به گزارش روز سه شنبه ایرنا از پایگاه اطلاع رسانی وزارت اطلاعات، حجت الاسلام والمسلمین سید محمود علوی افزود: ضایعه غم‌انگیز درگذشت عالم و متفکر برجسته‌ی جهان اسلام، مرحوم مغفور استاد محمدرضا حکیمی موجب تألم و تأثری عمیق شد.
علوی اظهار داشت: فقدان آن دانشمند جامع، ادیب چیره دست و اسلام شناس عدالت‌خواه و رفیق دیرین مقام معظم رهبری ثلمه‌ای غیرقابل جبران خواهد بود.
وی خاطر نشان کرد: امید است آثار ارزشمند به جامانده از آن عارف قرآن پژوه ذخیره آخرتشان محسوب شود.
وزیر اطلاعات تاکید کرد: اینجانب مصیبت وارده را خدمت خانواده‌ی سوگوار، کلیه بازماندگان، دوستداران و ارادتمندان آن فقید سعید، صمیمانه تسلیت می‌گویم و از درگاه خداوند رحمان و رحیم، برای آن راهی خلدبرین آرامشی ابدی و برای منسوبین معزّا، صبر مسالت می‌کنم.
به گزارش ایرنا، استاد حکیمی در ماه‌های اخیر چند بار به علت ابتلا به کرونا و بار دیگر به علت ضعف جسمانی ناشی از بیماری در بیمارستان بستری شد و تحت مراقبت‌های ویژه قرار گرفت، اما پس از بهبود وضعیت و با نظر پزشکان از بیمارستان ترخیص و روند درمان در منزل پیگیری می‌شد تا اینکه در آخرین شب مرداد ۱۴۰۰ به علت کهولت سنی دیده از جهان فرو بست.
«الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب» و «فریاد روزها» از مهم ترین آثار این اندیشمند ایرانی است.
وی متولد ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ شمسی (۱۳۵۴ قمری) در مشهد و پدرش عبدالوهاب از معتمدان و محترمان بازار این شهر بود.
استاد حکیمی در سال ۱۳۲۰ تحصیلاتش را آغاز کرد و در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و ۲۰ سال از عمر خود را در این حوزه به تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب، نجوم و تقویم گذراند.
محمد تقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سید محمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سید ابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهمترین اساتید وی بودند.
او علوم غریبه، رمل و اوفاق را نزد ابوالحسن حافظیان و شیخ مجتبی قزوینی آموخت.
استاد حکیمی اجازه اجتهاد را از آقابزرگ تهرانی در سال ۱۳۴۸ شمسی دریافت کرد.