به گزارش ایرنا، تیم ملی هندبال ایران پس از هشت سال و برای دومین بار در تاریخ این رشته در کشورمان توانست با هدایت «مانوئل مونتایا فرناندز» سرمربی سرشناس هندبال دنیا به مسابقات جهانی صعود کند و بدون شک این اتفاق توانست هندبال ایران را دوباره احیا کند.
پس از پایان مسابقات قهرمانی آسیا که در شهر دمام عربستان برگزار شد، فرناندز جدایی خود را از تیم ملی اعلام کرد و «علیرضا پاکدل» رییس فدراسیون نیز این جدایی را تایید و اعلام کرد که بازگشتی برای پروفسور اسپانیایی وجود نخواهد داشت.
حالا فرناندز چند روز پس از این جدایی زودهنگام با خبرنگار ورزشی ایرنا به گفت‌وگو نشست و در خصوص دلایل پایان کارش در تیم ملی، پتانسیل هندبال ایران و مسائل دیگر اظهاراتی داشت که در زیر می‌خوانید.
در متن خداحافظی خود با تیم ملی اعلام کردید که در مورد نیازهای تیم، اختلافاتی وجود داشته است. چه اختلافاتی وجود داشت؟
قبل از هر چیز می‌خواهم از فدراسیون هندبال و پاکدل رییس فدراسیون که در آن زمان برای هدایت تیم و با هدف راهیابی به مسابقات جهانی ۲۰۲۳به من اعتماد کردند، تشکر کنم. ما به این هدف رسیدیم اما برای ادامه رشد و رسیدن به اهداف عالی باید مسیر مدنظر و راه رسیدن به آن را انتخاب کرد و راه انتخابی فدراسیون به نظر من مناسب نیست. بنابراین، از آنجایی که فدراسیون تعیین کننده خط مشی است، مربی می‌تواند تلاش کند این خط مشی را با استدلال تغییر دهد اما اگر اراده‌ای برای درک تغییر وجود نداشته باشد، دو راه وجود دارد؛ یا به مسیر ادامه دهید اگرچه می‌دانید که راه به جایی نمی‌برید یا اینکه از پروژه جدا شوید.
یک تیم از نظر من تنها با کار و اشتیاق ساخته نمی‌شود، بلکه به شرایط زندگی مناسب نیاز دارد. عناصر تقویت و پیشرفت یک رشته ورزشی بستگی به شرایط، ساختار و سازمانی دارد که کمترین اشتباه ممکن را مرتکب می‌شوند. من در حسن نیت فدراسیون شک ندارم و شاید نیازهایی که می‌گویم به دلیل کمبود کمک یا محدودیت های اقتصادی، قابل تامین و پوشش نباشند اما واقعیت این است که همانطور که گفتم، وقتی کاستی‌هایی را دیدی و گمان کردی که این کاستی‌ها قطعاً ادامه خواهند داشت (به زعم من)، بهتر است به خانه برگردید(قطع همکاری کنید). به عنوان یک مربی می‌خواهم راهم را خودم انتخاب کنم، زیرا می‌دانم که اگر در پایان موفقیت حاصل نشود، من مقصر خواهم بود و نمی‌خواستم راهی که خودم انتخاب نکرده و به اعتقادم به شکستم منجر می‌شد را ادامه دهم.
آیا این مشکلات پیش از رفتن تیم به مسابقات قهرمانی آسیا وجود داشت یا در آن جا شکل گرفت؟
برخی از درخواست‌های بهبود شرایط تیم ملی را بعد از اولین اردوی تیم ملی و پس از آن در گزارش کتبی به فدراسیون ارائه کردم. در مسابقات قهرمانی آسیا شاید شرایط خاصی وجود داشت اما اختلافات در طول مسابقات بروز نکرد.
