شهرام میراب اقدم در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا درباره این مستند گفت: من رفتم تولید جدید شبکه مستند حاصل گفت و گوی چند ساعته من با زنده یاد استاد خسرو سینایی است. خوشبختانه پیش از کرونا فرصتی دست داد که با استاد درباره روند فیلم سازی ایشان از پیش از انقلاب تا آخرین روزهای حیات گفت و گو کنم.
وی افزود: این فیلم پرتره نیست؛ مستندی گفت و گو محور است که در آن خودشان درباره فیلم‌هایی که ساختند، روند شکل گیری هر فیلم و البته مقدار کمی هم از گذشته و خاطرات کودکی، دانشگاه رفتن و .. با ما صحبت کردند، بهانه این گفت و گو کاری درباره تاریخ سینمای ایران بود که یکی از پایه‌های اساسی آن خسرو سینایی است. پروژه ای که با همه‌گیر شدن کرونا به سختی‌هایی برخورد و تولیدش متوقف شد، تصمیم گرفتیم با تکمیل کردن این بخش از پروژه یاد خسرو سینایی عزیز را زنده نگه داریم.
این مستندساز اظهار داشت: استاد سینایی پیش از آنکه وارد سینمای داستانی بشود فیلم‌های کوتاه و مستند زیادی ساخت که تاریخ ساخت خیلی از آنها به پیش از انقلاب بر می گردد. این مستند در ۴۰ دقیقه تولید شده و از دیگر عوامل آن می توان به نویسنده گفتار متن بهارک جنت مکان، مدیر تولید محمد عبدی زاده، فیلمبردار فرداد فرپاک، صدابردار عماد غفوری، صداگذار سالار آذریان اشاره کرد.
میراب اقدم ضمن بیان این که گفت و گوهای این مستند در منزل سینایی انجام شده توضیح داد: نکته جالب این گفت و گو برای من صحبت درباره مستندهای داستانی و فیلم‌های کوتاهی است که استاد در روزگار جوانی پیش از انقلاب با همکاری خانه معلم ساخته بودند. تجربه‌هایی که به گفته خود زنده یاد درباره آنها بحث و گفت و گو نشده بود و ما در من رفتم با آقای سینایی درباره این تجربه‌ها و سختی‌های فیلم سازی در آن روزگار صحبت کردیم و فکر می‌کنم شنیدن صحبت های ایشان در این باره خالی از لطف نیست.
من رفتم در شبکه مستند تولید شده و یکشنبه ۳۰ آبان ساعت ۲۱ از این شبکه پخش می شود تکرار آن روز بعد ساعت ۱۰ خواهد بود.
خسرو سینایی کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس، آهنگساز، نوازنده و شاعر اهل ایران و کارگردان فیلم سینمایی معروف عروس آتش (۱۳۷۸) است که در طول فعالیت‌های هنری و حرفه‌ای خود، آثار ارزشمندی را تولید کرد و بر پرده سینما به نمایش گذاشت. او که پایه اصلی کارگردانی‌اش بر ساخت مستند اجتماعی استوار بود از سینمای تجاری و گیشه فاصله گرفته بود.
سینایی در سال ۱۳۸۷ موفق به دریافت نشان ویژه کشور لهستان از سوی رئیس‌جمهور این کشور شد. او این نشان را به خاطر ساخت فیلم مستند مرثیه گمشده دریافت کرد که روایت‌گر مهاجرت هزاران لهستانی به ایران در سال‌های ۱۹۴۱ و ۱۹۴۲ است. او همچنین لوح زرین بهترین کارگردانی را در دومین دوره جشنواره فیلم فجر، برای فیلم هیولای در ۱۳۶۲ خورشیدی دریافت کرد. سینایی همچنین سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه را در ۱۳۷۸ خورشیدی و در هجدهمین جشنواره فیلم فجر برای کارگردانی فیلم معروف عروس آتش از آن خود کرد. وی مرداد ۹۹ به علت عفونت ریه و ابتلا به کرونا دوباره در بیمارستان بستری شد و در نهایت در ۱۱ مرداد درگذشت.
این هنرمند در آخرین پست اینستاگرامی اش نوشت: من رفتم! ناراحت نباشید! به این فکر کنید که بهترین روزهای زندگی‌ام را در کنار شما عزیزانم تجربه کردم. در عین حال که بی مهری‌ها دیدم اما هرگز به دل نگرفتم. سعی کردم از لحظه لحظه زندگی ام لذت ببرم و بردم. خوشحالم در دوران کاری ام توانستم با کسانی همکاری داشته باشم که الان هرکدام برای خود افتخاری هستند در سینمای ایران.