ارادت به هشتمین رکعت عشق

به گزارش ایرنا، بقعه متبرکه‌ای که جواهری از نسل پیامبر (ص) را در خود دارد ، دختر امام موسی کاظم (ع) و خواهر خورشید هشتم است.

اینجا مامن و ماوای همه دلشکستگانی است که هرگاه دلشان از دنیا می‌گیرد، به آن پناه می‌آورند و با خواهر امام رئوف درد دل می‌کنند.

امامزاده هاجر خاتون(س) از فرزندان امام موسی کاظم(ع) و خواهر حضرت علی بن موسی الرضا(ع) است که در نیمه راه سفر خود از مدینه به خراسان از دنیا رفت و به دیدار برادر نرسید و مردم کردستان که در عشق به خاندان نبوت شهره هستند، بارگاه خواهر امام غریب را از هرکسی در دنیا به خود، آشناتر می‌دانند.

اما ۲ سال است که فرصت یک دل سیر زیارت از همه گرفته شده است، آنهایی که هر سال خودشان را در روزهای پایانی صفر به مشهدالرضا می‌رساندند الان دیگر پای رفتنشان به زیارتگاه بی‌بی هاجر خاتون (ع) هم لنگ می‌زند نه اینکه دلشان نخواهد، شرایط اجازه نمی‌دهد، کرونا ۲ سال است که همه دنیا را به هم ریخته است.

حلیمه خانم از آنهایی است که هر سال در آخرین روز ماه صفر، نذری خود را به هاجرخاتون می‌آورد و بین زائران توزیع می‌کرد. شله زرد پای ثابت نذریهایش بود اما این ۲ سال دیگر بوی زعفران و گلاب از خانه‌اش بلند نمی‌شود، پیگیر شده و به او گفته بودند می‌تواند پولش را صرف فقرا کند و او هم به جمع هزاران خیری پیوست که در طول همه‌گیری کرونا کمکهای مومنانه را فراموش نمی‌کنند.

نام پسرش رضا است و هر ۲ سال یک بار به زیارت امام هشتم می‌رود و امام رضا(ع) را امام عزیز همه مسلمانان می‌داند و عقیده دارد هیچکس از درگاه این خاندان دست خالی برنمی‌گردد.

امثال حلیمه خانم در کردستان زیاد است و می دانند اگر درب زیارت حضوری بسته باشد، درهای معنوی آسمان همیشه به رویشان باز است.

آخرین سفر 

صبح‌ها قبل از اذان خودم را به صحن و سرای رضوی می‌رساندم تا صدای نقاره را بشنوم ، هیچ چیز در دنیا بهتر از این نوا نمی‌تواند دلهای آشفته را آرام کند.

طی مسافت طولانی از غرب ایران تا شرق، شاید خسته‌کننده به نظر بیاید اما همینکه چشمت به گنبد و گلدسته می افتد، رنج همه خستگی سفر از یادت می رود و دلت با ذکر «یا رضا» می‌لرزد، رو به سوی ساحت قدسی طوس می‌کنی و می‌ایستی و دست بر سینه خم می‌شوی و کلامت را به ذکر زیبای «السلام علیک یا علی بن موسی الرضا(ع)» مزین می‌کنی.

از آخرین سفرم چهار سال می‌گذرد، روزهایی که بهشت مشهد برایم در مسیر هتل تا حرم خلاصه می‌شد، بر خلاف همه مسافرتهایی که دوست دارم همه نقاط شهری را که رفته‌ام بگردم، در مشهد تنها جایی که می‌روم حرم است انگار هیچ‌وقت از بودن زیر سایه خورشید هشتم سیر نمی‌شوم.

باب‌الجواد(ع) حرم حال و هوای دیگری دارد از آنجا که وارد حرم می‌شوی می‌دانی وقتی امام رئوف را به جان جگر گوشه‌اش قسم بدهی، دیگر کار تمام است و دست خالی بر نمی‌گردی، برای همین هم باب‌الجواد شلوغ‌ترین ورودی حرم است.

دیشب داشتم به این فکر می‌کردم که می‌شود دوباره چشمم به گنبد بارگاه رضوی بیفتد و به یاد مجالس روضه و عزای قبل از کرونا افتادم که می‌گفتند: خیلیها سالهای قبل در این مجالس بودند و امسال دستشان از دنیا کوتاه است.

الان ۲ سال است که ما هم دستمان از مجالس عزا و روضه کوتاه شده است، زنده‌ایم ولی شرایط طوری شده که برای سلامتی باید از خیلی چیزها بگذریم.

پدرم می‌گوید کرونا که تمام بشود مثل قدیمها دسته جمعی مشهد می‌رویم و چشمهای مادرم بارانی می‌شود، از جنس همان بارانهای که دوست داری حتی وقتی تند است، بدون چتر زیرش روبروی پنجره فولاد بنشینی و فقط نگاه کنی.

صبح آخرین روز صفر است و از  مناره مسجد محل دارند زیارت امام رضا (ع) را پخش می‌کنند: 
اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی الامامِ التّقی النّقی و حُجّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثری الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه کافْضَل ما صَلّیَتَ عَلی اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِکَ. 

ای هشتمین خورشید تا عمر داریم سایه‌تان بر سر ماست، سایه‌ات مستدام ....

حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام (۱۴۸ - ۲۰۳ ه.ق) فرزند امام کاظم (علیه السلام)، هشتمین امام شیعیان است. مدت امامت ایشان ۲۰ سال است که همزمان بود با خلافت هارون الرشید، امین و مأمون عباسی. آن حضرت در سال ۲۰۰ هجری به اصرار و اجبار مأمون از مدینه راهی شهر «مرو» در خراسان محل خلافت این خلیفه عباسی شدند. مأمون حضرت رضا را مجبور به پذیرش عنوان ولایتعهدی کرد و سرانجام در سال ۲۰۳ هجری ایشان را با زهر مسموم کرد و به شهادت رساند. محل دفن بدن مطهر ایشان بعدا به «مشهد الرضا» معروف شد.