به گزارش روز یکشنبه گروه دانشگاه و آموزش ایرنا از ساینس، در این تحقیقات که با مدل‌سازی سدخونی مغز انجام گرفت مشخص شد نانومواد فلزی مانند اکسید نقره و روی قادرند به شکل ذرات و یون‌های محلول، از مدل آزمایشگاهی سد خونی مغز عبور کنند و بر سلول‌های آستروسیت که کنترل‌کننده پاسخ‌های عصبی هستند، تاثیر منفی بگذارند. اما شکل، اندازه و ساختار شیمیایی این مواد قابلیت نفوذ آن‌ها به سدخونی مغز را به میزان قابل توجهی تحت تاثیر قرار می‌دهد.
به اعتقاد محققان نتایج این تحقیقات راه را برای طراحی نانومواد جدید با قابلیت دارورسانی ایمن و هدفمند به بافت مغز و در مان بیماری‌های مغزی فراهم می‌کند.
سد خونی مغز یک غشای تقریبا غیر قابل نفوذ و پیچیده از جنس رگ‌های خونی است که از مغز و رگ‌ها محافظت می‌کند. این سد خونی متشکل از اتصالات بین سلول‌های سازنده رگ‌های خونی است که مانع ورود سموم خطرناک و میکروب‌ها به مغز می‌شود، با وجود این ممکن است مانع رسیدن داروهای مورد نیاز برای درمان بسیاری از بیماری‌ها به مغز شود.
این سد خونی علاوه بر اینکه نقش محافظتی دارد، گاهی مشکل ساز می‌شود؛ زیرا از ورود مولکول‌های دارو جلوگیری می‌کند که سبب اختلال درمان در شرایطی مانند تومور مغزی می‌شود؛ در واقع سد خونی مهمترین مانع درمان بیمارانی است که تومور مغزی دارند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه PNAS منتشر شده است.