بغداد-ایرنا- «محسن عصفور الشمری» وزیر پیشین منابع آب عراق از جزئیات یک قرارداد اجباری ۳۰۰ میلیون دلاری برای بازسازی سد موصل با فشار سفیر اسبق آمریکا در عراق پرده برداشت.

به گزارش ایرنا، وزیر پیشین منابع آب عراق در گفت و گویی تلویزیونی شرح می دهد که چگونه سفارت آمریکا در بغداد، مقامات عراقی را ناچار می کرد که پروژه هایی را در راستای منافع غربی ها در عراق به اجرا گذارند.

الشمری توضیح می دهد که سفیر اسبق آمریکا در عراق (داگلاس سیلیمان)، نخست وزیر وقت عراق (حیدرالعبادی) را (در سال ۲۰۱۶) مجبور کرد که با شرکتی ایتالیایی، قراردادی به ارزش ۳۰۰ میلیون دلار برای بازسازی سد موصل امضا کند؛ پروژه ای که هزینه آن از سوی وزارت منابع آب عراق، تنها ۱۲ میلیون دلار برآورد شده بود.

محسن عصفور الشمری می افزاید: سفیر آمریکا برای تماس با من به عنوان وزیر وقت منابع آب عراق بارها تماس گرفت تا ناچارم کند قرارداد ۳۰۰ میلیون دلاری را با شرکت ایتالیایی (شرکت Trevi ) منعقد کنم اما من زیر بار نرفتم.

وزیر پیشین عراقی ادامه می دهد: بعد از اینکه زیر بار فشار سفیر آمریکا نرفتم، او به من اتهام وابستگی به جریان صدر، مخالفت با روند سیاسی و فساد را وارد کرد و پرونده ای علیه من به اتهام فساد گشود که بعد از استعفایم، این پرونده بسته شد.

الشمری می گوید: وزارت منابع آب عراق با برآورد کادر مهندسی-فنی، هزینه بازسازی سد موصل را ۱۲ میلیون دلار برآورد کرد اما سفیر آمریکا بعد از مخالفت من با قرارداد مورد نظر او، با سران سیاسی از جمله «ایاد علاوی» تماس گرفت و به آنها ابلاغ کرد که از همکاری نکردن من خشمگین است.

وزیر اسبق منابع آب عراق تصریح می کند: حیدر العبادی، نخست وزیر اسبق عراق، توجهی به بررسی های وزارت منابع آب به عنوان مرجع برآورد هزینه بازسازی سد موصل نکرد و با فشارهای سفیر آمریکا، ناچار به عقد قرارداد ۳۰۰ میلیون دلاری با شرکت ایتالیایی شد.

به گفته الشمری «اکثریت نیروهای سیاسی و سران آن نمی توانستند به طرح های سفیر آمریکا در عراق، اعتراض کنند.»

سوابق ثبت شده از اقدامات آمریکایی ها در عراق نشان دهنده آن است که واشنگتن تعمدا برای تخریب زیرساخت های عراق و غارت منابع آن تلاش می کند.

یک بازخوانی از بحران برق عراق

چند ماه پیش، انتشار یک ویدئو از «احمد چلبی» رهبر فقید کنگره ملی عراق در شبکه های اجتماعی نشان می داد که آمریکا از آغاز شکل گیری نخستین دولت منتخب این کشور بعد از سقوط رژیم صدام، متهم اول بحران برق است.

الچلبی مشاور پیشین نخست وزیر عراق در امور اقتصادی در این ویدئو که تاریخچه ضبط آن به قبل از ۲۰۱۵ برمی گردد، تصریح دارد که عامل اصلی مشکل برق عراق، آمریکا است.

وی در یک مصاحبه تلویزیونی به صراحت گفت: آمریکا به دلیل مسائل سیاسی نمی خواهد معضل برق عراق حل شود.

چلبی در این خصوص با ذکر خاطره ای گفت که در ۲۰۰۶ به همراه نخست وزیر وقت (نوری المالکی) با «جرج کیسی» فرمانده آمریکایی نیروهای چند ملیتی در عراق، دیدار کرده و از او خواستند که مشکل برق عراق را حل کند اما فرمانده آمریکایی با قاطعیت به المالکی و چلبی پاسخ می دهد که معضل برق در عراق حل نمی شود و اصرار نکنید!

در همین ویدئو «وائل عبداللطیف» نماینده سابق پارلمان و وزیر سابق عراقی می گوید که به آقای حیدر العبادی نخست وزیر وقت (۲۰۱۴ – ۲۰۱۸) گفتیم که شرکت «زیمنس» آلمان تعهد داده ظرف دو سال، مشکل برق عراق را به طور کامل حل کند، اما العبادی گفت که نمی تواند درخواست عقد قرار داد را امضا کند، چون آمریکایی ها اجازه نمی دهند.

جدا از همه اینها، «اوله دییل» سفیر آلمان در عراق در ژولای ۲۰۲۰ در کنفرانس مطبوعاتی در بغداد با ناخرسندی تمام اعلام کرد که آمریکا در مسیر ورود شرکت زیمنس به داخل عراق برای پایان دادن به بحران برق این کشور، مانع تراشی می کند.

