کلاه مخصوص داشتند و برخی نیز بی توجه به این موضوع مشغول تمرین شدند.
ورزشکاران در ۲ حلقه تقسیم شدند که یکی بزرگتر و پرتعدادتر که مخصوص مردان و دیگری نیز کوچک و کم تعداد ویژه بانوان بود. چند دقیقه ای مشغول گرم کردن و ورزش های سبک بودند و تعدادی هم تا نزدیک ساحل سد دو تمرین می کردند.
پس از حدود یک ربع تمرین به پایان رسید و ورزشکاران در کمدهای سالن پاروهای مخصوص که ۲ تا سه نوع بودند بر داشتند و به سمت پارکینگ قایق‌ها حرکت کردند و برخی هم بطری آب در دست داشتند.
مربی با توجه تمرین ها به هر کدام از ورزشکاران می گفت که چه نوع قایقی را برای تمرین امروز انتخاب کنند و سپس یک یا 2 نفری قایق خود را به سمت ساحل حمل می کردند و به دلیل عقب نشینی آب سد حدود ۱۰۰ متری فاصله بود.
قایق‌ها اسامی متفاوتی داشتند، تورینگ، کانو، کایاک، دراگون، قایق تعادلی و پدل بورد و تعدادی یک نفره، ۲ نفره، چهار نفر و ۱۳ نفره (دراگون) بودند که در نگاه اول همگی مانند هم بودند اما اگر کمی دقت می کردی تفاوت‌های داشتند.
هر ورزشکار قایق خود را تا نزدیک ساحل حمل می کرد و سپس با اجازه مربی خود وارد آب می شد. یک قایق که از همه بزرگتر بود و با چرخ مخصوص به ساحل انتقال داده شده بود، چندین نفر سوار آن شدند که یک نفر در انتها به نام سکاندار و یک نفر در ابتدا طبل زن بود و اعضای گروه با آهنگ طبل پارو می زدند.
شور و هیجانی در بین ورزشکاران حاکم بود و هر کسی بدون دخالت در کار دیگران مشغول تمرین خود بود و تعدادی هم ورزشکار تازه کار با ترس و دلهره وارد قایق می شدند، هر چند افراد مبتدی جلیقه نجات داشتند اما برای نخستین بار وارد قایق شدند حس عجیبی داشتند که فقط با تجربه کردن می توان آن را فهمید.
با حسرت خاصی قایقرانان را که به سرعت از ساحل دور می شدند نگاه می کردم تا اینکه دیدم آقای ناصری به سمت من اشاره کرد و گفت: این جلیقه نجات را بپوش و آن پارو را بردار و سوار آن قایق یک نفر شو بیا تا در مورد مسایل و مشکلات ورزشکاران این رشته برایت توضیح دهم.
پس از سوار شدن بر قایق برای چند لحظه ای از ترس غرق شدن چیزی نمانده بود که منصرف شوم اما چون همیشه تجربه های جدید را دوست دارم بر ترسم غلبه کردم و با راهنمایی آقای ناصری شروع به پارو زدن کردم.
ابتدا بسیار سخت بود اما وقتی اصول آن را یاد گرفتم کمی برایم آسان‌تر شد ولی قایق هر لحظه به سمتی تغییر جهت می داد و پس از چند دقیقه ای متوجه شدم که از ساحل فاصله گرفتم و به سمت سایر ورزشکاران حرکت کردم.
پس از حدود یک ساعت تمرین، در قسمتی از سد که به شکل جزیره بود و ورزشکاران مشغول استراحت شدند، با آقای ناصری هم صحبت شدم.
خودش را اینگونه معرفی کرد: متولد سال ۱۳۶۳ در محله تکیه و چمن سنندج هستم و با مدرک کارشناسی روانشناسی در اداره کل ورزش و جوانان کردستان استخدام شدم.
در ابتدا در رشته رزمی ووشو فعالیت می کردم اما در سال ۱۳۸۲ قایقرانی را با رشته کایاک شروع و همان سال در مسابقات کشوری مدال برنز کسب کردم اما در سال ۱۳۸۸ رشته تخصصی را به دراگون عوض کردم و در همان سال در قالب تیم ملی به مسابقات قهرمانی جهان در کشور چک اعزام شدم و در سال ۱۳۸۹ در مسابقات قهرمانی جهانی مجارستان مدال برنز کسب کردم.
در بازی‌های آسیایی چین و قهرمانی آسیایی تایلند هم حضور داشتم که تیم ما در هر 2 مسابقات مقام ششم را کسب کرد و هم اکنون به عنوان مربی قایقرانی در ماده های مختلف فعالیت می کنم.
این مربی فدراسیون قایقرانی، دارای مربیگری بین‌المللی درجه ۲ درآگون و مربی درجه یک قایقرانی در آبهای آرام و از سال ۱۳۸۸ تاکنون عضو تیم ملی درآگون جمهوری اسلامی است.
