حدود ۱۸ ماه پیش ویروس مرگبار کرونا چون یک «بیگانه» پای به جهان گذاشت و جهان انسانی را دچار تغییر و دگرگونی کرد و روال و قاعده های متداول و رایج معاشرت اجتماعی را بر هم زد.
تا اوایل اسفند ۱۳۹۸، ترسی از دست دادن با یکدیگر، روبوسی و در آغوش کشی، دید و بازدید، سفر و حضور در مراکز خرید و تجمعات نبود اما کرونا با قدرت تمام نشان داد که سر شوخی ندارد و سرنوشت چنین رفتاری جز «مرگ محتوم» نیست.
همین هراس هول انگیز، جامعه بشری را به فکر انداخت تا راهی برای رهایی از گزند و کمند این ویروس مرگبار بیابد و در نتیجه همه راه ها در همان ابتدا به رعایت «فاصله گذاری اجتماعی» و استفاده از «ماسک» ختم شد.
از اینجا به بعد بود که در کنار فاصله گذاری اجتماعی، ماسک همچون پوشاک به جزء لازم و ضروری و شرط حضور در بیرون از منزل و حتی خریدهای ساده درآمد و حتی کار به جایی رسیده که افراد بدون ماسک منزلتی نمی بینند و قدری نمی یابند.
اما با وجود تاکیدهای موکد و توصیه های مکرر برای استفاده از «ماسک» جهت مقابله با کرونا، همچنان خلاء فرهنگسازی در این زمینه بویژه از نهادهای رسانه ای که داعیه دار فرهنگسازی هستند، احساس می شود.
نمود بارز و قابل مشاهده این خلاء را می توان در تیزرهای تبلیغاتی رویت کرد که در میان برنامه ها و سریال های تلویزیونی مختلف پخش می شوند.
در این تیزرهای تبلیغاتی و شیک، در حالیکه چشم اندازی برای افول تهدید کرونا در دنیا وجود ندارد، جهانی دیگر و بدون کرونا به نمایش گذاشته می شود و گویی همه چیز گل و بلبل است.
در شرایطی که بوستان‌ها، مراکز تفریحی، پاساژهای سرباز و سربسته، بازارهای سرپوشیده، مراکز خرید و فروش بزرگ و بازارهای موقت به عنوان مشاغل گروه دوم در پیک های مختلف تعطیل شده و یا حضور در آنها در شرایط غیر قرمز کرونایی، بدون رعایت پروتکل های بهداشتی و زدن ماسک ممنوع است، در تیزرهای تلویزیونی می بینیم که خانواده ای در کنار خانواده های دیگر بی توجه به پروتکل های بهداشتی در یک فروشگاه مشغول خرید فرش نفیس خود هستند!
یا در تیزر تبلیغاتی دیگری، جوانانی شانه به شانه هم بدون ماسک در فضای پارک، کفش دلخواه خود را تبلیغ می کنند و به پدر خانواده ای مشتاق و ذوق زده، کفشی به سایز پای او هدیه می دهند!
یا مادری دختر دلبند خود را بدون پوشش ماسک به فروشگاهی می برد و برای او فارغ از هراس کرونا، پنیر ویژه کودکان را خریداری می کند.
یا در حالیکه مهمانی های خانوادگی بزرگترین تهدید در ابتلا به کرونا معرفی شده اند، جمع بزرگی از فامیل باز هم بدون رعایت پروتکل های بهداشتی در یک گعده جمعی مشغول پخت کباب و در سفره رنگین، مهمانی خود را با یک عصاره غذایی بر سر می رسانند.
یا در زمانی که باشگاه های ورزشی به خاطر کرونا تعطیل و یا کج دار و مریز باز هستند، در تیزری دو فرد در یک باشگاه در حال استفاده از تردمیل دیده می شوند و یکی از دیگری دلیل جوان ماندن دیگری آن هم در دوران بازنشتسگی را سوال می کند! در حالیکه نه ماسکی بر چهره دارند و نه فاصله گذاری اجتماعی را رعایت کرده اند.
یا ....
به نظر می رسد سازندگان تیزرهای تبلیغاتی در جهانی دیگر زندگی می کنند و فراموش کرده اند، در کنار تبلیغ چیپس، پفک، کفش، یخچال، فرش، دوغ، روغن، چای، برنج و ... لازم است کمی هم سلامتی و نیز مواجه صحیح و اصولی با ویروس مرگبار کرونا را که در کمین همگان نشسته، در این تیزرهای خوش و آب و رنگ و پر زرق و برق به نمایش گذارند.
راه چیرگی بر هر پدیده متعارف و غیرمتعارفی در جامعه و در هر گونه ای، شناخت فرهنگ و فرهنگسازی برای آن است، مهار پدیده کرونا نیز با وجود چهره مرگبار، نیز خارج از این دستور کار نمی تواند قرار گیرد.
تیزرهای تبلیغاتی با توجه کارکرد ماهیتی خود و اقبالی که عموم مخاطبان به آنها دارند می توانند به مرجعی برای این فرهنگسازی تبدیل شوند و با تصویرسازی به روز و اهتمام به «دوره کرونا»، پیام های سلامتی را به اشتراگ بگذارند.
بدون شک این کار شدنی است، اگر بازیگران تیزرهای تبلیغاتی «ماسک» بزنند و پروتکل های بهداشتی را رعایت کنند.
از: امید غیاثوند