محبوب طالعی روز شنبه در وبینار کشوری شعر و ادب ، بزرگداشت شهریار که با شرکت دبیران ادبیات ارومیه و جمعی از استادان دانشگاهی برگزار شد، افزود: بررسی بیشتر آثار شهریار در صورتی محقق می شود که امکان توجه علمی و دانشگاهی به زبان ترکی وجود داشته باشد.
وی بیان کرد: شهریار تنها شاعری است که در صور خیال به مانند حافظ شعرسرایی کرده و ایجاز را به اوج رسانده است.
طالعی افزود: شهریار در اشعار ترکی خود فولکلور محل سکونت و زندگی خود را به زیبایی توصیف کرده و با مخاطب ارتباط عاطفی عمیقی برقرار کرده است.
مهین منافی مدیر کل آموزش و پرورش آذربایجان غربی نیز در این وبینار گفت: بیان لطیف، ساده، روان و جذاب از ویژگیهای شعر شهریار است
وی ادامه داد: در کنار بیان ادیبانه شجاعت در استفاده از اصطلاحات عامیانه در میان کلام شاعرانه از ویژگیهای شعر شهریار است.
منافی اضافه کرد: شهریار نوگرایی و تلفیق فولکلور محلی را به گونه ای استادانه در هم در آمیخته است تا مضامینی شیرین خلق کند.
مدیر کل آموزش و پرورش آذربایجان غربی ادامه داد: شعر در انتقال دانسته ها و آلام و شادیها در فرهنگ و ادبیات ایرانی تاثیر و نقش مهمی دارد که جزیی از زندگی روزمره بشری شده است.
در این وبینار یک روزه که به همت اداره کل آموزش و پرورش اذربایجان غربی برگزار شد جمعی از دبیران ادبیات و استادان دانشگاه های کشور حضور داشتند، در این وبینار شیوه و سبک زندگی و اثار شهریار بررسی و قرائت شد.
سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار (پیش از آن بهجت تبریزی) شاعر ایرانی اهل تبریز بود که به زبان‌های ترکی آذربایجانی و فارسی، شعر سروده‌است.
وی در تبریز در خانواده‌ای بستان‌آبادی (روستای خُشکِناب بستان‌آباد) به دنیا آمد و بنا به وصیتش در مقبرةالشعرای تبریز به خاک سپرده شد.
۲۷ شهریور را به واسطهٔ روز درگذشت او روز شعر و ادب فارسی نامیده‌اند. مهم‌ترین اثر شهریار منظومهٔ حیدربابایه سلام؛ (سلام به حیدربابا)، است که از معروف‌ترین آثار ادبیات ترکی آذربایجانی به‌شمار می‌رود و شاعر در آن از اصالت و زیبایی‌های روستا یاد کرده‌است.
شهریار در سرودن گونه‌های دگرسان شعر فارسی - مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی - نیز چیره‌دست بوده‌است. اما بیشتر از دیگر گونه‌ها در غزل شهره بود و از جمله غزل‌های معروف او می‌توان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار نسبت به علی بن ابی‌طالب ارادتی ویژه داشت و همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ داشته‌است.