تهران - ایرنا -  رئیس کمیسیون سلامت محیط زیست و خدمات شهری شورای اسلامی شهر تهران تاکید کرد: نسخه واحد نوسازی پاسخگوی بافت فرسوده مناطق تهران نیست.

مهدی پیرهادی در گفت و گو با ایرنا اظهار داشت: بررسی وسعت، حدود و پراکندگی بافت فرسوده در سطح شهر تهران با توجه به آخرین تغییرات محدوده های مصوب بافت فرسوده، نشانگر آن است که در حال حاضر ۴ هزار ۴۲۸ هکتار از سطح شهر تهران در قالب ۲۷۹ هزار و ۷۶۱پلاک به عنوان محدوده های بافت فرسوده شناخته می شوند که این میزان حدود ۷.۲ درصد مساحت شهر تهران را در بر می گیرد.

وی با بیان اینکه این محدوده ۲۱.۳ درصد جمعیت شهر تهران را در خود جای داده است، عنوان کرد: بر اساس الگوهای نوسازی سال های اخیر تا به امروز ۵۸ درصد بافت فرسوده همچنان نوسازی نشده و با توجه به اقدامات انجام شده، نوسازی نیازمند توجه ویژه ای است.

پیرهادی با تاکید بر اینکه نوسازی های انجام شده موجب دانه دانه شدن بافت شده و بخشی از پلاک های فرسوده بین نوسازی های انجام شده قفل شده اند، عنوان کرد: نسخه واحد نوسازی پاسخگوی نوسازی بافت فرسوده مناطق تهران نیست.

رئیس کمیسیون سلامت، محیط زیست و خدمات شهری شورای اسلامی شهر تهران تاکید کرد: مناطق ۱۲، ۱۰، ۱۴، ۱۷ و ۱۵ و ۱۶، بیشترین میزان فرسودگی در شهر تهران را دارند.

پیرهادی با تأکید بر ضرورت تسریع در نوسازی بافت فرسوده، این امر را موجب ارتقای کیفیت زندگی شهروندان و بهبود هر چه بیشتر سلامت جسمی و روحی آنها دانست که باید با جدیت دنبال شود.

وی با تاکید بر اینکه شهرداری تهران باید هرچه سریعتر لایحه احیای بافت فرسوده مناطق جنوبی تهران را به شورای شهر ارائه کند، گفت: برنامه‌ریزی با رویکرد پیشگیرانه امری ضروری است در غیر این صورت وقوع بحران‌های احتمالی در تهران، صدمات جبران‌ناپذیری به شهر و شهروندان مخصوصا در مناطق جنوبی وارد خواهد کرد.

به گفته وی، در لایحه پیشنهادی شهرداری نباید یک نسخه واحد برای همه مناطق ارایه شود.

وی با اشاره به ابلاغ طرح بازنگری و اصلاح شیوه نامه شناسایی محدوده ها و محلات هدف بهسازی، نوسازی و بازآفرینی شعری اظهار داشت: اولویت بندی مداخله و اقدام و تشخیص تسهیلات و مشوق های رسمی به تفکیک چهار گونه بافت های ناکارآمد به لحاظ مخاطرات طبیعی و انسان ساخت، بافت های ناکارآمد کالبدی، سکونتگاه های غیر رسمی، بافت های تاریخی انجام می شود.

پیرهادی اظهار داشت: مناطق مختلف تهران نیازمند نگاه محلی  با بهره گیری از پتانسیل ها و نقاط ضعف و قوت هر منطقه است.