هر سال چند هفته پیش از فرا رسیدن روز جهانی تئاتر در تاریخ ۲۷ مارس برابر با ۷ فروردین، پیام این روزِ ویژه توسط «موسسه بین‌المللی تئاتر» (ITI) منتشر می‌شود.
نگارنده این پیام‌ها معمولا چهره‌هایی شاخص در تئاتر جهان هستند که به انتخاب این موسسه چنین مسئولیتی را بر عهده می‌گیرند. پیام روز جهانی تئاتر سال ۲۰۲۲ را که همزمان است با هفتم فروردین ۱۴۰۱ خورشیدی و روز ملی هنرهای نمایشی، به قلم پیتر سلرز بازیگر شناخته شده تئاتر انگلستان و اساتید خبره آموزش هنر نمایش در جهان نوشته است.
پیش از این چهره‌های سرشناسی چون ادوارد آلبی، آگوستو بوال، ژان کوکتو، آرتور میلر، پابلو نرودا، داریو فو و... از سال ۱۹۶۱ میلادی که نخستین پیام روز جهانی تئاتر به رشته تحریر درآمده است تا به امروز در نگارش این پیام مشارکت داشتند.
چگونه می‌توانیم محتوای زندگی خود را به عنوان تجربه انتقال بدهیم؟
سلرز در پیام خود آورده است: از آنجایی که جهان هر ساعت و هر دقیقه در جریان گزارش‌های خبری روزانه قرار می‌گیرد، ممکن است از همه ما به عنوان پدیدآورنده دعوت شود تا به حوزه‌مان و چشم‌انداز مناسب خود از دوران حماسی، تغییر حماسی، آگاهی حماسی، بازتاب و بینش حماسی وارد شویم؟ ما در دوره‌ای حماسی در تاریخ بشریت زندگی می‌کنیم و تغییرات عمیق و پیامدی که در روابط انسان‌ها با خود، با یکدیگر و جهان‌های غیرانسانی تجربه می‌کنیم تقریباً فراتر از توانایی ما برای درک، بیان و صحبت و ابراز است.
ما در اخبار بیست و چهار ساعته زندگی نمی‌کنیم، ما در زمان خطر زندگی می‌کنیم. روزنامه‌ها و رسانه‌ها کاملاً فاقد مهارت هستند و نمی‌توانند به آنچه ما تجربه می‌کنیم بپردازند. زبان کجاست، چه اقداماتی وجود دارد، و چه تصاویری ممکن است به ما اجازه دهند تا تغییرات و گسست های ژرفی را که تجربه می کنیم، درک نماییم؟ و چگونه می‌توانیم محتوای زندگی خود را در حال حاضر نه به عنوان گزارش، بلکه به عنوان تجربه انتقال بدهیم؟
در دنیایی که غرق در کمپین‌های رسانه‌ای گسترده، تجربیات شبیه‌سازی‌شده و پیش‌گویی‌های وحشتناک است، چگونه می توانیم از تکرار بی پایان آمار و ارقام فراتر برویم و حرمت و ابدیت یک زندگی، یک اکوسیستم واحد، یک رابطه دوستی یا کیفیت نور را در آسمانی غریب تجربه کنیم؟ دو سال (زندگی با) کووید-۱۹ حواس مردم را کمرنگ کرده، زندگی مردم را محدود کرده، ارتباطات را از بین برده و ما را در نقطه صفر عجیبی از همزیستی انسان قرار داده است.
چه بذرهایی در این سال‌ها نیاز به کاشت و اصلاح مجدد داشته‌اند و چگونه بیش از حد رشد کرده و باید به‌طور کامل و در نهایت حذف شوند؟ بسیاری از مردم در خطر هستند. خشونت فراوانی، به طور غیرمنطقی یا غیرمنتظره شعله‌ور شده است. بسیاری از سیستم های تثبیت شده به عنوان ساختارهای ظلم پایدار افشا شده‌اند.
مراسم یادآوری ما کجاست؟ چه چیزی را باید به خاطر بسپاریم؟ آیین‌هایی که به ما امکان می دهد در نهایت دوباره تصور کنیم و شروع به تمرین گام هایی کنیم که قبلاً هرگز بر نداشته‌ایم، چیست؟ بینش تئاتر حماسی؛ هدف، بهبودی، اصلاح و مراقبت نیاز به آیین‌های جدید دارد. ما نیازی به سرگرم شدن نداریم. باید دور هم جمع شویم، باید فضا را با هم شریک شویم و باید فضاهای مشترک را پرورش دهیم. ما به فضاهای محافظت شده با گوش سپردن عمیق و برابری نیاز داریم.
تئاتر آفرینش فضای برابری بین انسان‌ها، خدایان، گیاهان، حیوانات، قطرات باران، اشک ها و نوزایش در زمین است. فضای برابری و گوش دادن عمیق با زیبایی پنهان مزین می شود و در تعاملی عمیق با خطر، متانت، خرد، حرکت و شکیبایی زنده نگه داشته می شود.
بودا در کتاب سوترای گل‌آرایی ۱۰ نوع صبر بزرگ را در زندگی انسان فهرست می کند. یکی از قدرتمندترین آنها صبر در درک همه به عنوان سراب نام دارد.
تئاتر همیشه زندگی این دنیا را شبیه به سراب جلوه داده است و ما را قادر می سازد تا از طریق توهم، هذیان، کوری و انکار انسانی با وضوح و نیرویی رهایی بخش زندگی را ببینیم. ما آنقدر از آنچه به آن نگاه می کنیم و نحوه نگرش خود به آن اطمینان داریم که نمی توانیم واقعیت های جایگزین، امکانات جدید، رویکردهای متفاوت، روابط پنهان و ارتباطات بی انتها را ببینیم و احساس کنیم.
اکنون زمانی است برای نیروبخشی عمیق ذهن، حواس، تخیلات، تاریخ و آینده ما. این کار را نمی توان توسط افراد منزوی که به تنهایی کار می کنند انجام داد. این کاری است که باید کنار هم انجام دهیم. تئاتر دعوتی است که این کار را با هم انجام بدهیم. از کار شما عمیقاً متشکرم.