در دوره «عادل عبدالمهدی» نخست وزیر سابق عراق نیز وقتی به رغم مخالفت آمریکایی ها در ۲۰۱۹ دولت عراق با شرکت زیمنس قرارداد ۱۴ میلیارد دلاری امضا کرد، «دونالد ترامپ» رییس جمهور وقت آمریکا راسا در این قضیه دخالت و عقد قرارداد با زیمنس را منوط به قرارداد مشابه با ژنرال الکتریک آمریکا کرد.

دولت عراق ناچار شد برای حل معضل برق کشور، قرارداد مشابهی با ژنرال الکتریک امضا کند هرچند این شرکت آمریکایی از اول سقوط رژیم صدام، بر همه قراردادهای مهم حوزه انرژی عراق خیمه زده اما تا به امروز هیچ خدمت قابل ذکری به عراقی ها ارائه نکرده است.

شواهد و قرائن حاکی است که آمریکا نه تنها در حل بحران برق عراق مانع تراشی کرده بلکه یکی از عوامل فساد پروری در این وزارتخانه و تخریب سامانه برق این کشور به شمار می رود که بارزترین نمود آن در فراری دادن «ایهم السامرایی» وزیر وقت برق عراق از زندان در دولت اول «نوری المالکی (۲۰۰۶ – ۲۰۱۰) است.

پیش تر، «عزت الشابندر» شخصیت برجسته سیاسی عراق، به همین مناسبت در توئیتی نوشت: «آمریکا، نخستین وزیر برق عراقی متهم به پرونده فساد را از زندان فراری داد و دولت عراق را تحت فشار گذاشت تا مانع ورود شرکت زیمنس آلمان برای حل مشکل برق کشور شود و همچنین مانع پرداخت مطالبات مالی ایران به خاطر صادرات برق و گاز به عراق می شود؛ بنابراین، شناخت عامل اصلی برافروختگی عراق، دیگر معما نیست.»

به همین دلیل است که هادی العامری رئیس ائتلاف سیاسی فتح عراق می گوید «تا زمانی که اشغالگران آمریکایی در عراق باشند مشکل برق این کشور حل نخواهد شد.»

چرا آمریکا ائتلاف بین المللی برای حل معضل برق عراق ایجاد نمی کند؟

آمریکا در دهه ۹۱ قرن گذشته، ائتلاف بین المللی از ۳۰ کشور دنیا در جنگ  دوم خلیج فارس تشکیل داد و در ۲۰۰۳ ائتلاف چند ملیتی را برای سقوط رژیم صدام ایجاد کرد. چهار ماه پس از حمله گروه تروریستی داعش در تابستان ۲۰۱۴ واشنگتن، ادعا کرد که ائتلاف بین المللی با مشارکت ۸۰ کشور دنیا برای مبارزه با تروریسم تشکیل داده است.

ناظران امر، متفق القولند که تروریسم در بستر محرومیت و تبعیض، رشد تصاعدی می یابد و اساسا یکی از فلسفه های تاسیس صندوق های توسعه بین المللی مقابله با فقر و محرومیت و توسعه با هدف خشکاندن بستر رشد بذرهای تروریسم است. با این درک، چرا آمریکا بیش از ۱۷ سال است که برای بازسازی عراق و حل معضل برق این کشور دست به اینگونه ائتلاف های بین المللی (با هدف توسعه) نزده است؟

در ائتلاف بین المللی ادعایی ضد تروریستی به سرکردگی آمریکا اغلب کشورهای بزرگ صنعتی اعم از اروپایی ها مانند فرانسه، آلمان و انگلیس و کشورهای ثروتمند عربی مانند سعودی ها و اماراتی ها عضو هستند، اگر هدف این ائتلاف مبارزه با تروریسم است چرا تاکنون این ائتلاف بین المللی برای بازسازی عراق فعال نشده است؟

چرا این ائتلاف بین المللی بیش از اینکه داعیه مبارزه با تروریسم داشته باشد، با ترور فرماندهان و پرچمداران مبارزه با تروریسم و در راس آنها سپهبد شهید «قاسم سلیمانی» و «ابومهدی المهندس»، بحران سازی را در منطقه می پراکند؟

شرکت بزرگ ژنرال الکتریک آمریکا که از اول سقوط رژیم صدام - به گفته خود عراقی ها - بر برق عراق خیمه زده و عامل اصلی عدم توسعه صنعت برق در این کشور است، چرا تاکنون اقدامی برای بهبود برق عراق نکرده است؟

در عراق این اعتقاد وجود دارد که آمریکا هرگز به ائتلاف های بین المللی با صبغه اقتصادی تن نمی دهد زیرا نمی خواهد کشورهای دیگر را در ثروت ها و منابع ملت های تحت اشغال سهیم کند اما برای ائتلاف های جنگ به عنوان پوششی با هدف اشغال دیگر کشورهای جهان و توسعه نفوذ نظامی خود است، آماده است.