به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا از روزنامه گاردین، این فقط مردمِ عادی نبودند که با شیوع کرونا و خانه‌نشینی با هدف پر کردن اوقات فراغت به بازی‌های ویدئویی روی آوردند. با تعطیلی سینماها و توقف تولیدات سینمایی و تلویزیونی، بازیگران انگلیسی به دنبال کار جدیدی بودند که بتوانند به دور از جمعیت و بدون نیاز به خروج از خانه انجام دهند، خلأیی که توسط صنعت پررونق بازی‌های ویدئویی پر شد.
حرفه صداپیشگی مدت‌ها قبل از آن که سروکله کرونا پیدا شود، جزئی از کارنامه حرفه‌ای بسیاری بازیگران بود اما گرایش به این کار در دوران همه‌گیری به طرز قابل توجهی افزایش پیدا کرد. یک دلیل مهم آن استقبال بی‌سابقه مردم از صنعت بازی‌های رایانه‌ای بود. به گزارش سازمان تنظیم مقررات رسانه‌ای انگلیس یا آفکام (Ofcom) در یک سال گذشته بیش از نیمی از بزرگسالان انگلیسی بازی ویدئویی کردند و در مجموع ۷ میلیارد پوند خرج این بازی‌ها شد که رکورد جدیدی برای بازار بازی‌های ویدئویی در انگلیس بود.
عرضه کنسول‌های جدید توسط شرکت‌های مایکروسافت و سونی نیز بیش از پیش توجهات را به بازی‌های تریپل ای (AAA) جلب کرد، بازی‌هایی که در آنها نقش‌آفرینی‌ها و تصویرسازی‌های پرزرق و برق معمول است و بودجه تولید آنها به راحتی از یک فیلم هالیوودی پیشی می‌گیرد. تریپل ای یکی از اصطلاحات صنعت بازی‌های رایانه‌ای است که از آن برای اشاره به بازی‌هایی که از بالاترین بودجه توسعه و کیفیت گرافیک و گیم پلی برخوردارند و فروش بالایی دارند، استفاده می‌شود. این بازی‌ها معمولا امتیازات و نمره‌های بالایی می‌گیرند و عمدتا بیش از یک میلیون نسخه از آنها به فروش می‌رسد. تمام این شرایط دست به دست هم داد تا میزان تقاضا برای صداپیشگان بازی‌های ویدئویی نیز افزایش یابد و یک فرصت شغلی خوب برای بازیگرانی ایجاد شود که دیگر منابع درآمدشان به دلیل شیوع کرونا خشک شده بود.
البته گرایش بازیگران به همکاری در صداگذاری بازی‌های ویدئویی تنها به مسائل مالی محدود نبود. به گفته سم هیوز، صداپیشه انگلیسی ساکن فنلاند، بسیاری بازیگران در این دوران برای پر کردن اوقات فراغت به بازی‌های ویدئویی روی آوردند، رفته رفته به این محتوا علاقه مند شده و تصمیم گرفتند در این حوزه فعالیت کنند. بسیاری بازیگران نیز قبل از شیوع کرونا به این کار علاقه داشتند اما سرشان خیلی شلوغ بود و فرصتی برای امتحان دیگر انواع بازیگری را نداشتند اما با شیوع کرونا به این فکر افتادند که شانس خود را در حوزه صداپیشگی امتحان کنند.
تعریف بازی ویدئویی می‌تواند گسترده و متغیر باشد. در یک سوی طیف، بازی‌های بزرگ و پرفروش هستند که در واقع مینی‌فیلم‌های کامپیوتری به شمار می‌شوند و معمولا از سطح پیچیدگی مشابه با فیلم‌های هالیوودی برخوردارند. برای مثال در ساخت بازی‌هایی مثل آخرین بازمانده ما: قسمت دوم (۲۰۲۰) بازیگران با پوشیدن لباس‌های ضبط حرکت نقش شخصیت ها را بازی می‌کنند و یک دوربین تمام حالات صورت آنها را ضبط و دیجیتالیزه می‌کند. برای این نوع بازی‌های بزرگ، بازیگران گاهی باید بیش از ۱۰۰ ساعت دیالوگ ضبط کنند که کار و زحمت زیادی می‌طلبد.
در آن سوی طیف، بازی‌های کم‌اهمیت‌تر و ساده‌تر قرار دارند. هیوز از تجربه خود در همکاری برای ساخت یکی از این نوع بازی‌ها می‌گوید: سازندگان بازی هر شش ماه یک بار یک فایل اکسل شامل ۶۰۰ خط دیالوگ برایم می‌فرستادند. صداپیشگی این بازی سخت و طاقت‌فرسا بود، در این نوع پروژه‌ها هیچ دستورالعمل خاص به شما داده نمی‌شود و دستمزد کار هم پایین است. این کار برایم فوق العاده خسته کننده بود چون باید دیالوگ‌های یک شخصیت را دوبار تکرار می‌کردم، یک بار به لهجه آمریکایی، بار دیگر با لهجه انگلیسی.
برخی اوقات خسته کننده بودن یک کار در مقایسه با دردسرهای برخی از پروژه‌ها یک موهبت است. کسی لیتون (Cassy Layton) بازیگر و نوازنده انگلیسی از تجربه خود به عنوان صداپیشه شخصیت زامبی یک بازی ویدئویی می‌گوید: آنها برای یک ساعت صداپیشگی به من پول داده بودند اما یک ساعت داد و هوار زدن خودش می‌تواند به اندازه ابدیت طول بکشد. این کار خیلی دردناک است و به عنوان یک بازیگر صدای شما ابزار کار شماست و بخشی از منبع درآمدتان. وقتی این پروژه را قبول کردم مبتدی بودم. دستمزد یک ساعت کار را دیدم و با خودم گفتم می‌توانم از عهده‌اش برآیم و مشکلی ایجاد نخواهد شد اما صداپیشگی برای چنین شخصیت‌هایی می‌تواند آسیب دائم به حنجره وارد کند.