به گزارش خبرنگار ایرنا، منصور فتحی روز چهارشنبه در چهارمین کنگره آنلاین بین‌المللی و سی و ششمین همایش مددکاری اجتماعی در ایران به مناسبت روزهای ملی و جهانی مددکاری اجتماعی با موضوع نقش مددکاران اجتماعی در ادغام اجتماعی قربانیان خشونت خانگی اظهارداشت: در زمینه خشونت خانگی در کشور آمار رسمی وجود ندارد ولی آمارهای پزشکی قانونی و مشاوره های تلفنی با انجمن های مختلف نشان از رواج خشونت های خانگی دارد.
وی افزود: خشونت خانگی به شکلی از خشونت اطلاق می شود که توسط شریک زندگی و اعضای دیگر خانواده صورت می گیرد و بیشترین میزان این نوع خشونت در حوزه روانی وجود دارد. قربانیان خشونت خانگی شامل تمامی اعضای خانواده می شود که میزان خشونت علیه زنان و کودکان بیشتر از دیگر اعضای خانواده است.
فتحی اضافه کرد: البته با توجه به افزایش جمعیت سالمندی حتی شاهد افزایش خشونت در ارتباط با این قشر هستیم و حتی در خصوص معلولان نیز شاهد شکل گیری خشونت نیز هستیم. ضعف مهارت های ارتباطی، کنترل خشم و برخی عوامل دیگر در این زمینه اثرگذار هستند.
این استاد دانشگاه اضافه کرد: مددکاران اجتماعی در حوزه خشونت خانگی دیدگاه سیستمی دارند و اقدامات بسیاری در این حوزه باید صورت گیرد و ارتباط همدلانه نیازمند شکل گیری است.
وی گفت: باید به دنبال خروج قربانیان خشونت خانگی از انزوای اجتماعی باشیم و در خصوص ادغام اجتماعی بحث راغب کردن مرتکبین خشونت بسیار جدی است و نگاه به این افراد به عنوان مجرم نیست و باید دسترسی قربانیان خشونت خانگی را به مددکاری اجتماعی تسریع کنیم.
وی ادامه داد: با توجه به اینکه خشونت خانگی یک امر خصوصی نیست، رسیدگی مددکاران اجتماعی به موضوع سخت می شود. باید از طریق افزایش سرمایه اجتماعی و حمایت های اجتماعی بتوانیم ارتباط این افراد را با جامعه برقرار و تقویت کنیم.
سالانه بیش از ۱۰۰ هزار اقدام به خودکشی در کشور داریم
سارا نوروزی مددکار اجتماعی حوزه بهداشت و درمان نیز در این کنگره گفت: خودکشی یک مسئله اجتماعی است که در ایران روند فزاینده دارد و سالانه بیش از 100 هزار اقدام به خودکشی در کشور صورت می گیرد.
وی اظهارداشت: نظریه «دورکیم» می گوید که بین خودکشی و ادغام اجتماعی ارتباط وجود دارد و هراندازه که پیوند فرد با دیگران و جامعه سست شود، احتمال اقدام به خودکشی افزایش می یابد.
نوروزی ادامه داد: البته فشارهای اجتماعی نیز می تواند زمینه اقدام به خودکشی را فراهم آورد. مددکاران اجتماعی در این حوزه مطالعات ضعیفی دارند و در حوزه بهداشت و درمان ایران در سال گذشته 21 هزار اقدام در خصوص اقدام به خودکشی داشته اند.
این مددکار اجتماعی تصریح کرد: مقالات اندکی به نقش مددکاران اجتماعی در حوزه اقدام به خودکشی و ارتباط آن با ادغام اجتماعی می پردازند. مددکاران در سطح فردی می توانند در حوزه بررسی و کمک به اقدام کنندگان به خودکشی هدایتگر و حمایتگر باشند و در عین حال نیز می توانند در سطح گروهی فعالیت داشته باشند و ارائه آموزش های مرتبط را نیز در دستور کار داشته باشند.
نوروزی بیان داشت: مددکاران در سطح جامعه نیز می توانند حمایتگری کنند و از طریق آموزش همگانی آگاهی مرتبط با این حوزه را افزایش دهند.
این مددکار اجتماعی حوزه بهداشت و درمان در ادامه اضافه کرد: به خدمات یکپارچه در مراکز درمانی نیازمند هستیم که کمیت و کیفیت مددکاری را در نظر داشته باشد و بدون دستور العمل ها نباید به موضوع ورود کنیم و البته نیازمند اولویت بندی ها هستیم.
وی افزود: از همه ظرفیت جامعه باید در حوزه رسیدگی به مشکلات اقدام کننده خودکشی استفاده شود. طلاق و جدایی های عاطفی و ضعف باورهای مذهبی و کمبود امید و انگیزه از موارد اثرگذار در حوزه خودکشی هستند و در این مسیر باید منابع عاطفی و کارکردی دیده شود.
وی معتقد است که باید توجه داشت که ادغام اجتماعی و سیاستگذاری های اجتماعی جدای از یکدیگر نیستند که در این زمینه در کشور دچار ضعف هستیم.