کردستان مستعد قایقرانی است
کردستان با داشتن ۱۸ سد، ۱۷ رودخانه دائمی و ۲۴ رودخانه فصلی با حجم منابع آب سطحی ۴.۳ میلیارد مترمکعب (۶.۶ درصد روان آبهای کشور) بوده و دارای سه حوضه آبریز درجه یک کشور است.
این مربی فدراسیون قایقرانی گفت: استان کردستان با داشتن منابع آبی غنی یکی از استان های مستعد ورزش قایقرانی است و اگر توجه کافی از نظر امکانات و تجهیزات به این رشته ورزشی شود، ورزشکاران کردستانی در مسابقات کشور و حتی جهانی هم حرف‌هایی برای گفت دارند.
ارشید ناصری افزود: در سالهای گذشته نیز ورزشکاران این استان رشته های مختلف از جمله تورینگ، قایقرانی در رودخانه‌های خروشان رتبه های کشوری و بین المللی کسب کردند.
هم اکنون پنج باشگاه قایقرانی در کردستان فعال هستند و در مجموع ۱۱۰ نفر در این رشته دارای بیمه و ساماندهی شدند
وی اظهار داشت: هم اکنون پنج باشگاه قایقرانی در کردستان فعال هستند و در مجموع ۱۱۰ نفر در این رشته دارای بیمه و ساماندهی شدند که با توجه به این پتانسیل خوب استان مناسب نیست و باید فرصتی فراهم شود تا جوانان با استعداد این رشته شناسایی و آموزش داده شوند.
وی اضافه کرد: بسیاری از تجهیزات قایقرانی بر اثر عمر زیاد فرسوده و مستهلک شدند و نیاز به تعمیر و تعویض دارند و اداره کل ورزش و جوانان با به این امر توجه ویژه ای داشته باشد.
ناصری گفت: با توجه به فاصله دور سدها از شهرها رفت و آمد ورزشکاران و مربیان برای تمرین بسیار مشکل است و اکنون خانواده خود فرزندان خود را به محل تمرین می آورند و هم مربیان و هم ورزشکاران باید برای یک تمرین ۲ ساعته نصف روز را به آن اختصاص دهند.
وی به گرانی تجهیزات قایقرانی اشاره کرد و گفت: پاروهای استاندارد دارای قیمت بالایی هستند و از ۲۰ میلیون ریال تا ۱۰۰ میلیون ریال قیمت دارند که تامین آن برای ورزشکاران بسیار سخت است.
وی اضافه کرد: قایق‌های مورد نیاز این رشته هم دارای قیمت بسیار بالایی هستند و از ۴۰ میلیون تا ۴۰۰ میلیون ریال قیمت دارند و لازم از توجه ویژه به ورزشکاران این رشته توسط مسوولان شود تا قایقرانان کردستانی بتوانند در مسابقات کشوری و بین المللی بدرخشند.
قایقرانی بانوان کردستان احیا شده است
یکی از مشکلاتی که در ادوار گذشته در زمینه قایقرانی بانوان وجود داشت تنها ورزشکاران با سن بالا وارد این رشته می شدند که پس از مدتی هم چون به نتیجه خوب نمی رسیدند این ورزش را رها می کردند و یا شرایط سنی حضور در مسابقات را نداشتند.
قایقران در بخش بانوان نیز در رده های سنی کمتر از ۱۲ سال ورزشکار جذب شده که باتوجه به شرایط می‌توانند برای قایقرانی استان مفید باشند
مربی قایقرانی تیم ملی گفت: یکی از اقداماتی که در یک سال اخیر صورت گرفته علاوه بر جذب ورزشکاران مرد، در بخش بانوان نیز در رده های سنی کمتر از ۱۲ سال ورزشکار جذب شده که باتوجه به شرایط می‌توانند برای قایقرانی استان مفید باشند.
ناصری افزود: این ورزشکاران می تواند برای چندین سال به مسابقات کشوری و بین المللی اعزام شوند و در آینده نیز به عنوان مربی به تربیت ورزشکاران جوان بپردازند و آینده خوبی را برای آینده قایقرانی بانوان استان ترسیم کنند.
قایقرانی کردستان حامی مالی ندارد
یکی از عمده مشکلات قایقرانی کردستان نبود حامی مالی (اسپانسر) است و ورزشکاران باید با هزینه خود تمرین کنند و سپس به مسابقات مختلف بروند که این امر مستلزم هزینه زیادی بر دوش ورزشکاران و خانواده های آنان است.
این مربی تیم ملی قایقرانی گفت: یکی از مشکلات کردستان که دارای صنایع بزرگ نیست، نبود حامی مالی است که همواره ورزشکاران را با مشکلاتی مواجه کرده است البته در سالهای قبل برخی شرکت ها از جمله پتروشیمی کمی حمایت می کردند اما به دلیل مشکلات مالی این حمایت ها نیز قطع شده است.
ناصری افزود: حمایت مالی بسیار کمی در حدود ۵۰ میلیون ریال توسط شواری اسلامی شهر صورت گرفته که در مقایسه با هزینه های زیاد تیم بسیار کم است و نمی تواند دردی را دوا کند.
