به گزارش ایرنا، امروز سه شنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۱ هجری شمسی و دهم رمضان المبارک ۱۴۴۳ هجری قمری مصادف با سالروز کوچ غم انگیز، یار و یاور پیامبر(ص)، مادر و مونس زهرای اطهر(ص) و بانوی بانوان قریش است.
بانوی مهربان و والامقامی که در راه گسترش اسلام از هیچ کوششی فرو گذار نکرد و حتی لحظه ای دست از حمایت و همراهی رسول اکرم(ص) بر نداشت او که از سوی نبی اکرم در زمره بهترین زنان اهل بهشت خوانده می شد.
سلام برخدیجه کبری (س) نخستین ستاره درخشان ایمان، دستان بخشنده تو بود که چون کشتی نوح، دین محمد(ص) را از گردباد حوادث، به ساحل نجات و عافیت رساند، آن شب که ستاره عمر تو رو به خاموشی رفت، نبودی تا ببینی کهکشان اشک در آسمان چشم رسول الله(ص)، حکایت از غمی بی پایان می کرد.
در چنین روزی از ماه ضیافت الهی آفتاب، در حصار ابرهای تیره، به انتظار نفس های واپسین نشسته بود و یاران افسرده از غم، شاهد سوزناک ترین خاطره زندگی بودند!
آن روز، در شِعْب ابی‌طالب(درّه‌ای میان دو کوه ابوقبیس و خندمه در مکه) کسی به فکر گرسنگی و گرما نبود، همه دلها در شعله های فقدان حضرت خدیجه(س)، آن بانوی بانوان مکه، می سوخت.
غمی جانکاه، بر سینه پیامبر (ص) سنگینی می کرد؟ غم فراق خدیجه! بانویی که وفادارترین همسر و یاور پیامبر در اجرای فرامین الهی بود.
بانویی که سخاوت، شرمنده اخلاص او و اخلاص، در یوزه سخاوتش بود. بانویی که پیامبر رحمت و عشق، هیچگاه نتوانست، فراموشش کند. بانویی که شرافت، آیینه رفتار او و نجابت، نشانه شرافتش بود. بانویی که خداوند، وجودش را مایه پیوند امامت و رسالت قرار داده بود.
بانویی که شرافت، آیینه رفتار او و نجابت، نشانه شرافتش بود. بانویی که خداوند، وجودش را مایه پیوند امامت و رسالت قرار داده بود. بانویی که همسری چون پیامبر (ص) و دختری چون زهرا (ع) و نوادگانی چون ائمه هدی داشت.
بانویی که بهشت، از همسایگی او به خود می بالد و زمین، در سخاوت و کرامت و شهامت و شرافت، بانویی نظیر او به خود ندیده است!
واپسین نگاه حضرت خدیجه سلام الله علیها، نشانه آینده ای سخت برای حضرت پیامبر (ص) است.
آه! چه سخت است غربت، غربت از دست دادن وفادارترین عزیز. پیامبر (ص) گویی وجودش را، دلش را و آرزویش را به خاک می سپارد؟ شانه هایش از شدت اندوه، قطرات اشک را همراهی می کردند.
نگاهی به زندگی سراسر سخاوت و مهربانی، ام المومنین حضرت خدیجه کبری(س)
حضرت خدیجه(س) ۱۵ سال قبل از عام الفیل و ۶۸ سال قبل از هجرت نبوی در شهر مکه دیده به جهان گشود و پس از ۶۵ سال زندگی با شرافت و فضیلت سرانجام در تاریخ دهم رمضان سال دهم بعثت و سه سال قبل از هجرت رسول خدا (ص) به مدینه به لقاءالله پیوست.
نام او خدیجه و کنیه اش «ام هند» نام پدرش «خویلد ابن اسد» و نام مادرش «فاطمه دختر زائده بن الاصم» است.
پدر و مادر خدیجه با چند واسطه به «لویّ بن غالب» می رسد که جدّ اعلای پیامبر خداست و مادر مادر خدیجه «هاله» دختر عبد مناف از اجداد پیامبر اسلام است؛ بنابر این خدیجه هم از طرف پدر و هم از سوی مادرش با پیامبر اسلام(ص) هم نسب است.
