به گزارش ایرنا، نزدیک به دو دهه از تصویب نام گذاری روز ملی شعر و ادب فارسی می گذرد، اما این امر مهم فرهنگی هنوز از سوی مسئولان فرهنگی و متولیان امر فرهنگ جدی گرفته نشده و با نهایت تاسف هنوز عده ای درصددند که این مناسبت را با یک مناسبت دیگر و شخص شهریار را با یک شخص دیگر جایگزین کنند؛ این در حالی است که تقویم ملی ایران ۳۶۵ روز دارد و می توان چند روز از آن را به نام شاعران و بزرگان این کشور نامگذاری کرد.
با اینکه شهریار یک شاعر ملی است و در دو زبان فارسی و ترکی شعر سروده است، اما غنای اشعار فارسی اش چنان بلند است که ادبا و اهل قلم، او را به حق حافظ زمان نامیده اند؛ با این حال کسانی هستند که عظمت شهریار را برنمی تابند و به همین جهت این روز به جز در تبریز زادگاه استاد، آن چنان جدی گرفته نمی شود.
در بیان نام گذاری این روز همین بس که این پیشنهاد اگرچه بار اول توسط یکی از نمایندگان مجلس ششم شورای اسلامی و به بیانی یکی از دوستان صمیمی این شاعر بزرگ مطرح شد، اما به تایید شورای عالی انقلاب فرهنگی رسیده و مصوبات این شورا لازم الاجراست.
شهریار علاوه بر اینکه بزرگ ترین شاعر دوران ما و یکصد سال اخیر است، می توان گفت درخشان ترین وجه شهریار به تعبیر رهبر معظم انقلاب شناختن رسالت اجتماعی و عمل کردن به آن است؛ شهریار در حوزه ادبیات، شاعری است که تفوق او بر سایر شاعران سده اخیر بی هیچ چشم و چراغی قابل مشاهده است.
انصافا کدام‌یک از شاعران معاصر به اندازه شهریار از شهرت و محبوبیت عام برخوردار است؟ به قول شاعر بزرگ معاصر، هوشنگ ابتهاج (سایه)، سالروز تولید یا مرگ هر شاعر و ادیبی را هم جز شهریار برمی‌گزیدند، بالاخره کسانی می گفتند چرا او و شاعری که من معتقدم نه؟ اما در این که شهریار محل اجماع خواص و عموم مردم است، دیگر جای بحث و اختلافی نمی‌تواند باشد.
علی اصغر شعردوست، پیشنهاد دهنده نامگذاری سالروز مرگ استاد شهریار به نام روز ملی شعر و ادب فارسی، درباره چرایی این انتخاب گفته است: « در این انتخاب و پیشنهاد من به معاصرت توجه داشتم؛ به عبارتی برای توجه بایسته به شعر و شاعران امروز باید شاعر مورد نظر مناسبتی با دوران ما می داشت، از سوی دیگر همگاهی این مناسبت با هر کدام از شعرای متقدم گذشته بحث برانگیز بود، همان پیش بینی که بعد از تصویب این موضوع در انتقادها مطرح بود. عده ای معتقد بودند مناسبت شعر و ادب فارسی باید پیوند با حکیم ابوالقاسم فردوسی داشته باشد و عده ای از منتقدان به تناسب آن به حافظ یا سعدی اعتقاد داشتند، به همین ترتیب برخی به همگاهی روز شعر و ادب با مولوی معتقد بودند و هرکدام استدلال هایی داشتند که به فرض قبول پیشنهاد هر کدام، باز هم جای مجادله و مباحثه باز بود. اما به دلایل گفته‌شده و بسیاری دلایل دیگر به شاعر بزرگی از شاعران هم‌روزگار نظر داشتم و در میان شاعران و بزرگان شعر معاصر کشور استاد سید محمد حسین شهریار، به گواهی بسیاری منتقدان و محققان برجسته و به تصریح همگنانش، همچنین تأیید ذوق عمومی، درخشان ترین چهره شعر معاصر ایران است».
با وجود هزاران دلیل بر انتخاب این روز به نام «روز ملی شعر و ادب» ، گرامی داشت این رویداد عظیم فرهنگی در سال های گذشته دچار رخوت شده و در سطح ملی برگزار نمی شود و فقط در حد یک برنامه نیمروز محلی و با حضور چهره های فرهنگی محلی برگزار می شود؛ این در حالی است که در یک دو سال نخست بزرگداشت «روز ملی شعر و ادب»، نمایندگانی از کشورهای تاجیکستان، ترکیه، جمهوری آذربایجان و افغانستان با همراه مقام های ارش کشورمان حضور داشتند.
در اشتهار جهانی شهریار همین بس که امروز منظومه «حیدربابا»ی او در دانشگاه میشیگان تدریس می‌شود؛ آثار شهریار به بیش از یکصد زبان ترجمه شده و این اقبال نصیب هیچ یک از شاعران بزرگ کشور عزیزمان از رودکی تاکنون نشده است. آیا «حد همین است سخندانی و دانائی را»؟ حق شعر و برافرازنده علم شعر در جهان همین است؟
در حالی که پاسداشت مناسب و در خور شأن «روز ملی شعر و ادب» علاوه بر اینکه نقش مهمی در بسط و گسترش زبان و فرهنگ و ادب غنی ایران زمین دارد، باعث اتحاد و همبستگی ملی نیز می شود و هرگونه بی توجهی به این رویداد ملی و فرهنگی می تواند مورد سوء استفاده دیگران واقع شود که در این صورت، خدای ناکرده، جبران تبعات آن بسیار دشوار خواهد بود.
امید که امسال با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رییس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در مراسم گرامیداشت روز شعر و ادب فارسی در تبریز، پاسداشت این رویداد فرهنگی - ادبی به جایگاه واقعی خود ارتقا یابد.
روز ۲۷ شهریور ماه، سالروز درگذشت شهریار ، بزرگترین شاعر تاریخ معاصر ایران، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، در تقویم کشورمان، روز ملی شعر و ادب فارسی نامیده شده است.