به گزارش ایرنا، معلولین در هر جامعه وجود دارند و جزیی از آن جامعه‌اند؛ آنان فرزندان، خواهران، برادران و پدر و مادر افراد جامعه‌اند که دچار نقص جسمانی یا ذهنی شده‌اند.
نگهداری و مواظبت از افراد معلول، وظیفه جامعه، اما وظیفه‌ای بس مشکل است که گاهی از عهده فرد عادی خارج است.
کار کردن و امرار معاش معلولین نیز از مشکلات آنان و جامعه است، ولی در هر کشور تدابیری برای این امر اندیشیده شده است؛ این تدابیر ممکن است در برخی موارد زاییده اندیشه فردی و گاه بر اثر تجربه باشد.
شاید هر کدام از شما که در حال خواندن یا شنیدن این مطلب هستیم، در میان اطرافیان و عزیزان خود فردی را می‌شناسید که معلولیت دارد؛ در کشور ما حدود ۱۵ در صد از جمعیت را معلولین تشکیل می‌دهند و این نشان دهنده ی اهمیت و لزوم توجه به معلولین و شرایط و نیازهای آن هاست.
یکی از مهم ترین مشکلات معلولان اشتغال آنهاست به طوری که بسیاری از اعضای این قشر با مشکل بیکاری رو به رو هستند و ناچارند به مستمری اندکی که از سوی سازمان بهزیستی پرداخت می شود، اکتفا کنند.
اما در این بین برخی از معلولان نیز با شناخت استعدادها و توانمندی های خود و با عزم و اراده ای راسخ دست به اقداماتی خارق العاده زده و نه تنها برای خود اشتغال ایجاد کرده اند، بلکه برای همنوعان و مردم معمولی هم اشتغالزایی کرده اند.
رضا جبارزاده یکی از این افراد است که معلولیت را برای خود محدودیت ندانسته و با اراده و پشتکار خود به یکی از معروف‌ترین اُپتیک کارهای آذربایجان شرقی و حتی کشور تبدیل شده است و مشتریان زیادی دارد.
خبرنگار ایرنا مرکز تبریز برای نشان دادن امکان بالای موفقیت معلولان به سراغ جبارزاده رفته تا بلکه با روایت حکایت زندگی او به دیگر معلولان برای حل مشکلات شان راهی نشان داده باشد؛ آقا رضا ۴۲ ساله، اهل تبریز و شغلش پخش عدسی عینک در آذربایجان شرقی است.
جبارزاده در گفت و گو با ایرنا با بیان اینکه دارای معلولیت شدید مادرزادی می باشد، افزود: با اینکه از دو دست و پا (بدون دست و پا از مُچ) به دنیا آمده‌ام ولی توانسته ام خودم را با شرایط وفق داده و خدا را شاکرم که توانسته ام با سعی و تلاش به خواسته هایی که داشته ام برسم و روی پای خودم بایستم.
وی گفت: تحصیلات ابتدایی‌ام را در پایگاه دوم شکاری تبریز به پایان رسانده‌ام، ولی به علت شغل پدرم که نظامی بود، مجبور به نقل مکان شده و سه سال به شهر اهواز رفتیم و من تحصیلاتم را در پایگاه پنجم شکاری امیدیه اهواز ادامه دادم، ولی به خاطر علاقه پدر جهت بازگشت و شرایط من دوباره به تبریز برگشتیم.
جبارزاده ادامه داد: به خاطر علاقه شدید به نقشه کشی ساختمان، در آزمون ورودی مدرسه شهید بهشتی شرکت کردم و چون تعداد متقاضی زیاد بود به عنوان نفر ذخیره قبول شدم؛ با اینکه در جلسه حضوری رسم فنی بهترین نقشه را کشیدم ولی به دلیل شرایط جسمانی ام من را قبول نکردند و مجبور شدم در رشته حسابداری به تحصیل بپردازم و دیپلم بگیرم.
وی افزود: به خاطر شرایط جسمانی ام زیاد از خانه بیرون نمی رفتم و بیشتر در محله مان بودم چون همه به دیده ترحم به من نگاه می کردند.
جبارزاده بیان داشت: در پایگاه هوایی آقای هاشمی نامی بود که مرا ترغیب به ورزش کرد که در ابتدا ورزشم را از شنا شروع کردم و بعد وارد دو و میدانی شدم و اکنون در رشته تیراندازی فعالیت می کنم.
وی گفت: همزمان با ورزش کردن وارد بازار کار شدم. البته چندسال اول بعد از گرفتن دیپلم سراغ هر کاری رفتم به خاطر شرایط جسمانی ام پذیرفته نمی شدم تا اینکه بالاخره توسط دوستم وارد این کار عینک و تولید عدسی شدم.
جبارزاده ادامه داد: عدسی عینک‌های اُپتیک یکی از شغل‌هایی است که ظرافت و حساسیت خاصی را می‌طلبد؛ برای این کار باید انگشتان توانمند و مهارت ویژه‌ای داشت، در ابتدای کارم هیچ کس فکر نمی کرد که من با این شرایطم و بدون انگشتان دست بتوانم موفقیتی در این کار کسب کنم، ولی بعد از اینکه ۱۰ سال پیش صاحب کارم کار می کردم، مستقل شدم و نزدیک ۱۱ سال است که مغازه خودم را دارم و توانسته ام روی پای خودم بایستم.