چنانچه در تاریخ اسلام آمده در سال دهم بعثت دو حادثه دردناک و جانسوز بر پیغمبر اکرم (ص) وارد گشت، آن دو امر یکی رحلت جانسوز حضرت ابوطالب بود که در ۲۶ رجب سال دهم بعثت و یا هفتم رمضان، همان سال واقع شد و دیگری وفات یار و حامی فداکار آن حضرت، خدیجه کبری(س) بود که در دهم رمضان همان سال اتفاق افتاد.
حضرت خدیجه کبری(س) شخصیتی بزرگواری است که ۲۵ سال در بحرانی ترین دوران صدر اسلام در کنار رسول الله(ص) بود، ایشان بانویی بسیار شریف، ثروتمند با آبرو و احترام و عزت در جامعه عرب جاهلی بوده و در عصر جاهلیت که وجود زن پاکدامن بسیار کم بود و بسیاری از زنان به انحراف های عصر جاهلی آلوده بودند، حضرت خدیجه(س) به خاطر قداست و پاکی در همه ابعاد به عنوان «طاهره» (پاک سرشت و پاک روش) خوانده می شد.
شخصیت حضرت خدیجه(س) در همان عصر آن چنان چشمگیر و مورد احترام خاص و عام بود که او را با عنوان «سیده نسوان» (سرور زنان) می خواندند.
بنا به آنچه که در تاریخ ذکر شده؛ از زمانی که ایشان متوجه شخصیت پیامبر اکرم(ص) می شوند شیفته این وجود مبارک و نورانی می شوند که این خود نشانه باز و روشن بودن قلب و ضمیر حضرت خدیجه (س) است که جذب رسول‌الله(ص) می‌شود.
شیفتگی ایشان به پیامبر (ص) به خاطر گرایش به حق و حق پرستی بوده و ایشان در میان زنان، نخستین کسی است که در آن جامعه جهل و تاریکی و ظلالت که فقط بت پرستی حاکم بود و دین حق چندان موقعیتی نداشت اسلام را می پذیرد و به پیامبر اکرم (ص) ایمان می آورد و از حضرت حمایت می کند و از دین جدیدی که در آن جامعه تاریک پشتوانه ای نداشت کاملاً حمایت می کند و سرمایه هایش را در این راه خرج می کند.
پیامبر اکرم حضرت محمد بن عبدالله (ص) می‌فرمایند: «خدیجه اولین زنی بود که به من ایمان آورد و در زمانی که همه مرا ترک کردند او مرا یاری کرد» و باز رسول الله(ص) می فرمایند که: «خداوند از هیچ زنی به من فرزند نداد و فقط از خدیجه به من فرزند داد.»
پیامبر (ص) در حدیث دیگری در مورد حضرت خدیجه فرمودند که «چهار نفر از زنان هستند که بهترین زنان بهشت هستند؛ حضرت خدیجه(س)، حضرت فاطمه(س)، حضرت مریم و آسیه زن فرعون.»
در تاریخ اسلام در خصوص ماجرای ازدواج حضرت خدیجه با حضرت محمد (ص) اینطور آمده که امانت داری، راست گویی و ویژگی های الهی حضرت محمد(ص) که زبانزد همه مکّیان شده بود حضرت خدیجه (س) که در آن زمان ثروتش را در تجارت به کار انداخته بود بر این داشت که به پیشنهاد ابوطالب، محمد(ص) را با کاروان تجاری به شام بفرستد.
در این سفر، «مَیْسَره» غلام خدیجه نیز حضرت محمد (ص) را همراهی کرد و پس از بازگشت پر سود کاروان به مکه، حضرت خدیجه که به وسیله قرابت فامیلی با رسول خدا(ص) از یک طرف و ملاحظه اخلاق حمیده او در بازرگانی از طرف دیگر و شنیدن اخبار رسالت از علمای یهود و نصاری دلباخته معنوی پیامبر(ص) شده بود؛ کنیزش نفیسه و به قولی خواهرش را به سراغ پیامبر فرستاد و پیشنهاد ازدواج به ایشان داد و حضرت محمد(ص) با مشورت عموهایش قبول کرد و به این ترتیب، خطبه عقد رسول الله (ص) و خدیجه (س) توسط حضرت ابوطالب جاری شد و خدیجه به این طریق زندگی مشترک خود را با آن حضرت شروع کرد.
