دکتر سیدمجید تقوی بهبهانی روز شنبه به مناسبت روز شعر و ادب فارسی و بزرگداشت استاد شهریار طی گفتگو با خبرنگار ایرنا افزود: استاد شهریار از نظر عواطف فوق‌العاده بود و بسیاری از کارشناسان زبان و ادبیات فارسی به درستی وی را بزرگ‌ترین غزل‌سرای معاصر می‌دانند.
وی ادامه داد: شعر شهریار هم مثل زندگی او دارای مراحل مختلفی است. در آغاز جوانی شعر او اغلب عاشقانه با تخیل بسیار و لطیف بود که در این زمینه عملکردش فوق‌العاده است.
این استاد دانشگاه و مدرس زبان و ادبیات فارسی گفت: شهریار دانشجوی پزشکی بود که بعدها این رشته را به خاطر همان لطافت و روحیه شاعرانه‌ای که داشت و به علت شکست عشقی خود رها کرد و تا آخر عمرش همچنان شعرهای بسیار ناب سرود که در ادب فارسی می‌توان گفت کم‌نظیر است.
وی افزود: شهریار مراحل مختلفی را گذراند و به گفته خودش مدتی با موسیقی مأنوس می شود و آلات موسیقی را به خوبی می‌نوازد به طوری‌که وقتی تار یا ویالن می‌نواخت، ابوالحسن صبا از شدت تاثیری که از این نواختن داشت گریه می‌کرد.
تقوی بهبهانی ادامه داد: شهریار بسیار خلاق و دارای روحیه لطیف بود طوری که با کوچک‌ترین نابسامانی برای دوستانش گریه می‌کرد.
شهریار دارای شخصیت معنوی‌گرا بود
وی گفت: شهریار انسانی برجسته و بسیار معنوی گرا و اهل معنویت بود. او پس از دوره جوانی در دوره دوم زندگی خود بسیار متدین شد و به تصوف و عرفان روی آورد که از ویژگی‌های عمده شعر وی به خصوص در این مرحله شعرهای معنوی اوست و شعرهای بسیار زیبایی مانند "علی ای همای رحمت" در وصف حضرت امام علی (ع) و همچنینن شعر "مولانا در خانقاه شمس تبریزی" در بزرگداشت مولوی سروده است.
این استاد دانشگاه افزود: اشعار شهریار بسیار ناب است ولی اشعاری که در دوران پیری سروده است اگرچه از نظر صنایع ممکن است پخته‌تر باشد ولی آن لطافت روحی و آن زیبایی‌ها و ریزه‌کاری‌های شاعرانه دوران جوانی‌اش را ندارد.
شهریار، منزوی اما در تیررس حسدورزان
وی ادامه داد: شهریار انسان بسیار وارسته و مؤمن و خلاق و همچنین منزوی و بریده از جمع بود و دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی در باره شهریار می‌گوید "بسیاری از شاعران زمان شهریار به جایگاه وی حسد می‌بردند و به او بد و بیراه می‌گفتند ولی ولی وقتی از این شاعران سخن به میان می‌آمد شهریار از آن‌ها ستایش می‌کرد چرا که شهریار در جایگاه بلندی قرار گرفته بود که برایش اهمیت نداشت که دیگران در باره او چه می‌گویند و این والایی و عظمت روحی این مرد بزرگ را نشان می‌دهد".
پرگویی تنها عیب شعر شهریار
تقوی بهبهانی گفت: تنها اشکالی که می‌شود بر شعر شهریار گرفت این است که زیاد شعر سروده و تعداد شعرهایش خیلی زیاد است و اگر همانند حافظ کم‌گوی و گزیده‌گوی می‌بود خیلی بهتر بود.
وی افزود: شهریار قصیده، غزل، مثنوی، رباعی و انواع قالبهای شعری را آزموده و موفق از کار درآمده است ولی حافظ در غزل هشت تا ۱۰ بیت سروده است اما گاهی یک غزل شهریار را می‌بینیم که حتی از ۲۰ بیت هم می‌گذرد و این موجب می‌شود برخی ابیاتی که در حد ابیات دیگر نیستند در شعرش دیده شود.
این استاد زبان و ادبیات فارسی ادامه داد: یکی دیگر از ویژگی‌های شعر شهریار این است که او در زمینه ادبیات فارسی استاد بود. تنها شاعر نبود بلکه فاضل بود و این ویژگی‌ها در شعرش مشاهده می‌شود.
وی گفت: شهریار جزو معدود شاعران باسواد در شعر فارسی بود. ما شاعران باسواد بسیار مثل حمیدی شیرازی و اخوان ثالث داریم اما شهریار فوق‌العاده باسواد بود به‌خاطر این‌که در علوم حوزوی هم کار کرده بود و درس‌هایی مثل تهذیب المنطق تفتازانی را خوانده بود و هم در معانی و بیان و بدیع و هم در زبان عربی صاحب‌نظر بود.
شهریار شاعری موفق در سرودن قالبهای شعری مختلف
عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد سبزوار نیز به خبرنگار ایرنا گفت: شهریار جزو معدود شاعرانی است که در قالبهای مختلف ذوق آزمایی کرده و در همه این قالب‌ها سربلند بیرون آمده است.
دکتر سعید روزبهانی افزود: شهریار در تنوع مضامین و قالب‌ها عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت چرا که شعر از عمق جانش برمی‌خاست طوری که وقتی شعر می سرود در شعر غرق می‌شد.
وی ادامه داد: این اوج خلاقیت روحی یک شاعر است که چنان در شعرش ذوب می‌شود که خودش را محو می‌بیند و خودش را گم می‌کند و این از ویژگی‌های شعر شهریار است.
آمدن شهریار به نیشابور و هم نشینی با کمال الملک
عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار گفت: شهریار بعد از شکست عشقی دچار بحران‌های روحی شد و پس از پنج سال تحصیل و حدود ۶ ماه پیش از گرفتن مدرک دکتری، تحصیل خود را رها کرد و به استخدام بانک کشاورزی شعبه نیشابور درآمد و به خراسان رفت و به قول خودش "باید از تهران می رفتم. باید ترک همه چیز را می کردم. باید خاطرات را پشت سر می گذاشتم و زندگی تازه ای شروع می کردم. دیگر همه چیز تمام شده بود".
وی افزود: شهریار مدتی در نیشابور بود و چون اهل هنر بود با کمال‌الملک آشنا شد و با او رفاقت نمود و بعد از مدتی به بیرجند رفت و با شاعران بیرجندی و بزرگان آن دیار آشنا گشت.
روزبهانی ادامه داد: بیست و هفتم شهریور روز درگذشت "محمدحسین بهجت تبریزی" شاعر بزرگ معاصر ایران و متخلص به "شهریار"، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی در تقویم رسمی کشور، روز ملی شعر و ادب فارسی نام گرفته است.
وی گفت: این مرد بزرگ و انسان وارسته با یک عمر به نسبت طولانی پس از یک دوره بیماری در ۲۷ شهریور ماه ۱۳۶۷ در سن حدود ۸۳ سالگی دار فانی را وداع گفت و بنا به وصیت خود در مقبرةالشعرای تبریز به خاک سپرده شد جایی که آرامگاه خاقانی و قطران تبریزی هم در آنجاست.