به گزارش ایرنا، زمین، این میزبان مهربان آب را می جوشاند، رود را می خروشاند ،گیاه را می رویاند و با مهر خویش سیاهی را می پوشاند تا بندگان خدا لختی بیاسایند و دمی خوش باشند.
دشت و درخت و دانه،آب و علف و آشیانه، سرو و سبزه و صنوبر و عشق و امنیت و آرامش تحفه زمین برای انسان است.
در سیزدهمین روز از فروردین ماه سال ایرانیان عزیز بر بال یک سنت دیرین سوار شده و به محشر طبیعت و محضر خدا می روندتا شاکراین انعام الهی باشند،در این موعود که روز طبیعت نام گرفته است انسانها بر سفره زمین آرام می گیرند و از خوان خوش الحان خالق هستی تغذیه می کنند و از میوهای فصل سبز و معطر بهار خدا بهره می برند و بر عرشه آسمان و عشق احدیت می خرامند.
سنت سیزده بدر روز تعظیم و تکریم و تشکر از زمین و قدردانی از زمان است.
نیاکان ما در این روز رحمت بساط بهشتی خود را بر بام جنگل و دامان طبیعت می گسترانند و دل را در قبضه یار قرار داده تا شاکر این شهد شیرین و سفره رنگین معنوی باشند.
در این روز رحمانی ما مهمانیم و زمین میزبان و آسمان نگهبان و رسم روزگار نیز به مهربانی حکم می کند.
وظیفه ما در این روز خوب خدا نور گرفتن و نفس دادن است نه کفر نعمت و نفس بریدن.
در عید سیزده بدر باید غبار غربت از چهره زمین بزداییم و نسیم نشاط در جان طبیعت بنوازیم و به وجود درختان این یادگاران تاریخ بنازیم.
مابندگان خدا بارزمینیم ومقروض زمان و آمده ایم تا بدهی یکساله خودراازانبان مهر خود به سیما ی سبز زمین ارزانی کنیم.
دراین فصل سبزمهمانی،همه باید بکو شیم تازینت زمین باشیم نه شینت آن.
در سنت ۱۳ بدر مواظب باشیم بال فرشتگان خدا رانشکنیم،صورت زیبای آنان رانخراشیم،اعصاب بسترخود را نتراشیم وعمراربا ب خویش رابه تاراج ندهیم.
در این ایام باید همت کنیم و هر کدام مثقالی از غم میزبان مهربانمان را به دوش گیریم و شادی هایمان را با این منبع حیات آفرین تقسیم کنیم.
شایسته نیست که در پایان این بزم اجتماعی و بذل الهی اَرّه برگیریم و تبر ساز کنیم و کوهی زباله بر زیبائیهای کوهساران بر جای گذاریم و صندوقی از استخوان های درختان بلوط را با خودبه شهر آوریم.
آیا هیچ به این فکر کرده ایم که اگر با زمین و روئیدنی هایش نامهربان باشیم همه ما را در دل خود پنهان خواهد کرد.
پس بیاییم در سُنت سیزده بدر با میزبان پیر خود مهربان تر باشیم.