به گزارش روز پنجشنبه پایگاه خبری آستان قدس رضوی بانوان محله نوغان مشهد نخستین گروهی بودند که با نشان دادن جرأت و شجاعت بر گرد پیکر مطهر امام رضا(ع) جمع شده و به عزاداری پرداختند و این شیرزنان با بخشیدن مهریه خود به همسرانشان، جواز عزاداری برای مولایشان را کسب کرده بودند.
در امتداد سنتی هزار و ۲۰۰ ساله
امروز نیز همچون سال‌های گذشته همزمان با سالروز شهادت امام رضا(ع) زنان محله قدیمی نوغان مشهد به تاسی از مادران و پیشینیان خود در حالی که شاخه‌های گل در دست داشتند پس از عزاداری در مسجد محله خود، حرکتشان را همزمان با دسته‌روی هیات‌های مذهبی در خیابان‌های منتهی به حرم مطهر رضوی آغاز کرده و در امتداد سنتی هزار و ۲۰۰ ساله مویه کنان رهسپار حرم مطهر رضوی شدند تا صحنه‌ای دیگر از دلدادگی به امام هشتم(ع) را به منصه ظهور برسانند.
این بانوان عزادار پس از ورود به حرم مطهر رضوی و عرض ارادت به ساحت امام مهربانی‌ها وارد صحن امام حسن مجتبی(ع) شدند و در ویژه برنامه «حماسه زنان نوغان» که به همت معاونت تبلیغات اسلامی آستان قدس رضوی در خیمه زینبیه برگزار شد به عزاداری و نوحه‌خوانی در سوگ این امام رئوف پرداخته و اشک ماتم ریختند.
در ابتدای این مراسم گروه همخوانی قرآن نورالرضا(ع) به تلاوت آیات روح بخش قرآن پرداختند و فضا را معطر به عطر کلام الله مجید کردند. سپس یکی از بانوان در وصف زنان قهرمان و شجاع نوغان به دکلمه‌خوانی پرداخت و زنان و دختران را به تبعیت از این بانوان شجاع فرا خواند.
نقش زنان نوغان در اقامه عزای اهل بیت (ع)
یکی از سخنرانان مذهبی نیز در ادامه این مراسم به جایگاه زنان نوغان در تاریخ و اقامه عزای ماه آخر صفر اشاره و اظهار کرد: در منابع ذکر شده که زنان نوغانی در دهه آخر ماه صفر، نقش پررنگی در اقامه عزای اهل بیت(ع) در مشهد داشته‌اند و با پر رنگ نگه داشتن و احیای مراسم روضه‌خوانی و راه‌اندازی نخستین دسته‌های سینه‌زنی با وجود خفقان حاکم، دین خود را به شریعت ادا کرده‌اند.
حجت‌الاسلام حسین حلوائیان افزود: مراسم عزاداری از دوره صفوی که اوج قدرت مذهب شیعه در ایران است، در محله نوغان و محله‌های منتهی به حرم رضوی(ع) تا زمان رضاخان پررونق ادامه یافت اما در دوره پهلوی اول متاسفانه برگزاری مراسم عزاداری به صورت علنی متوقف شد.
وی ادامه داد: پس از انقلاب اسلامی دوستداران اهل بیت(ع) با زنده نگاه داشتن سنت حسنه عزاداری هم به اجتماع خدمت کردند و هم به نوعی در مسیر عاقبت به خیری و خودسازی با سرعت بیشتر حرکت کردند.