ماهان روایت زندگی جوانی به نام ماهان یک بازیگر تئاتر است که پس از مدت‌ها می تواند نقش اصلی یک نمایش را روی صحنه ایفا کند، اما بیماری سرطان مسیر زندگی او را دستخوش تغییرات جدی قرار می دهد و در این مسیر همسرش آفرین و دوستش مانی نیز او را همراهی می کنند.
ماهان نخستین ساخته حمید شاه حاتمی فرزند علی شاه حاتمی، کارگردان سینمای ایران است. کارگردانی که حداقل در عرصه سریال سازی با ساخت سریال خوش رکاب نشان داد که نبض تماشاگر را می شناسد و ساخت چند فیلم ارزشمند مثل تعقیب سایه ها و پرنده آهنین و چند فیلم دیگر هم در کارنامه اش به چشم می خورد.
اما گویا این تقدیر شوم سینمای ایران است که فرزندان کارگردانان نمی توانند پا در جای پای پدر بگذراند و همچو پدر راه های موفقیت را طی کنند. مثال بزنم؟ پولاد کیمیایی با معکوس، کاوه صباغ زاده با رمانتیسم، عماد و طوبی- میلاد صدر عاملی با سونامی و بسیاری دیگر از این دست که گویا درس ها را در محضر پدر به درستی فرا نگرفتند یا شاید پدر، فوت کوزه گری را به آنها نیاموخت که در سینمای ایران از هیچ پدر کارگردانی یک پسر کارگردان قابل دفاع بوجود نیامد.
ماهان بی تعارف فیلم بدی است و واقعاً هیچ جایی برای دفاع ندارد. نه بازی بازیگران که بسیار اگزجره و تصنعی است، نه فیلمبرداری که اتفاقاً از تعدد لوکیشن های خوب نیز بهره مند است، نه از قصه و نه از ساختار. متاسفانه هیچ بخشی و هیچ جایی از فیلم وجود ندارد که بتوانیم برای تسکین خودمان هم شده به آن بخش استناد کنیم و بگوییم اگر همه جایش بد بود این یک جا خوب بود.
چنین یک جایی در کل فیلم وجود ندارد. با تمام زحماتی که گروه برای کار کشیده اند باید به جرأت بگویم که متاسفانه فیلم مذکور در بهترین حالت، برای یک چرت زدن خوب در سینما مناسب است و این مسأله در حالی می تواند رخ دهد که ماهان بتواند وارد چرخه اکران شود.
به نظر می رسد حمید شاه حاتمی اگر می خواهد به فعالیت خود در سینمای ایران ادامه دهد، باید یک بازنگری جدی در جهان بینی اش نسبت به سینما انجام دهد چرا که ماهان به سان خشت اولی است که بسیار بد بنا نهاده شد و صلاح نیست که این مسیر با همین شکل ادامه پیدا کند.