به گزارش ایرنا، تارنمای هیل نوشت: بر اساس شاخص کیفیت هوا بر زندگی که توسط این گروه از دانشمندان گردآوری شده است، کاهش آلودگی هوا در جهان امید زندگی را تا ۲.۲ سال کاهش می دهد.
با تغییرات رفتاری ساکنان جهان برای مطابقت با استانداردهای سازمان جهانی بهداشت، شهروندان جهان می توانند در مجموع ۱۷ میلیارد سال عمر به جمعیت جهان اضافه کنند.
دانشمندان این تحقیق اقدامات برخی کشورها به ویژه چین را برای کمک به تغییرات آب و هوایی یک فرصت توصیف کردند و نوشتند در صورتی که چین بتواند اهمیت مسائل محیط زیستی را درک کند این کشور می تواند به رفع آلودگی محیط زیستی در جهان کمک کند؛ هر چند که چند دهه طول خواهد کشید که آمریکا تغییری در این زمینه ایجاد کند.
محققان به این نتیجه رسیدند که در آسیای جنوبی به ویژه فرصت های زیادی برای تغییر وجود دارد و داده های شاخص کیفیت هوا بر زندگی نشان می دهد که به طور میانگین هر فردی که در هند، بنگلادش، نپال و پاکستان زندگی می کند در صورتی که میزان آلودگی هوا به سطح مورد انتظار سازمان جهانی بهداشت کاهش یابد می تواند ۵ سال و نیم بیشتر زندگی کند.
در سنگاپور انتظار امید به زندگی به میزان ۳.۸ سال بیشتر برای ساکنان این کشور افزایش خواهد یافت و در برخی از مناطق پرجمیعت آسیای جنوب شرقی مانند شهر بانکوک و جاکارتا پایتخت تایلند و اندونزی، کاهش آلودگی هوا می تواند به طور میانگین ۲ تا ۵ سال به عمر هر یک از افراد اضافه کند.
نویسندگان این تحقیق عنوان کردند: همه گیری کرونا می تواند چشم اندازی از احساس بهتر ناشی از هوای پاک تر را ارائه دهد همان طوری که قرنطینه در شمال هند برای مثال به مردم این کشور اجازه داد برای اولین بار پس از سالها کوه های پوشیده از برف هیمالیا را تماشا کنند.
محققان مذکور ابراز امیدواری کرده اند که این پیشرفت با توجه به موفقیت های چشمگیر چند دهه گذشته در چین رخ داده و آنها حتی تا آنجا پیشرفت رفتند که بیان کردند به دلیل تلاش های نخست وزیر چین در سال ۲۰۱۳ این کشور توانسته در «مبارزه با آلودگی هوا» پیروز شود.
از آن سال تاکنون آلودگی هوا کاهشی ۲۹ درصدی داشته و ۱.۵ سال به طور میانگین به امید به زندگی اضافه کرده است.
محققان انتظار دارند که در هند نیز تغییر مشابهی رخ داد. در این کشور دولت برنامه هوای پاک ملی را در سال ۲۰۱۹ کلید زد.تغییراتی در این زمینه درکشورهای بنگلادش، نپال و پاکستان می تواند کندتر باشد که این امر به دلیل آگاهی کم، نبود سنسورهای سنجش کیفیت هوا و فقدان منابع مالی لازم است.