وی با اشاره به اینکه قایقرانی نیازمند توجه ویژه است اضافه کرد: ورزش و جوانان نیز باید برای حمایت از ورزشکاران این رشته آنان را از پرداخت شهریه ماهیانه معاف می کرد تا رغبت برای ادامه کار وجود داشته باشد.
این مربی تیم ملی قایقرانی افزود: این فصل برای قایقرانی بسیار مناسب است اما در فصل پاییز و زمستان کار برای ورزشکاران به دلیل نبود وسایل گرمایشی بسیار سخت است حتی برخی مواقع ورزشکاران با روشن کردن آتش خود را گرم می کنند.
ورزشکاران دوباره تمرین خود را با پیمودن مسافت های مختلف شروع کردند و سپس قایق ها به همان نقطه شروع تمرین هدایت می شد تا به سمت اسکله یا پارکینگ حمل شود البته باید ورزشکاران پس از پایان تمرین قایق خود را شستشو دهند و قایق و پاروی تمیز را با خود بیاورند.
ورزشکاران تک نفری و 2 نفری قایق ها را حمل می کردند به سمت ساختمان هیات حرکت می کردند البته برخی ورزشکاران کم‌سن و سال این کار را با کمک اولیای خود یا مریبان انجام می داند.
آقای ناصری آخرین نفری بود که به ساحل آمد و پس از اطمینان از بازگشت همه ورزشکاران به ساحل مانند آنان قایق را تمیز و سپس روی شانه گذاشت و به پارکینگ قایق ها حمل کرد.
ورزشکاران نفسی تازه کردند و پس از نوشیدن کمی آب دوباره تمرین ورزشی را شرع کردند و پس از حدود یک ربع جلسه امروز تمرین به پایان رسید و ورزشکاران کم‌کم آماده می شدند به سمت شهر حرکت کنند.
با یکی از ورزشکاران که "آریو" نام داشت و منتظر آمدن دوستانش بود هم صحبت شدم او که چند سالی است که قایقرانی می کند، گفت: سه روز در هفته برای تمرین به همراه والدین به اینجا می آییم و آنان باید منتظر باشند تا تمرین به پایان برسد.
این قایقران جوان افزود: اگر یک دستگاه مینی بوس برای این منظور در نظر گرفته شود دیگر نیاز نیست که هر روز با ماشین شخصی بیایم.
سرگرم گوش دادن به به حرف‌های "آریو" بودم که دوستش "پیشکوت" از راه رسید و وارد بحث شد و گفت: من چند سالی است که در رشته "کانو" فعالیت می‌کنم.
وی افزود: استعدادها و علاقمندان خوبی در این رشته در سطح استان داریم اما به خاطر دوری مسیر و نبود وسیله حمل و نقل امکان حضور در اینجا را ندارند و تعدادی از ورزشکاران نیز برای پرداخت شهریه ماهیانه مشکل دارند.
وی با اشاره به مسابقات پیش رو در تابستان امسال گفت: اعضای تیم به صورت مستمر سر تمرین ها حاضر می شویم و برای کسب افتخار برای استان کردستان سختی ها و مشکلات این رشته را تحمل می کنیم.
"ئاکام" نیز که به همراه پدرش برای تمرین آمده بود گفت: در یکی از استانهای دیگر با قایقرانی آشنا شدم و پس از مهاجرت به کردستان از ماه گذشته قایقرانی را در اینجا شروع کردم.
وی که حدود ۱۱ سال سن داشت افزود: قایقرانی ورزش مورد علاقه ام است و با توجه به علاقه ای که به این رشته دارم سختی های آمدن و رفتن را هم تحمل خواهم کرد اما اگر این مشکلات کمتر شود، بهتر است.
ئاکام در خصوص شرکت در مسابقات نیز اضافه کرد: هم اکنون تمام تمرکز من برای یادگیری اصول و تکنیک‌های این رشته است و در سالهای آینده اگر مربیان اجازه دهند دوست دارم برای استانم افتخار کسب کنم.
خورشید در حال غروب و از شدت گرمی هوا کاسته شده بود و علاوه بر ورزشکاران قایقرانی تعداد دیگری هم به منظور شنا در داخل آب سد به حاشیه آن مراجعه کرده و برخی دیگر که به همراه خانواده آمده بودند با برپایی چادر در فکر فراهم کردن بساط شام بودند.
سد مخزنی وحدت (قشلاق) بر روی رودخانه قشلاق در در فاصله ۲۰ کیلومتری شمال سنندج در مسیر جاده دیواندره، در منطقه ساتله و تیرگرا احداث شده‌است. دریاچه پشت این سد ۱۱ کیلومتر طول دارد و وسعتی معادل ۹۳۴ هکتار را در بر می‌گیرد.
سد قشلاق سنندج دارای حجم مخزن ۲۱۵ میلیون مترمکعب و تراز آن یک هزار و ۵۴۳ متر بوده و حجم آب آن ۵۰ میلیون مترمکعب است.