به گزارش روز پنجشنبه ایرنا، ۶۷ تن از اعضای این حزب در استان بابل در یکصد کیلومتری جنوب بغداد در اعتراض به انحراف حزب از اصول و ارزش های آن، استعفای جمعی خود را اعلام کردند.
پیش از این نیز ۸۳ تن از اعضای این حزب در استان بصره (جنوبی ترین استان عراق) در اعتراض به انحراف حزب از اصول خود در ۱۵ فروردین ماه گذشته، استعفای جمعی خود را اعلام کرده بودند.
با وجود گذشت تنها دو سال از شکل گیری این تشکل های جدید از دل اعتراضات خیابانی اکتبر ۲۰۱۹ که منجر به استعفای دولت منتخب «عادل عبدالمهدی» و روی کار آمدن دولت «مصطفی الکاظمی» شد، این تشکل ها اخیرا شاهد استعفاهای جمعی متعددی بوده اند.
استعفا دهندگان، رهبران این تشکل ها را به خط مشی دیگر احزاب حاکم درعراق و استفاده از تشکل های تشرینی برای تحقق اغراض شخصی و کسب منافع مادی و فاصله گرفتن از مطالبات مردمی متهم کرده اند.
جنبش «امتداد» یکی از مهمترین تشکل های تشرینی است که در نخستین حضور خود در انتخابات اکتبر ۲۰۲۱ توانست، ۹ کرسی از مجموع ۳۲۹ کرسی پارلمان عراق را به دست آورد.
این تشکل پارلمانی بعد از پیروزی در انتخابات، در ۲۴ بهمن ماه ۱۴۰۰ با استعفای جمعی۱۷ تن از اعضایش در اعتراض به انحراف این تشکل از اصول ادعایی، مواجه شد.
حزب بیت الوطنی، جنبش امتداد و «شورای مرکزی تشرین» سه گروه مهم تشکل سیاسی برخاسته از اعتراضات اکتبر ۲۰۱۹ به شمار می روند.
علاوه بر استعفای جمعی که هر از گاهی تشکل های تشرینی بر سر امتیازات و بهره های مادی با آن مواجه می شوند، اختلافات شدید بین سران جنبش تشرین یکی دیگر از مسائلی است که به اعتقاد ناظران، قدرت و اثرگذاری این تشکل ها را روز به روز دچار فرسایش می کند.
اختلافات سیاسی در میان تشکل های وابسته به جنبش تشرین، در مقطع اخیر، شدیدتر و توام با خشونت، اتهام زنی های آشکار به رشوه گیری، فساد و دستور گرفتن از همان جریان هایی است که در اعتراضات خیابانی، علیه آنها شعار می دادند و مردم را به خاطر آن، به خیابان کشاندند و حالا این تناقض، بخشی از علل اختلافات را تشکیل می دهد.
به دلیل اینکه اغلب رهبران و اعضای تشکل های تشرینی از نسل جوان و کم تجربه از حیث سیاسی و عموما دارای خوی اعتراضی هستند، رسانه ها و ناظران با حساسیت اخبار و تحولات آنها را در عراق دنبال می کنند؛ به ویژه اینکه یکی از این تشکل ها (امتداد) در نخستین ظهور خود توانست ۹ کرسی در پارلمان به دست آورد و بالاتر از احزاب بزرگ و ریشه داری مثل جریان حکمت (سید عمار حکیم) و ائتلاف النصر «حیدر العبادی» نخست وزیر سابق، قرار گیرد.
اکنون این سوال مطرح است که آیا جنبش تشرین در حال پوست اندازی است یا اینکه انقراض این جنبش با رخنه فسادهای ادعایی به پیکره آن، خیلی زودتر از حد انتظار آغاز شده است؟ آیا بازماندگان اعتراضات اکتبر می توانند بازخوانی جدیدی از مانیفست و فلسفه وجودی خود در عرصه سیاسی بدون وابستگی به طرف های خارجی و نهادهای غربی داشته باشند؟ زمان به این سوالات پاسخ خواهد داد.