در ادامه گزارش هشتم آبان ۱۴۰۰ روزنامه ایران آمده است: «پدرم از کودکی به من آموخت هویتم به عنوان ایرانی مهمترین مسأله است و تا ابد باید این هویت را حفظ کنم. او مرا ایران نامید و به من گفت معنای این نام آزادی و آزادگی است و تا لحظه‌ای که زنده‌ام با عشق به ایران و مردمان این سرزمین قلم خواهم زد...»
این بخشی از صحبت‌های بانو «ایران درودی» نقاش معاصر ایران در مراسم کلنگ‌زنی موزه‌اش بود، مراسمی که شهریور ماه ۹۵ با سالروز تولد این هنرمند نقاش همزمان بود اما افسوس که آرزوی بازگشایی «موزه ایران درودی» برای او هیچ‌گاه به‌بار ننشست و سرانجام صبح روز گذشته (جمعه ۷ آبان ماه) پس از چند ماه مبارزه با بیماری درگذشت.
ایران درودی متولد ۱۱ شهریورماه ۱۳۱۵ زاده شهر مشهد بود و علاقه‌اش به نقاشی به دوران کودکی‌اش برمی‌گردد و این شوق و علاقه موجب شد از همان دوران مدرسه در کلاس‌های آزاد طراحی و نقاشی شرکت کند؛ اما این آغاز راه بود و نگاه جدی‌تر او به هنر نقاشی «ایران درودی» را برانگیخت تا مدت‌زمانی جلای وطن کند تا آنکه سال ۱۹۵۴ در دانشکده بوزار پاریس به تحصیل در رشته نقاشی پرداخت و از آن زمان تا سال ۱۹۵۸ در آموزشگاه‌ها و دانشکده‌های گوناگون همچون مدرسه هنرهای زیبای پاریس (بوزار)، مدرسه لوور پاریس، دانشکده سلطنتی بروکسل (ویترای)، انستیتوی آر.سی.آی نیویورک (رشته تهیه و کارگردانی برنامه‌های تلویزیون) فعالیت داشت و پس از پایان تحصیلات با دستی پر به ایران بازگشت و نخستین نمایشگاه نقاشی‌اش را اردیبهشت ۱۳۳۹ در تالار فرهنگ تهران برگزار کرد. او طی این سال‌ها، نمایشگاه‌های بسیاری چه در ایران و چه در خارج از ایران برگزار کرد و در واقع در بیش از ۶۳ نمایشگاه انفرادی و بیش از ۲۵۰ نمایشگاه گروهی در ایران و سراسر جهان، آثار خود را به دید عموم گذاشت.
او در برنامه تلویزیونی «شوکران» درخصوص مهاجرت برخی هنرمندان از ایران و مشقت بسیاری که در بازگشت آثارش به ایران داشته گفته بود: «عاشق این سرزمین هستم برای اینکه اسمم ایران است. برای اینکه برای خودم وظیفه‌ای قائل هستم و خواهم بود که بتوانم به‌عنوان یک زن ایرانی و یک زن آزاده ایرانی، برای فرهنگ و هنر نقاشی شخص مؤثری باشم. بلد نیستم بنشینم و به کسی نقاشی یاد بدهم ولی می‌توانم حسم را منتقل کنم. نقاشی شبیه‌سازی نیست، نقاشی بروز حس است ولی بستگی دارد این حس چطور و از چه آبشخوری نشأت بگیرد. آن پایه‌ها و ریشه‌هایش است که مهم است و ریشه‌های من در این سرزمین است...»
در سوگ بانوی نور
در پی درگذشت این هنرمند پیشکسوت عرصه نقاشی، محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در بخشی از پیام خود آورده : «زنده‌یاد ایران درودی نقاش صاحب سبک و کارگردانی که بیش از۶۰ سال درعرصه هنر معاصر ایران فعالیت داشت. ایشان از پیشگامان نقاشی بودند که هنر معاصر مدیون و مرهون زحمت‌ها و تلاش‌های بی‌وقفه اوست. «ایران درودی» مادر نورهای پنهان نقاشی‌ها، با سر انگشت قلم موی خود بازی نورها و رنگ‌ها را در هنرش ترسیم می‌کرد. درگذشت این بانوی نقاش، کارگردان، نویسنده و استاد برجسته دانشگاه را به خیل دوستداران خانواده محترم و جامعه هنری کشور تسلیت می‌گویم. نقاشی‌های ایران درودی هرگز از روح و جان پاک نمی‌شوند، یادشان چون نام و آثارشان جاوید باد.»
هادی مظفری، مدیرکل اداره هنرهای تجسمی هم در پیامی در سوگ درودی نوشته که در بخشی از آن آمده: «ایران درودی هنرمندی در سطح جهانی بوده و خواهد بود و تلاش و پشتکار و نگاه الهی او به زندگی و نقاشی که مدام در گفته‌ها و نوشته‌هایش به آن اشاره می‌کرد، سبک و مکتبی خاص را در نقاشی ایرانی رقم زد که منحصر به خود او بود.»