از جمله کرامات حضرت خدیجه (س) پذیرش ولایت امیرالمومنین علی(ع) است؛ اگرچه واقعه غدیر خم و آیه مربوط به مسئله ولایت امیرالمؤمنین(ع) در سال های آخر رسالت پیامبر اکرم (ص) نازل شده و حضرت خدیجه چند سال قبل از هجرت از دنیا رفتند اما پیامبر اکرم در زمان حیات حضرت خدیجه مساله ولایت امیرالمؤمنین را، چنانکه نقلها روایت می کنند؛ به ایشان گوشزد می کنند و ایشان ولایت امیرالمؤمنین را می پذیرند و با ولایت امیرالمؤمنین از این دنیا می روند کما اینکه هنوز مکلف به این پذیرش نبودند اما از آنجایی که حضرت مطیع پیامبر (ص) و مطیع رهبرشان بودند و هر دستور پیامبر(ص) را قبول می کردند، مسئله ولایت را هم که هنوز در موردش آیه نیامده بود پذیرفتند.
همچنین در گزارش های تاریخی آمده که وقتی حضرت خدیجه - چند روز بعد از ابوطالب - از دنیا می روند برای پیامبر واقعاً مصیبت و سختی بزرگی بود تا حدی که آن سال را «عام الحزن» یعنی سال اندوه نامیدند زیرا پیامبر حامی و پشتیبان خود را از دست دادند.
در کتاب «الخصائص الفاطمیه» نقل شده: طبق روایت مشهور هنگامی که حضرت خدیجه (س) رحلت کرد، فرشتگان رحمت از جانب خداوند کفن مخصوصی برای خدیجه نزد رسول خدا آوردند و پیامبر اکرم(ص)، پیکر مطهر حضرت خدیجه را با آن کفن پوشانید سپس جنازه او را با همراهان به سوی قبرستان معلی بردند تا در کنار مادرش حضرت آمنه به خاک بسپارند و در آنجا قبری برای حضرت خدیجه آماده کردند، رسول خدا درمیان آن قبر رفت و خوابید، سپس بیرون آمد و آن گوهر پاک را در آنجا به خاک سپرد.
طاهره، زکیه، مرضیه، صدیقه، سیده نساء قریش و خیرالنساء از جمله لقب های حضرت خدیجه محسوب می شود و «ام الزهرا و ام المومنین» از کنیه های مشهور ایشان است.
وجود مقدس حضرت خدیجه (س) نه تنها در اسلام و مذاهب شیعه و سنی قابل تکریم و ستایش است بلکه تمام عالم به وجود با برکت آن بانوی بزرگوار افتخار می کنند.
ویژگی های بردباری، صبر و استقامت، اخلاق نیک و حسنه، ایثار و بخشش و از همه مهمتر یاری صادق، با بصیرت، حامی و پشتیبانی از پیامبر(ص)، مقام ام المومنین خدیجه کبری را بالا و بلند ساخت.
بانوی بزرگ قریش، یاری بخش پیامبر اکرم(ص) در این راه پرفراز و نشیب شد و هیچگاه از تلاش در مسیر دستیابی به هدف والای خویش کوتاهی نکرد. پیامبر(ص) می فرمایند: «اسلام با شمشیر علی(ع) و ثروت خدیجه(س) بر پا و استوار شد و استقامت یافت.»
حضرت خدیجه(س) طاهره و با نجابت ترین زنان قریش و برترین آنان بود و همین ویژگی در کنار همراهی و همگامی با پیامبر رحمت، شان او را متعالی ساخت.
بدون شک و تردید حضرت خدیجه (س) دارای شخصیتی شایسته و قابل ستایش بودند که خداوند متعال او را برای همسری ختم المرسلین برگزیدند.
ام المومنین خدیجه(س) از شخصیتی بزرگ و برجسته و همسری ممتاز برای بهترین و افضل ترین مخلوقات عالم برخوردار بود که در سال های سخت و طاقت فرسای محاصره مسلمانان در شعب ابی طالب به یاری امت اسلام شتافت.
امروز در تقویم رسمی کشور سالروز وفات حضرت خدیجه کبری (س) است.