به گزارش ایرنا، فرانک اوفارل، روز گذشته(دوشنبه) در سن ۹۴ سالگی از دنیا رفت تا نه تنها قدیمی ترین بازمانده باشگاه وستهم، بلکه یکی از بزرگترین مربیان تاریخ فوتبال ایران به دیار باقی بشتابد.
او در خانواده‌ای کاتولیک به دنیا آمد و علاقه‌ای وافر به فوتبال داشت. با این حال به دلیل مشکلات مالی مجبور بود کار کند و در سن ۱۶ سالگی در شرایطی پا به راه‌آهن گذاشت و در شغل آتش نشان مشغول به فعالیت شد که آرزویش رانندگی قطار، به تبعیت از پدرش بود. او حتی وقتی فوتبال را به صورت جدی‌تر پیگیری کرد، راه‌آهن را ترک نکرد چرا که درآمدش از این محل بود.
کورک یونایتد ایرلند، وستهام انگلیس، پرستون‌نورث‌اند انگلیس و ویموث انگلیس تیم‌هایی بودند که اوفارل برای‌شان توپ زد. بیشترین دوران حضورش در جمع چکش‌ها بود. نهایتا اما انجام عمل بر روی غضروف پایش منتج به خداحافظی‌اش در استانه ۳۴ سالگی شد. اوفارل حدود ۳۰۰ بازی رسمی انجام داد و همچنین ۹ بار پیراهن تیم ملی فوتبال ایرلند را به تن کرد و ۲ گل ملی در کارنامه‌اش به ثبت رساند.
مرد ایرلندی در همان تیم آخرش یعنی ویموث به عنوان مربی- بازیکن کارش را استارت زد. او حدود ۲۱ سال به عنوان مربی در تیم‌های مختلف فعالیت کرد و با تیم‌های ویموث، تورکی یونایتد(۳ مقطع)، لسترسیتی، منچستریونایتد، کاردیف، تیم ملی ایران و الشعب امارات به عناوینی چون قهرمانی در لیگ منطقه‌ای انگلیس، دسته چهارم و دسته دوم انگلیس، بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران و جام حذفی ولز دست یافت.
اولین نقطه عطف مهم دوران مربیگری اوفارل برای زمانی بود که او با هدایت لسترسیتی موفق شد به فینال جام حذفی صعود کند. تیمش با یک گل به سیتی باخت و در همان فصل به دسته دوم سقوط کرد. البته که خودش این تیم را به سطح اول فوتبال انگلیس بازگرداند.
منچستریونایتد با مت بازبی به بن‌بست خورده بود و پس از قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا، ۲ فصل را به صورت متوالی در رده هشتم لیگ انگلیس سپری کرد تا قرعه به نام اوفارل بیفتد تا اولین و تنها سرمربی ایرلندی شیاطین سرخ شود. اون با مثلث جورج بست، دنیس لاو و بابی چارلتون فصل را رویایی آغاز کرد و در ۱۴ بازی نخست به ۱۳ برد رسید تا یونایتدی‌ها صدرنشین لیگ باشند. فرا رسیدن کریسمس اما شرایط را تغییر داد. او با ستاره‌هایش به مشکل خورد و باخت‌های متوالی تیم را دوباره به همان رده هشتم رساند. فصل بعد بست در لیست فروش قرار گرفت و باخت پنج بر صفر مقابل کریستال‌پالاس پایانی بود بر حضور ۱۸ ماهه‌ی اوفارل در منچستر.
پیش از دراگان اسکوچیچ، رکورددار بهترین شروع با پیروزی‌های متوالی در تیم ملی ایران برای اوفارل بود. او هر هفت بازی نخست را با پیروزی پشت سر گذاشت تا ایران قهرمان بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران شود. سپس ملی‌پوشان موفق شدند با هدایت معمار ایرلندی که با ۳۶۰ هزار تومان و مبلغی گزاف به ایران آمده بود راهی المپیک ۱۹۷۶ مونترال شوند. البته که فرانک سرمربی تیم ملی در این مسابقات نبود و دستیارش حشمت مهجرانی ایران را در این تورنمنت هدایت کرد. تیمی که با اوفارل تغییرات فراوانی را به خود دید و با بدنسازی در تپه‌های داوودیه و برنامه تمرینی دقیق برای صعود به اولین جام جهانی در سال ۱۹۷۸ آماده شد.
اوفارل تصمیم گرفت موجودیت فوتبال کشور در قالب دو تیم الف و ب به میدان بروند تا همه بازیکنان فرصت عرض اندام داشته باشند. نکته جالب این بود که اسکلت تیم ملی در نهایت از همین نفرات تیم ب تشکیل شدند. صبح‌ها هر بازیکن باید ۵۰ دقیقه در سربالایی تپه‌های داوودیه می‌دوید، از جمله علی پروین که سال‌ها بعد با همین متد و روی همین تپه‌ها، پرسپولیس را مهیای فتح جام برندگان جام آسیا کرد.
حشمت مهاجرانی دستیار اوفارل درباره آموخته‌هایش از او می‌گوید: دشمنم هم اگر به دردم بخورد، می‌گذارم در ترکیب. این توصیه اوفارل به من بود. فرق مربی بزرگ با مربی معمولی در همین چیزهاست.
او به نوعی در آخرین حضورش در ایران در حوالی سال ۲۰۰۶ گفت: من فرانک اوفارل مربی تیم‌ملی ایران هستم. حتی هدایت یونایتد و لستر به اندازه سرمربیگری ایران برایم خاطره‌انگیز نبوده است. تصور می‌کردم وارد بهترین کشور دنیا شده‌ام اما همان شب اول، برق تهران قطع شد... قلیچ‌خانی و پروین شایسته بازی در اروپا بودند. حجازی هم با معرفی من در تست فنی منچستر یونایتد شرکت کرد اما به تایید نرسید. در تمام این سال‌ها پیگیر اخبار بین‌المللی فوتبال ایران بوده‌ام.