استاد زبان و ادبیات فارسیِ دانشگاه فردوسی مشهد در این آیین گفت: استاد یوسفی معلمی واقعی بود که تنها به صرف بیان مطالب علمی بسنده نمی کرد بلکه سعی داشت چشمه جوشان علمی را که در وجود خود داشت در دل دانشجویان خود نیز بنشاند و جان آنها را سیراب سازد.
دکتر محمدجعفر یاحقی ادامه داد: استاد یوسفی می توانست بر تمامی افراد پیرامون خود تاثیر بگذارد و هنوز شاهد هستیم بعد از گذشت ۳۱ سال از درگذشت آن بزرگمرد، برخی افرادی که با او در ارتباط بودند هنوز به نیکی از او یاد می‌کنند به گونه ای که هنوز در فضای علمی دانشگاه های کشور و به خصوص دانشگاه فردوسی مشهد حضور او هنوز حس می‌شود.
این فردوسی پژوه بیان کرد: دکتر یوسفی نسبت به کتابهایی که از او به یادگار می ماند بسیار دقت و وسواس داشت و از این رو است که هر کس با کتابهای او آشنا است، آن را درک می کند زیرا همانگونه که خود آراسته، خوش اندیش و لطیف بود این امر در کتابهای او نیز مشهود است.
یاحقی افزود: اگر مطلبی در نقد کتابها و نوشته های او منتشر می شد آن را به خوبی می خواند و اگر درست بود ضمن پذیرش آن مطلب سعی می کرد تا با نویسنده آن تماس گرفته و از او تشکر کند و این در حالی است که برخی افراد حتی نقد خیرخواهانه را هم برنمی تابند.
یکی از شاگردان استاد یوسفی نیز بیان کرد: من خوشبخت‌ترین شاگرد او هستم زیرا مطالب دست‌نویس را برای تحریر به من می سپردند و به نوعی نخستین خواننده مطالب و تراوشات فکری آن استاد بودم.
مه دخت پورخالقی عنوان کرد: دقت نظر او در کارها و ترجمه ها بسیار زیاد بود و گاه ما حتی برای پیدا کردن اصل مطلب مجبور به مراجعه به افراد و کتابخانه های بسیاری در سراسر کشور می شدیم.
رییس مرکز آثار، مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی مشهد نیز در این مراسم گفت: استاد یوسفی الگویی برای دانشجویان و استادان دانشگاه بوده و هست، زیرا امروز ما نیاز به معرفی الگوهایی برای جوانان داریم تا آنها با اتکا به این گنجینه ها بتوانند راه آینده خود را بازشناسند.
سلمان ساکت افزود: امیدوارم ساخت این گونه آثار بتواند آغاز کننده راه طولانی معرفی مفاخر و بزرگان دانشگاه فردوسی به جامعه باشد.
وی ادامه داد: ماندگاری شخصیت استاد یوسفی به خاطر پژوهش های علمی او نیست، بلکه بیشتر به واسطه اخلاق نیکو و منش درست او با دیگران است.
کارگردان این مستند نیز با اشاره به اینکه در ابتدا قرار بود زمان فیلم در حدود ۱۰ دقیقه باشد، اظهار کرد: با هر اطلاعاتی که از استاد یوسفی توسط استادان دانشگاه و خانواده او مطرح می‌شد با لایه هایی دیگر از شخصیت و منش او آشنا می‌شدیم و همین باعث افزایش زمان فیلم نهایی شد.
حامد پویان عنوان کرد: در کار مستند اصولا نباید تحت تاثیر موضوع و شخصیت محوری اثر قرار گرفت، ولی من به عنوان کارگردان این اثر اعتراف می کنم که این کار برای من امکان‌پذیر نشد.
غلامحسین یوسفی در بهمن ماه سال ۱۳۰۶ در مشهد دیده به جهان گشود. با گذراندن دوران تحصیلات ابتدایی و متوسطه در سال ۱۳۲۵ برای ادامه تحصیل در دوره لیسانس زبان و ادبیات فارسی از مشهد به تهران رفت. وی در سال ۱۳۲۹ و در ۲۴ سالگی، دکترای زبان و ادبیات فارسی گرفت و همزمان دوره لیسانس حقوق قضایی و سیاسی دانشکده حقوق دانشگاه تهران را هم اخذ کرد.
همزمان با تأسیس دانشکده ادبیات در دانشگاه فردوسی مشهد در سال ۱۳۳۴ مدرس دروس تاریخ ادبیات این دانشکده شد و همچنین مدیریت تربیت معلم خراسان را بر عهده گرفت و تا سال ۱۳۵۸ کماکان به تدریس در مقاطع مختلف دانشگاه فردوسی مشهد ادامه داد تا اینکه در همان سال بازنشسته شد.
از فعالیت‌های تخصصی این استاد تصحیح متون کهن بود که در این راه گام‌های مؤثری در ادبیات ایران برداشت. وی همچنین با هدف تحقیق و پژوهش سفرهایی به فرانسه، انگلستان و آمریکا انجام داد.
مرحوم غلامحسین یوسفی در سال ۱۳۶۹ و در ۶۳ سالگی درگذشت که در حرم مطهر رضوی به خاک سپرده شد.