رییس فدراسیون هندبال در مصاحبه‌ای گفته است که "اگر وی در جلسه کمیته فنی در تهران حاضر می‌شد و درخواست‌های دو طرف از جمله مبلغ قرارداد مطرح می‌شد، ممکن بود ما تمایل به همکاری نداشته باشیم." نظر شما در مورد این صحبت چیست؟
من در جریان اظهارات پاکدل نیستم اما اگر بخواهم در مورد همان چیزهایی که شما به آن اشاره کردید صحبت کنم، باید بگویم که اول اینکه نمی‌دانم بعد از آسیایی قرار بود جلسه فنی برگزار شود یا نه و کسی به من در مورد آن اطلاعی نداد. دوم اینکه اگر بعد از مسابقات قهرمانی به تهران برنگشتم به این دلیل است که بعد از مسابقه رده‌بندی به من اطلاع دادند که با توجه به وضعیت ویزا می‌توانم بدون مشکل برگردم اما برای بازگشت به اسپانیا لازم بود حدودا هفت روز در تهران بمانم. از اول نوامبر، من در مجموع ۱۱ روز با خانواده‌ام بودم، بنابراین زمانی که تصمیم گرفته و به من ابلاغ شد، مستقیماً از دمام به بارسلونا برگشتم و گواه آن هم این است که یکی از چمدان های من هنوز در تهران است. از زمانی که قراردادم را امضا کردم، مطلقاً چیزی برای خودم نخواستم. زمانی که در دمام با رئیس فدراسیون صحبت کردم تا او را از تصمیم خود مطلع کنم، به وضوح دلایلم را برای گرفتن این تصمیم توضیح دادم. به هیچ عنوان هیچ نوع درخواست مالی از طرف من وجود نداشت.
برخی در ایران می‌گویند مشکل اصلی شما مشکل مالی بوده اما من یادم است که شما در نشست خبری خود گفته بودید من استاد دانشگاه هستم و مشکل مالی ندارم و به همین خاطر دلیل به پول ایران نیامدم. نظرتان در این مورد چیست؟
اول اینکه اصطلاح "بعضی‌ها در ایران می‌گویند" را دوست ندارم. من این جمله را بارها شنیده‌ام اما برخلاف شایعات، حقیقت این است که حقوق و دستمزد من در اولین جلسه مدیربرنامه‌ام با فدراسیون تعیین شد. من یک مربی حرفه ای هستم اما همانطور که در نشست خبری معارفه سرمربی تیم ملی گفتم، «برای پول به ایران نیامدم» و حالا به شما می‌گویم که برای پول و مسائل مالی تصمیم به رفتن نگرفتم.
حضور پیدا نکردن بازیکنان تیم لژیونر در تیم ملی برای شما تعجب برانگیز نبود؟ به نظر شما دلیل این اتفاق چه بود؟
برخی از بازیکنانی که در خارج از کشور بازی می‌کنند با تصمیم شخصی نیامدند و برخی دیگر هم من تصمیم گرفتم که آن‌ها را دعوت نکنم. به تصمیم بازیکنانی که نمی‌خواستند بیایند احترام می‌گذارم. درست همانطور که دوست دارم به تصمیم خودم مبنی بر انتخاب ترکیب تیم ملی براساس ویژگی ها و شاخصه‌های سازگار با تفکر و فلسفه من، احترام گذاشته شود.
آیا ایران پتانسیل این را دارد که به سطح تیم های برتر جهان برسد؟
من معتقدم ایران این پتانسیل را دارد اما پتانسیل همیشه موضعی ذهنی است اما نیازهای این کار عینی هستند. اینکه بخواهید یک تیم سطح بالا شوید که البته همه چنین چیزی را می‌خواهند، یک موضوع است و تبدیل شدن به چنین تیمی یک موضوع دیگر. تیم‌های بزرگ یک روزه و با حرف ساخته نمی‌شوند، برای رسیدن به سطح جهانی به ساختار، سازماندهی، ابزار و کار بیشتر نیاز دارید.
به عنوان سوال پایانی، آیا امکان بازگشت شما به تیم ملی هندبال ایران وجود دارد؟
هیچ کس از شرکت در مسابقات جهانی خسته نمی‌شود، بنابراین کناره‌گیری و قطع همکاری من با تیم ملی ایران به این معنی است که تصمیمم ناگهانی نبوده بلکه براساس دلایل منطقی و ادراک من از شرایط موجود گرفته شده است. هرگز نباید درها را به روی خودتان ببندید اما در حال حاضر این اتفاق (بازگشت) غیر محتمل است.