به گزارش روز سه شنبه ایرنا، اندیشکده ونزوئلایی میسیون برداد نوشت: قرار گرفتن ونزوئلا در معرض توجه رسانه های بین المللی برای آن است که این کشور را دولتی شکست خورده در حال دست و پنجه نرم کردن با بحران بشری نشان دهند که پیامدهای سنگینی برای ثبات منطقه آمریکای جنوبی و فراتر از آن در سطح جهان به بار می آورد. در این میان، مهاجرت ونزوئلایی ها به عنوان پرونده ویژه در دستور کار رسانه ها قرار گرفته است. درصورتی که این موضوع با جزئیات واقعی آن پرداخته شود، بسیاری از تناقض های آن آشکار می شود.
وخاومت اوضاع اقتصادی ونزوئلا ناشی از اقدامات یکجانبه و قهرآمیز آمریکا است که آن باعث جلب توجه نهادها و رسانه های غربی به پدیده مهاجرت شد و در بحث پیرامون آن، بدون توجه به عوامل اصلی که همان اقدامات خصمانه آمریکا و تحریک مخالفان در داخل کشور بولیواری است، همواره دولت ونزوئلا را به عنوان مسبّب این شرایط به تصویر می کشند.
این اندیشکده می افزاید درباره پدیده مهاجرت یادشده در صورتی که علاوه بر عوامل اصلی که موجب ایجاد آن شده، سایر مستندات رسمی موجود را در نظر بگیریم، متوجه می شویم که سانسوری سیاسی در ارائه گزارش های رسانه ای صورت گرفته است. تحریفی فراگیر که در آنها نشانی از رویکردی واقع بینانه به مسئله تامین مالی بسیاری از دولت ها و نهادها از سوی آمریکا برای به زانو درآوردن مردم و دولت ونزوئلا دیده نمی شود و بسیاری از رسانه های غربی به مسئله تحریم های آمریکایی و اروپایی اشاره ای نمی کنند.
ازجمله این اقدامات خصمانه می توان به برخورد اخیر بانک سوئیسی در قبال ونزوئلا اشاره کرد. طبق اعلام وزارت خارجه ونزوئلا، با وجود پایبندی ونزوئلا به تمامی تعهدات و پرداخت هزینه های مربوط به خرید واکسن در چارچوب سازوکار کوواکس، بانک یواس بی سوئیس خودسرانه آخرین پرداخت ها را مسدود کرده و تحت پیگرد قرار داده است. این در حالی است که به تاکید «دلسی رودریگز» معاون اجرایی ونزوئلا، اقدام بلوکه دارایی ونزوئلا از سوی بانک سوئیسی در حالی صورت می پذیرد که کاراکاس با واریز قسط چهارم حدود ۱۰ میلیون دلار، هزینه کامل دستیابی به واکسن کرونا را پرداخت کرده بود.
رئیس دیپلماسی ونزوئلا همچنین با اشاره به گزارش اخیر آژانس آمریکایی توسعه بین الملل (USAID) خاطرنشان کرد که ارسال کمک بشردوستانه به مرز ونزوئلا با انگیزه تغییر دولت این کشور و نه به دلیل ضرورت کمک به مردم ونزوئلا صورت گرفته است.
دولت ونزوئلا در ژانویه ۲۰۲۰(دی ۱۳۹۹) از «خوان گوایدو» رهبر گروه مخالفان خواست تا درباره ۴۳۵ میلیون دلار اعطایی نهاد آمریکایی تحت عنوان کمک بشردوستانه شفاف سازی کند.
اپوزیسیون ونزوئلا در ۲۳ فوریه ۲۰۱۹ اعلام کردند که از طریق مرز، محموله غذایی و دارویی اعطایی آمریکا و سایر کشورها، بدون کسب اجازه از دولت وارد کشور شده است و این اقدام به رهبری گوایدو انجام شده که تا یک ماه قبل، با حمایت آمریکا و ۵۰ کشور جهان مانند کلمبیا خود را رئیس جمهوری خودخوانده اعلام کرده بود.
به نوشته میسیون برداد جریان ضد چاویسم با تعبیر «پناهندگان» مدلی درجهت داستان پردازی برای «پرونده ونزوئلا» طراحی می کند. چاویسم منسوب به چاوز است و به طرفداران مقاومت ونزوئلا در برابر سلطه طلبی امپریالیسم اشاره دارد.
از جمله مقاصدی که برخی نهادهای غیردولتی مانند «انجمن جنایی» با استفاده از روابط خاص با آمریکا برخی نمایندگان دولت های منطقه را ترغیب می کنند که موضوع مهاجرت ونزوئلا را درجهت منافع خود سیاسی کنند.
