به گزارش ایرنا، در نخستین روزهای تعیین مرز مهران بعنوان نزدیکتربن نقطه به عتبات عالیات در کشور عراق و دریافت مدال معتبر مرز بین المللی ، مردم متدین استان ایلام به یکی از آرزوی های دیرین خود دست یافته و خِرقه خدمتگذاری زوّار سرور آزادگان جهان را بر تن خود احساس کردند.
مرزداران مخلص همگام با شکل گیری قیامت قهار و برزخ اربعین حسینی (ع) به وسعت جان و ریحانه روح به نوکری زوّار این امام هُمام مفتخر شدند.
آنان بدرستی دریافته بودند که به فرموده صادق آل محمد (ص) خدمت به مسافران کربلا و اطعام این راهیان نور، به قدری مهم و موثر است که ثواب آن برابر با اقامه نماز شب و جلب رضایت امام زمان (عج) است و اجر آن هم با هیچ مَلِکِ مُقَرّب و پیامبر مرسلی قابل احصاء و اجماع نیست، لذا با پای دل و چشم جان به استقبال زائران حضرت اباعبدالله الحسین (ع) رفتند.
ایلامیان عزتمند با جوش ، خروش ، حرارت و هیبت لذت زندگی خود را در خدمت به رهگذران این سفر شورانگیز می دیدند.
سیل چشم نواز ارادتمندان بارگاه ملکوتی حسین ابن علی (ع) و پیاده روی کربلا که به تعبیر عارف آئینه دار الهی، حضرت آیت الله بهجت (ره) بهترین فرصت برای معرفی امام حسین (ع) است، جلوه و جاذبه ای زیبا از منزلت خاندان عصمت و طهارت (ع) در ایران به ارمغان آورده بود و ایلامیان نیز خوشه چین این انعام آسمانی بودند.
ساکنان ایلامِ پُرآلام، معتقدند که گام‌های گُل افشان مشتاقان حرمِ مولای متقیان (ع) و فرزندانش در نجف اشرف و کربلایِ معلی نویدبخش تطهیر انفاس و تندرستی اَبدان است .
حضورِ حماسه آفرین عاشقان عارِف مسلک در کنگره عظیم اربعین در سنوات قبل، دایره وسیع نوکری فرزند مظلوم حضرت زهرای اطهر (س) را به گستره یک جهان خلق کرده بود که ابهت و افتخار اسلام را تبلیغ و خُسران و خذلان استکبار را نیز تسریع می کرد.
عرصه ای که طبق گفتار امام صادق (ع) هریک قدم از قدم‌های شرکت کنندگانش ثواب یک عُمره مقبول در پی دارد و یک قطره اشک از هر زائر گناهان زائران و خادمان سرور آزادگان را محو می‌کند.
در آن سنوات سبز و سیمین، زنان باغیرت و مردان مجاهد استان ایلام با دلی سرشار از عشق به حسین (ع) و امید به شفاعت او با مال و منال و اهل و عیال خود، مسافران وادی وفا را کریمانه اکرام و نجیبانه اطعام و در کمال کرامت به وصال یار بدرقه می‌کردند.
مردم مرزدار استان ایلام پذیرایی از رهپویان فرزند علی (ع) را تاج افتخار دانسته و مدال میهمان نوازی را یک عطیه الهی برای خود و نسل‌های آینده تلقی می‌کردند.
در آن ایام اعجاز انگیز، ابر رحمتِ رضای خدا اقلیم ایلام را در برگفته و جمال جاده و جنگل و جابجایی آن سبز بود و بوی نور و نینوا می داد، مهران جامه جهان بر تن کرده و با ملیت های مختلف به مواکب خود می بالید، درفش دوستی در رنگ های سبز و سرخ و سیاه، بربام منازل مهرانیان مهربان همه را به میهمانی باب الحوائج فرا می‌خواند، چند صد هزار مَرکَبِ متلوّن و اسب آهنین، دشت‌های اطراف شهر را به یک رنگین کمان دلرُبا تبدیل کرده بود، ارادت حسینی (ع) همه خانه های مردم را به زائرسرای رایگان تغییر داده بود.
سقا، کفاش، تعمیرکار، چایچی، واکسی، گُلاب پاش، پاکبان و پرستار ، شیرین ترین شغل و خوشرنگ ترین مدال خدمت به زوار امام حسین (ع) در مهران و دیگر مناطق استان ایلام بود.
وکلا، وزراء ، اُمراء و عالمان دین از زمین و هوا راهی مشهد شهیدان ایلام می شدند تا از قافله عزت عقب نمانند، خلاصه ؛ در آن شب و روزهای روشن همه عاشق بودند و امیدوار.
اما در اربعین امسال ، محنت فراق، کوبه دل را خیس و فریاد جان را نارسا کرده است، درد کرونا ، وادی وصال را ویران و داغ دوری یار ، مزرعه مراوده و مصاحبت را به تاراج داده است.
نه امکان مکاشفه وجود دارد و نه مصافحه و نه از معانقه مقصود خبری است.
آری؛ حسرت وصال تکرار شد و درد بیقراری عاشقان حسینی (ع) در مهران و خوزستان به ۲ سال رسید و هیچ قاصدی پیک پیروزی را روانه کلبه وجود ما نکرد.
گرچه مًسافران هوایی کربلا شمیم جان پرور حضرت دوست را به مشام مرزنشینان می‌رساندند، اما توفیق رفیق همه دلباختگان نشد و سفر آنان با درب های بسته منتهی گردید و دست خالی راهی منازل خود شدند.
در این سرای بی کسی، کسی به در نمی زند/ به دشت پرملال ما پرنده پر نمی زند.
امسال دومین شراره فراق یار، روح ایلام و ایران و مهرانیان را فرسوده و آغوش عاشقان را به آسیب جدایی سپرده است.
اربعین ۴۰۰ همچون سال گذشته بوی سوگ و سوز می داد و سُرنای غربت ، نه از شور علم های رنگارنگ خبری بود و نه از شیپور شیدایی و صفیر صدا.
جفای کرونا ، جور جبر را تحمیل و جاده جدایی مُرید و مراد را هموار کرده است تا هیچ خاری پای دل رهپویان را ریش نکند
غیبت پابرهنگان ویلچرسوار و آرزومندان عصابدست در کاروان اربعین امسال، اوقات ایلامیان را تلخ و مهران و موکبان و میهمانانش را دچار دلتنگی کرده است.
آری؛ انسداد مرز مهران و عدم حضور یاران، دست دعا را لنگ، دامن دخیل را مکدّر و امید اجابت را نیز کم فروغ کرده است.
خدایا ؛ امسال نیز فرات دل را با آه و اندوه بر دشت دیار خود تخلیه و به نیابت کربلای حسین (ع) نماز رضا اقامه کردیم
ای خدای خوبی‌ها؛ به اشک عاشقان و خون دل مشتاقانت سوگند، آشیانه آرامش و دارالشفاء امام حسین (ع) و صفای بین الحرمینش را روزی ماجاماندگان جان برکف بگرداند.
مرا هزار امید است و هر هزار تویی/ چه باک زان همه دشمن، چون دوستدار توئی