در ادامه گفت‌وگوی دوشنبه ششم دی روزنامه شهروند با رسول معتمدی قهرمان وزنه‌برداری جهان آمده است: مسابقات جهانی وزنه‌برداری در آخرین روزهای سال ٢٠٢١ میلادی در تاشکند ازبکستان به پایان رسید و رسول معتمدی با رکورد ۱۷۷ یک ضرب، ۲۲۰ دوضرب و مجموع ۳۹۷ کیلوگرم تنها طلایی تیم ملی ایران در این رقابت‌ها لقب گرفت. این وزنه‌بردار ٢٣ ساله که در دسته ١٠٢ کیلوگرم وزنه می‌زد، در اولین تجربه جهانی خود خوش درخشید تا ایران را به داشتن یک ستاره جدید در وزنه‌برداری دنیا امیدوار کند.
به همین بهانه گفت‌وگویی با رسول معتمدی ترتیب دادیم که در ادامه ماحصل آن را می‌خوانید:
اولین تجربه جهانی برای تو با یک خاطره خوش به پایان رسید.
بله، همینطور است. اولین‌بار بود که در رده بزرگسالان مسابقات جهانی را تجربه می‌کردم و خدا را شکر که هم من توانستم مدال طلا بگیرم و هم تیم ملی نایب‌قهرمان جهان شد. ما تلاش زیادی برای رسیدن به این موفقیت کردیم و با اینکه من تنها طلایی تیم بودم، اما همه دست به دست هم دادند تا چنین اتفاق مهمی برای وزنه‌برداری ایران رخ دهد.
شنیدیم که تیم ملی در اردوی آخر کم و کاستی‌های زیادی هم داشته؟
متاسفانه در اردوی آخر ما در تهران که سه هفته طول کشید، مشکلات عجیبی داشتیم. از فدراسیون تا کادر فنی و ماساژور تیم همه زحمت می‌کشیدند، اما امکانات اولیه هم برای ما فراهم نبود. حتی تا دو روز قبل از اعزام مشخص نبود که اصلا تیم می‌رود یا خیر.
فکر می‌کنم مسئولانی که باید به وزنه‌برداری کمک کنند و همیشه قبل از المپیک یا بازی‌های آسیایی از وزنه‌برداری طلب مدال می‌کنند، هیچ حمایتی از ما نکردند. البته رئیس کمیته ملی المپیک در روزهای آخر کمک کرد تا تیم اعزام شود.
واقعا مسائل در این حد بوده که شما در خوردن صبحانه و آب معدنی هم دچار مشکل بودید؟
بله، مشکل تغذیه داشتیم. توقع ما این نیست که اردوی خارج از کشور داشته باشیم یا پول کلانی به ما بدهند. حق بچه‌های وزنه‌برداری است که حداقل در اردو غذای خوب بخورند. اگر قرار است حمایتی شود، باید قبل از مسابقات باشد. هر مشکلی که بگویید در اردوی آخر تجربه کردیم. واقعا در زندگی‌ام چنین چیزهایی را ندیده بودم و هیچ وقت فکر نمی‌کردم در اردوی تیم ملی دغدغه غذا برای خوردن داشته باشیم. شاید این مسائل را در مسابقات جهانی به تیم‌ها و ورزشکاران دیگر می‌گفتیم، باورشان نمی‌شد!
اما با وجود این وضعیت هم شما طلایی شدید و تیم ملی هم نتیجه خوبی گرفت.
بچه‌ها از غیرت و جان‌شان مایه گذاشتند و اجازه ندادند کم و کاستی‌ها روی کارشان تاثیر چندانی بگذارد. سه نفر مدال گرفتند و ٧ نفر روی سکو نرفتند، اما آنها هم در نتیجه تیمی تاثیرگذار بودند.
سراغ روز مسابقه خودت برویم. در یک‌ضرب عقب بودی، اما در دوضرب با وزنه آخر توانستی طلا مجموع را هم بگیری.
مردم که به من محبت داشتند و قبل از رفتن هم می‌گفتند از تو طلا می‌خواهیم. با دعای خیر آنها خدا را شکر که شرمنده نشدم. در یک‌ضرب به خاطر بی‌تجربگی وزنه اول را به راحتی از دست دادم و عقب افتادم؛ درحالی که می‌توانستم طلا بگیرم. در دوضرب هم متاسفانه وزنه دوم از دست رفت. با اینکه طلای دوضرب را گرفتم، اما از رکوردم راضی نیستم. من حتی برنامه داشتم که بعد از قطعی شدن مدال طلا برای زدن رکورد ٢٣٢ کیلوگرم جهان روی تخته بروم، اما از دست رفتن یک حرکت باعث شد که در حرکت سوم ٢٢٠ را بزنم و طلا بگیرم.
اما حالا روی تو به عنوان یک ستاره در وزنه‌برداری ایران و جهان حساب باز می‌کنند.
من اول راه هستم و امیدوارم که به آرزوهای بزرگ‌تری که دارم هم دست پیدا کنم. من بعد از مشورت با کادر فنی وزنم را روی ١٠٢ کیلوگرم نگه داشتم و خدا را شکر که این وزن هم المپیکی شد.
پس برای رسیدن به طلای المپیک هم برنامه داری؟
بله، قطعا. ١٠٢ کیلوگرم یکی از اوزان وزنه‌برداری در مسابقات ٢٠٢٤ پاریس است. البته کار سخت‌تر می‌شود، چون مدعیان ٩٦ کیلو و ١٠٩ کیلو هم به ١٠٢ کیلوگرم می‌آیند. به هر حال المپیک است و سه سال زمان دارم تا خودم را برای رسیدن به آن و رفتن روی سکو آماده کنم. خودم این پیش‌بینی را می‌کردم که وزن من المپیکی شود. البته برای بازی‌های آسیایی سال آینده اگر بخواهم شرکت کنم باید در دسته ١٠٩ کیلو رقابت کنم.
و در پایان اگر صحبتی هست، بگو.
می‌خواهم از تمام کسانی که مرا در راه رسیدن به طلای جهان همراهی کردند، تشکر کنم. از مسئولان هم می‌خواهم که خیلی بیشتر به وزنه‌برداری توجه کنند.