سازمان تحقیقاتی سورس (Sures) اطلاعاتی را منتشر کرده که در آنها با رویکرد خاصی به متغیرهای سیاسی و تجاری پرداخته که در کارزار ضدونزوئلایی درباره مسئله مهاجرت وجود دارد. براساس پژوهش سورس، ابراز نگرانی های این جریان ضد چاویسم درباره تراژدی های بشری در ونزوئلا نیز بیشتر از همان مقاصد منفعت طلبانه آن جریان نشأت می گیرد نه اینکه واقعا بخواهند کمک موثری به مهاجران ونزوئلایی داشته باشند.
با وجود آنکه شواهد بسیاری دال بر تخصیص منابع مالی بسیاری برای پرداختن به موضوع مهاجران ونزوئلایی در کشورهای مختلف وجود دارد و مقامات بر آن اذعان دارند، اما هنوز کنترل این جریان امکانپذیر نیست.
زیرا طبق گزارش موسسه تحقیقاتی سورس ونزوئلا در زمینه حقوق بشر، بسیاری از این شواهد و اخبار شامل اطلاعیه ها و تعهدات شفاهی، پرداخت ها و گزارش های مربوط به آنهاست.
به تحلیل سورس، بنابراین تنها می توان نتیجه گرفت که مسئله مهاجرت ونزوئلا از گذشته تاکنون دستخوش دستکاری تبلیغاتی با اهداف سیاسی و حتی توطئه چینی و بی ثبات سازی بوده است و براساس اهداف و منافع سیاسی اقتصادی تغییر شکل پیدا کرده و از روش ها و کانال های سنتی نظارت و کنترل خارج شده است.
به نوشته روزنامه گاردین، بیش از ۵.۹ میلیون تن از ونزوئلا از ۲۰۱۵ این کشور را ترک کرده‌اند و علت آن هم وجود بحران‌ها و سختی‌ها در حوزه سیاست، اقتصاد و اجتماع بوده است. این مساله به یکی از بزرگترین بحران‌های بی خانمانی و جابجایی در تاریخ منطقه بدل شده است.
«ادواردو اشتاین» نماینده ویژه کمیسیونر عالی آوارگان سازمان ملل و سازمان بین‌المللی مهاجرت گفت: در تاریخ ما در آمریکای لاتین هرگز با چنین بی خانمانی و جابجایی مردم یک کشور که یکی از ثروتمندترین کشورها در منطقه است و جنگی به خود ندیده، مواجه نبوده‌ایم. چنین ناکامی در بزرگترین و ثروتمندترین کشورها در منطقه بر مابقی منطقه نیز اثر می‌گذارد. آمریکای لاتین هرگز مثل سابق نخواهد بود.
صلیب سرخ گفته که به ۲۶۴ میلیون دلار برای کمک به ونزوئلایی‌ها و ۱۷ کشور دیگر در سه سال آتی نیاز دارد. همچنین بسته شدن مرزها در نتیجه کرونا نیز مهاجرت را متوقف کرده است. تا پایان ۲۰۲۰، ۳.۹ میلیون ونزوئلایی در خارج از این کشور و بدون داشتن موقعیت رسمی مهاجرتی بی خانمان و آواره بودند.
بر اساس اعلام آژانس آوارگان سازمان ملل، اکثریت آوارگان در آمریکای لاتین و کارائیب هستند. کلمبیا بیش از هر کشور منطقه میزبان ونزوئلایی‌ها – ۱.۷۳ میلیون نفر- است.
اما طبق تحلیل پژوهشکده سورس، واقعیت این است که به رغم میلیاردها دلاری که به دولت های مختلف، موسسات دولتی و غیردولتی و بانکها داده می شود، هنوز هیچ بهبودی درخصوص شرایط مهاجران ونزوئلایی در منطقه دیده نمی شود. ازجمله این دولت ها می توان به دولت «ایوان دوکه» رئیس جمهوری کلمبیا دائما درحال درخواست کمک های مالی است و شرایطی را نشان می دهد که به نظر نمی رسد بهبود یابد، حتی زمانی که جریان مهاجرت ونزوئلا تحت عواملی مانند همه گیری و بستن مرزها کاهش یافت همچنان این پدیده قابل مشاهده است.
داستان غم انگیز مهاجرت ونزوئلایی در خارج از کشور، تنها دستاویزی برای دستیابی به اهداف آمریکا و به اذعان خودشان برای «تغییر رژیم» ونزوئلا و انباشت ثروت برای برخی دولت ها، احزاب سیاسی و حتی موسسات غیردولتی و بانکهای معلوم الحال مانند بانک بین المللی توسعه صورت گرفته است. بنابراین مسئله مهاجرت ونزوئلا دستخوش مقاصد منفعت طلبانه واشنگتن با هدف مبارزه بین المللی علیه چاویسم (طرفداران چاوز و مقاومت ونزوئلا در برابر سلطه آمریکا) دچار سانسور جهانی شده و «فرصتی» برای جریان سرمایه داری ایجاد کرده که از طریق مانور دادن روی آن درآمدزایی کرده و کمترین هزینه را بپردازند.