در ادامه یادداشت ۶ مهر ۱۴۰۰ روزنامه جام جم به قلم حجت‌الاسلام عبدالحسین خسروپناه استاد حوزه و دانشگاه می خوانیم: ارتباط بنده با علامه حسن‌زاده از سال۶۸ شروع شد که از حوزه‌علمیه دزفول برای تحصیلات درس خارج به قم مشرف شدم و توفیقی شد که درس اسفار و جلسات خصوصی که چهارشنبه‌ها در منزل ایشان برگزار می‌شد، شرکت کنم. استاد در این جلسات به رفع اشکالات ما در حوزه اشارات و تنبیهات ابن‌سینا و شرح خواجه‌نصیرالدین‌طوسی می‌پرداخت. در آن جلسات و دیدارها نسبت به شخصیت والا و جامع علامه شناخت پیدا کردم. از این روی به چند نکته مهم درخصوص ایشان اشاره می‌کنم:
یکی از ویژگی‌های شخصیت علمی علامه‌حسن‌زاده، احترامی بود که وی برای عالمان و اندیشمندان قایل بود. من علامه حسن‌زاده را خواجه‌نصیرالدین‌طوسی زمان می‌دانم. خود ایشان هم نسبت به خواجه‌نصیرالدین‌طوسی ارادت و علقه خاصی داشت. هر زمان علامه به مراغه سفر می‌کرد و بازدیدی از رصدخانه مراغه داشت قدم‌ها را با کمال ادب برمی‌داشت و می‌گفت اینجا مکانی است که خواجه‌نصیرالدین‌طوسی قدم برداشته است.
نکته دیگری که درباره علامه باید یادآور شد جامعیت علمی بی‌نظیر اوست. کمتر کسی در زمانه ما فقه، علوم‌الهی، فلسفه و عرفان را همراه با ریاضیات، طب، نجوم، علوم غریبه و... می‌داند. علامه نه‌تنها این علوم را می‌شناخت بلکه محقق و مدرس آنها بود.
مساله بعدی آثار بی‌نظیری است که از نادره عصر ما به جای مانده است. استاد حسن‌زاده‌آملی بیشتر عمر خود را صرف تالیف و تصحیح متون علمی کرد. از همین رو می‌توان مدعی شد آثار علامه حسن‌زاده‌آملی این ظرفیت را دارد تا مبنایی برای علوم انسانی و اسلامی شود.
کسانی که علاقه‌مند به علوم انسانی-اسلامی و حکمی‌سازی آن هستند، نیازمند به مبانی فلسفی‌اند تا بتوانند با کمک آن مبانی پارادایم و استراتژی علوم‌انسانی را تدریس کنند و آثار علامه می‌تواند پایه و مبنای این راه باشد. علامه حسن‌زاده آثار متعددی دارد که هریک مدلی برای علوم و رشته مربوطه طراحی کرده است. آنچه ایشان در زمینه علم‌النفس و معرفت‌النفس تالیف کرده‌اند می‌تواند مدل انسان‌شناسی برای علوم‌انسانی و به‌خصوص علوم‌اجتماعی در اختیار ما قرار دهد.
ویژگی دیگری که درباره علامه باید بیان کرد شخصیت اخلاقی او در عین عالم‌بودن است. علامه شخصیت بسیار فرهیخته و متواضعی هم نسبت به اساتیدش داشت. من بارها می‌دیدم بر سر مزار اساتیدش مثل علامه طباطبایی، علامه رفیعی قزوینی، آیت‌ا...العظمی حجت و خیلی از بزرگان دیگر حاضر می‌شد و فاتحه می‌خواند و اوج و کمال تواضع خود را نشان می‌داد. همواره از علامه شعرانی به نیکی یاد می‌کرد و از مقام و منزلت او می‌گفت. علامه همچنین در برابر شاگردان و طلاب تواضع داشت.
در همان چهارشنبه‌هایی که توفیق حضور در محضر استاد را داشتم خود ایشان چای را آماده و جلوی ما می‌گذاشت و اجازه نمی‌داد که ما بخواهیم خودمان در این امر مشارکت کنیم. بسیار متواضعانه می‌نشست و سوالات ما را گوش می‌داد و پاسخ می‌داد و بعد گاهی‌اوقات مزاحی می‌کرد تا جلسات درسی منعطف شود.
به عقیده من اگر شخصیت علامه حسن‌زاده به‌عنوان یک چهره علمی ملی و جهانی، برای جامعه جوان کشور و جهان معرفی شود و برنامه‌های مستند و تالیفات رسانه‌ای درباره شخصیت ایشان به مردم عرضه شود، ارتباط مردم با این شخصیت علمی و مذهبی به شکل عمیق و بهتری توسط هنرمندان و رسانه‌ها برقرار می‌شود؛ چراکه مرحوم علامه حسن‌زاده علاوه بر جامعیت علمی، بسیار مردمدار بود، یعنی ارتباط خیلی خوبی با همه مردم، مخصوصا مردم آمل و روستای ایرا(زادگاهش) داشت.
مردمداری ایشان و تواضعی که نسبت به همه ازجمله طلاب و دانشجویان داشت باعث شده بود عموم مردم ارتباط خاصی با ایشان و برخی از آثارش پیدا کنند. این ویژگی خاصی است که در علامه حسن‌زاده می‌شود یافت.