چند سال پیش انجمن منتقدان و نویسندگان سینما متولی برگزاری نشست‌ها بود و عملکرد نسبتا قابل قبولی داشت. در این نشست‌ها هر بار یکی از منتقدان مجری می‌شد و اجرا را به عهده می‌گرفت. برخی سال‌ها جشنواره با حضور یک مجری و یک منتقد برگزار می‌شد و منتقد هم در کنار عوامل نظرش را درباره فیلم اعلام می‌کرد. نشست‌ها بعضا میزبان مجریان صداوسیما مثل محمودگبرلو، منصور ضابطیان، محمدرضا شهیدی فر و فرزاد حسنی هم بوده‌اند. امسال اجرای چند روز اول نشست‌ها را پدرام کریمی، مجری تلویزیون بر عهده داشت و پس از آن فرد دیگری نشست را اجرا کرد که چندان مشهور نبود.
حسن استفاده از مجری منتقد این است که او تسلط بیشتری بر موضوع دارد و می‌تواند جلسه را بهتر اداره کند. وظیفه مجری صرفا خواندن سوال‌ها از روی کاغذ نیست. او باید سوالات را به ترتیب اولویت بخواند و بداند چگونه زمان را میان عوامل توزیع کند. الان همه پذیرفته‌اند که نشست رسانه‌ای جای نقد و بررسی فیلم نیست و قرار است از آن نشست خبر بیرون بیاید. اساسا زمان کوتاه نشست و شتاب جشنواره اجازه نقد را نمی‌دهد و بهتر است تحلیل فیلم در فضای آرام‌تری صورت گیرد.
یکی از مشکلات اصلی نشست‌ها کمبود زمان است. معمولا چند دقیقه اول این نشست‌های نیم ساعته با تعارف و تقدیر و تشکر می‌گذرد و در ادامه عوامل برای پاسخگویی به سوال‌های خبرنگاران و منتقدان زمان کم می‌آورند. همیشه آخر جلسه مجری اسم رسانه‌هایی که سوال‌هایشان مطرح نشده را می‌خواند. نکته جالب این که تعداد این افراد از تعداد آنها که سوال پرسیده‌اند بعضا بیشتر است. یعنی معمولا سوال بیش از نیمی از افراد خوانده نمی‌شود.
یکی از راه حل‌ها محدود کردن تعداد افرادی است که روی سن می‌آیند. چه لزومی دارد که از هر فیلمی بیش از ده نفر آن بالا بنشینند؟ معمولا کسی از عوامل پشت صحنه سوالی نمی‌پرسد و تازه اگر هم سوالی بشود کارگردان به جای تصویربردار، چهره‌پرداز، صدابردار و ... پاسخ می‌دهد. اگر صرفا بازیگر، تهیه‌کننده و کارگردان در نشست رسانه‌ای حاضر شوند و پاسخگو باشند مشکل کمبود زمان تا حدود زیادی برطرف می‌شود. در وضعیت فعلی عوامل پشت صحنه سکوت می‌کنند و در پایان برای آن‌که صدای‌شان شنیده شود مجری می‌خواهد چند کلمه‌ای حرف بزنند.
اگر هر خبرنگاری اجازه داشته باشد که شفاهی بپرسد و سوالات مکتوب حذف شود، جذابیت پرسش و پاسخ افزایش می‌یابد. عوامل و حضار دوست دارند بدانند این سوال توسط چه شخصیتی پرسیده شده است. احتمالا نگرانی مدیران جشنواره این است که بیان سوال شفاهی منجر به جدل لفظی بین خبرنگار و سینماگر شود. این مساله را می‌توان با وضع قوانین و مقرراتی کنترل کرد. در تمامی جشنواره‌های معتبر دنیا سوالات به صورت شفاهی پرسیده می‌شود و نه مکتوب. در فضای رسانه‌ای کشور خودمان نیز خبرنگاران سوالات نشست‌های مطبوعاتی را شفاهی می‌پرسند. رسم نادرست سوال مکتوب از بنیان‌های غلط جشنواره فیلم فجر است که هر سال تکرار می‌شود.
یکی از انتقادها به نشست‌های رسانه‌ای این است که چرا سوالات جاندار و تخصصی مطرح نمی‌شود. اگر مجوز طرح سوال شفاهی به خبرنگاران و منتقدان داده شود؛ هم کیفیت سوالات ارتقا می‌کند و هم میزان مشارکت اهالی رسانه در برگزاری نشست‌های رسانه‌ای.