وی افزود: موفقیتم در این زمینه را اول مدیون لطف خدا، بعد کمک های صاحب کارم و سوم سعی و تلاش و محکم بودن خودم می دانم که باعث شده است در این کار موفق شوم.
جبارزداه با بیان اینکه چهار برادر و یک خواهر هستیم، افزود: من فرزند اول خانواده هستم و به جز من همه برادر و خواهرهایم سالم هستند.
وی ادامه داد: در سال ۸۴ ازدواج کردم که حاصل ازدواج مان پسرم مهدی ۱۳ ساله و دخترم زهرا ۹ ساله است که هر دو سالم هستند.
برخورد درست با معلولان در جامعه فرهنگ سازی شود
جبارزاده با بیان اینکه در جامعه ما نحوه برخورد درست با معلولین آموزش و فرهنگ‌سازی نشده است و رفتار توام با ترحم با معلولین بعضی افراد، ناشی از اطلاعات کم و تفکر محدود آنها است گفت: چون هم من و هم همسرم معلول هستیم، به فرزندانمان نحوه برخورد با معلولین را آموزش داده ایم تا جایی که به معلولین ولو در حد کمک کردن در رد شدن از خیابان، کمک می کنند.
وی افزود: حتی الان هم من سعی می کنم در جاهای شلوغ نروم و حتی کمتر در مهمانی ها شرکت می کنم، چون از نگاه ترحم آمیز همه و نگاه متعجب و همراه با ترس کودکان نسبت به خودم زجر می کشم؛ متاسفانه در جامعه آگاهیسازی نشده و چگونگی برخورد با معلولان را به فرزندان مان آموزش نداده ایم.
جبارزاده در خصوص مناسب سازی معابر و ساختمان های شهری برای معلولان گفت: در این حوزه با عقب ماندگی زیادی روبرو هستیم؛ با اینکه من ویلچری نیستم ولی در برخی از مکان ها با اینکه حتی مثلا قسمت ویلچر رو هم احداث شده ولی آنها هم به اندازه ای شیب دارند که مشکلاتی را برای معلولان ایجاد می کنند.
وی ادامه داد: همچنین خیلی از معلولان دسترسی راحتی به بانک ها و ادارات ندارند. و من نیز چون انگشت ندارم در عابربانک ها به هنگام برداشتن کارتم به مشکل برخورد می کنم.
وی افزود: من به دلیل علاقه ام به شغلم الان در دانشگاه علمی- کاربردی جهاد دانشگاهی تبریز در رشته ای به نام ساخت فریم و بیماری های چشمی در مقطع کاردانی مشغول به تحصیل هستم؛ البته الان کلاس ها به صورت مجازی می باشد و برای من با این حجم کارم بهتر شده است که هم به کارم می رسم و هم به تحصیلم.
جبارزاده با بیان اینکه خدمات بهزیستی نباید محدود به پرداخت مستمری به معلولان باشند گفت: نهادهای مسوول باید حمایت های جدی تری را برای خودکفایی معلولان انجام دهند و استعدادیابی در این زمینه از اهمیت بالایی برخوردار است، چراکه به طور قطع معلولان از استعدادهای زیادی برخوردارند و اگر این استعدادها با حمایت همراه شود، شاهد شکوفایی آنها خواهیم بود.
وی گفت: باید شرایطی برای ایجاد اشتغال معلولین فراهم شود؛ به طور مثال سه درصد سهمیه استخدامی متعلق به معلولین است که متاسفانه آن چنان که شایسته است، رعایت نمی شود.
وی گفت: ممکن است هر انسانی در بعضی امور دچار مشکل یا حتی ناتوانی باشد، همه ما محدودیت هایی را در زندگی تجربه کرده ایم، اما این دلیلی برای ناتوانی در همه امور زندگی نیست.
وی اصافه کرد: هر کدام از ما استعدادهای متنوعی داریم که با تکیه بر آن ها می‌توانیم افراد موفق، مفید و تاثیر گذاری در جامعه باشیم؛ این وظیفه همه ماست که با شناخت مشکلات و نیازهای معلولین و مطالبه کردن آن ها از مسئولین، همچنین برخورد و رفتار درست نسبت به معلولین جامعه، شرایط را برای زندگی بهتر و موفقیت بیشتر این افراد فراهم کنیم و جامعه ای سالم تر داشته باشیم.
جبارزاده افزود: معلولان به دلیل نقصی که در بدن دارند در همه طول عمر خود با دشواری های زیادی روبرو هستند که برای افراد سالم آن طور که باید قابل درک نیست؛ از این رو از اولین مددکارم در بهزیستی سرکار خانم امینی که در تمام مراحل از من حمایت کرد و مددکار جدیدم خانم نیک نام تشکر می کنم.
وی با تشکر از مجموعه بهزیستی گفت: همچنین از همسر عزیزم که تمام بار مسئولیت تربیت فرزندان را به تنهایی به دوش می کشد و همراه من است، تشکر می کنم.
گزارش از سیده مریم یوسفی