به گزارش روز یکشنبه خبرنگار فرهنگی ایرنا میلاد خالقی منش مدیر جشنواره کرونا و من و رئیس هیات‌مدیره انجمن مستندسازان سینمای ایران بیان کرد: ۱۰ فیلم اول را که فیلم های بهتری و با کیفیت تری بودند در قالب یک فیلم بلند به نام کرونا و من؛ ۱۰ روایت تصویری به عنوان محصول نهایی جشنواره آماده کردیم که اولین بار در جشنواره تصویر سال به نمایش درآمد و اکنون درحال رایزنی برای حضور آن در دیگر فضاهای نمایش به عنوان یک فیلم بلند نیز هستیم.
وی افزود: در این جشنواره نگاه ما بیشتر اجتماعی بود تا هنری؛ به همین دلیل تمایل داشتیم مردمی که فیلمساز نیستند (البته می توانستند فیلمساز حرفه ای هم باشند) اگر روایت هایی از این روزهای زندگی خود دارند برای ما ارسال کنند و محدودیتی در حضور افراد نداشتیم چرا که می خواستیم نگاه شخصی مردم را بیشتر ببینیم تا نگاه فیلمسازانه.
یکی از دلایل اصلی که این جشنواره مردمی را برگزار کردیم این است که فضای هنری کشور ما در بسیاری موارد از فضاهای اجتماعی گسسته است و متاسفانه بخشی از هنرمندان ما در یک فضای ایزوله فیلم می‌سازند و ارتباط خود را با فضای اجتماعی از دست داده‌اند و نمی‌دانند مردم از قشرهای مختلف چه دغدغه‌هایی دارند و چطور فکر می‌کنند.
این مستندساز ادامه داد: در خلال این جشنواره فیلم های خیلی خوبی برای ما ارسال شد که در نهایت من و پیروز کلانتری (دبیر جشنواره کرونا و من) از بین بیش از ۱۰۰ فیلم ۵۱ فیلم را انتخاب کردیم. این فیلم ها که نگاه مردم به کرونا را نشان می داد و باید حداکثر در ۷ دقیقه ساخته می شد، گستره ای جغرافیایی وسیعی از نیویورک و آمستردام تا روستاهای بسیار کوچک در ایران را در برمی گرفت.
داوران ما در این رویداد را یک انسان شناس (نهال نفیسی)، یک جامعه شناس (محمدرضا کلاهی)، یک نویسنده (حبیبه جعفریان) و دو فیلمساز مستند (مانی پتگر و مریم سپهری) تشکیل می دادند چرا که می خواستیم جنبه بینارشته ای کرونا با تمرکز بر بعد اجتماعی آثار را مورد توجه قرار دهیم که کاری تحقیقاتی روی آثار صورت گیرد تا ببینیم مردم چگونه با کرونا برخورد کرده اند و آن را چگونه می بینند.
خالقی منش تصریح کرد: بر اساس این آثار به مجموعه ای از نگاه ها نسبت به کرونا رسیدیم که بسیار جذاب و متنوع بود؛ این که آدم ها در هر طبقه و طرز فکری چه روایت‌هایی برای خودشان دارند و این آدم ها که در شهرهای، محیط‌ها فرهنگ‌های مختلفی زندگی می کنند، کرونا را چطور می بیند.
در جلساتی که داشتیم رویکرد مردم را در برابر این فشار مورد بررسی قرار دادیم که در فیلم ها هم قابل مطالعه و بررسی بود؛ مثلا با این موضوع مواجه شدیم که خیلی‌ها در تلاش هستند به سمت نور و شادی حرکت کنند.
وی افزود: این موضوع را در فیلم ها می شد دید که مردم دنبال گشایشی در روایت زندگی شان در این ایام بودند و از همه مهمتر این بود که اجتماع چه واکنشی نسبت به این پدیده داشته است؛ موضوعی که در این رویداد می توانستیم مطالعه کنیم. همچنان پروژه ادامه دارد و ما این داده ها را در اختیار جامعه شناسان و دیگر دوستان قرار داده ایم و این دوستان در حال تماشای آثار و نوشتن یادداشت هایی در مورد آنها هستند.
بیشرین موضوعی که به آن رسیدیم این بود که در بسیای موارد اتفاقا مرزها معنایی نداشت و کسی که در نیویورک فیلم ساخته با جوانی که در شهر فریمان اثری را ساخته بود هردو در ستایش زندگی و در مسیر پیداکردن راه نجاتی برای زیستن بودند و این نکته در آثارشان به خوبی قابل مشاهده بود؛ شاید کاراکترها فرق می کرد ولی حرف یکی بود و این وحدت در مفهوم همه آثار وجود داشت. همه از روشنی می گفتند و این که چگونه باید از این دوران گذر کرد و اکثریت چنین واکنشی رانسبت به پدیده کرونا نشان داده بودند.
کرونا و من؛ یک روایت تصویری
روند برگزاری جشنواره کرونا و من؛ یک روایت تصویری ۲۰ مرداد ۱۳۹۹ به همت انجمن مستندسازان سینمای ایران کلید خورد. این جشنواره اولین رویدادی در تاریخ انجمن مستندسازان بود که مخاطب اصلی آن فیلمسازان خارج از انجمن بودند.
تولیدات برای این جشنواره فیلم‌هایی حداکثر ۷ دقیقه‌ای بود که شرکت‌کنندگان می‌توانستند با تلفن همراه یا دوربین ساده‌ای که در اختیار داشتند، در کادری افقی ضبط و ارسال کنند. در تعداد آثار ارسالی محدودیتی وجود نداشت. همچنین محدودیت سنی برای شرکت‌کنندگان در مسابقه در نظر گرفته نشد. مهلت ارسال آثار به جشنواره از ۲۰ مرداد تا پایان بهمن ۱۳۹۹ بود.
از زمان انتشار فراخوان تا آخرین لحظات سی‌ام بهمن ۱۳۹۹به تدریج تعداد ۱۰۲ فیلم به دبیرخانه جشنواره ارسال شد. همزمان با ارسال این آثار، پیروز کلانتری و میلاد خالقی‌منش اعضای هیات انتخاب فیلم‌ها را مورد ارزیابی قرار داده و ۵۱ فیلم بر روی وبسایت جشنواره منتشر شد تا عموم مردم نیز بتوانند به فیلم‌های منتخب خود رای دهند.
۱۰ فیلم منتخب هیات داوران که قرار شد بدون اولویت در قالب یک فیلم بلند به نمایش دربیایند، معرفی شدند.
این فیلم‌ها عبارت بودند از کودکی ساخته مریم احمدپور، ۱۸ سالگی ساخته هیوا ذاکری، چنگی به زندگی ساخته مرتضی بایگی، هلولا ساخته زهرا مرادی، امیرعلی ساخته فرشته امینی، شب‌های روشن من ساخته بهار احمدی، گونه جدید ساخته شادی مختاری، ششدر ساخته سید وحید حسینی، بی در بی ساخته امیرحسین عطاردی، پیامدهای قرنطینه ساخته سپهر محمدی.
در نهایت سه فیلم ۱۸ سالگی ساخته‌ی هیوا ذاکری، امیرعلی ساخته فرشته امینی و هلولا ساخته زهرا مرادی سه فیلم برتری بودند که برنده جایزه اصلی جشنواره شدند.