به گزارش خبرنگار ایرنا ، نام رامسر از ۵۱ سال پیش به کنوانسیون رامسر به عنوان پیش‌روترین معاهده زیست محیطی دنیا گره خورده است. به عبارتی از تاریخ ۱۳ بهمن ۱۳۴۹ که روسای محیط زیست ١۸ کشور جهان و نهادهای غیردولتی بین‌المللی مانند فائو، یونسکو و غیره در هتل « قدیم » رامسر جمع شدند و اولین کنوانسیون برای حفاظت از تالاب های دنیا را امضا کردند ، نام رامسر جهانی شد.
از اهمیت این کنوانسیون همین بس که تا امروز ۲ هزار و ۴۱۲ مکان به وسعت بیش از ۲۵۴ هزار هکتار در ۱۷۱ کشور تحت پوشش این کنوانسیون قرار گرفته است و هر یک از این مکان ها هم نام رامسر را بر خود دارند چون هر تالابی که در دنیا در کنوانسیون رامسر ثبت می شود ، عنوان « رامسر سایت » را دریافت می‌کند.
گذشته از این ، کنوانسیون رامسر تنها کنوانسیون بین المللی است که نام ایرانی دارد، ضمن این که تابستان ۲۰۲۱ مجمع عمومی سازمان ملل روز جهانی تالاب ها را تصویب و به عنوان یک روز جهانی قلمداد کرد ، درحالی که در گذشته این روز تنها برای کشورهایی که عضو کنوانسیون رامسر بودند ، آشنا بود.
با این که کنوانسیون رامسر و مرکز منطقه ای مستقر در آن ظرفیت بین المللی بی جایگزین برای رامسر محسوب می شود ، ولی ظاهرا مسوولان محلی درکی از اهمیت این موضوع ندارند و به همین دلیل هم هیچ گونه نشانه و اثر بصری و نماد شاخص در جهت معرفی این میراث جهانی برای همگان در این شهر وجود ندارد. به معنای دیگر روح کنوانسیون رامسر به عنوان یک برند جهانی در خاستگاهش که شهر رامسر باشد جاری نیست و پیوند آن با شهر به اندازه ای کم رنگ است که هیچ نماد هویت بخشی از این میراث که ارتباط معنایی مناسبی با همگان ایجاد کند به چشم نمی خورد. این ضعف در شهر رامسر بویژه از زمانی که میزبان مرکز منطقه ای غرب آسیا نیز شده بیشتر به چشم می آید و شاید به همین خاطر بوده است که بعضی از کشورهای همسایه به دنبال منتقل کردن این مرکز به کشورشان هستند.
عدم پیوند روح کنوانسیون رامسر با کالبد شهر و شهروندان
به عبارتی به گذشت بیش از نیم قرن از جهانی شدن نام رامسر ، اما مسوولان این شهر در بازگو کردن و ارتباط معنایی این هویت برای شهروندان و گردشگران داخلی و خارجی ناتوان بوده اند و پرداختن به این پیوند طی همه این سال ها یا به روزهای بزرگداشت کنواسیون خلاصه شده است و یا این که ِاگر هم المانی طراحی شده در حدی ابتدایی بوده که ارتباط معنایی چشمگیری با مخاطب ایجاد نمی کرده است.
البته رامسر در حالی از این کاستی در معرفی هویت جهانی خود برای همگان رنج می برد که در سال های گذشته مسوولان مرکز منطقه ای کنوانسیون رامسر در غرب آسیا با هدف برطرف کردن این ضعف به مدت یک هفته مسوولان محلی شامل شهردار و شورای شهر را به مرکز مشابهی در شهر کره جنوبی بردند تا از نزدیک با عملکرد مسوولان شهری آنجا و تلاششان برای زنده نگه داشتن کنوانسیون در آن شهر آشنا شوند. جالب این که مسوولان رامسر در آنجا به چشم خودشان دیدند که یک خیابان پنج کیلومتری در آن شهر کره جنوبی به نام رامسر نام گذاری شد، اما ظاهرا آن سفر و تجربه هم کفایت نکرد چون هیچ تغییری در منظر شهری رامسر ایجاد نشد که معنای میزبانی از کنوانسیون تالاب ها را به شهروندان القاء کند.
سماجت خبرنگار و لاتین نوشت شهرداری
البته بی انصافی است اگر المانی را که شهرداری رامسر بتازگی آن هم پس از پیگیری های مکرر خبرنگار ایرنا در شهر تعبیه کرده نادیده بگیریم . لاتین نوشت عنوان کنوانسیون بین المللی تالاب ها در یکی از خیابان های اصلی شهر ، تنها نمادی است که از نگاه شهرداری می تواند هویت بین المللی رامسر را به شهروندان اعم از بومی و غیربومی القاء کند.
حکایت ساخت این المان هم در حد خودش جالب توجه است. خبرنگار ایرنا سال گذشته پس از انتقاداتی که از نبود پیوند میان رامسر و کنوانسیون تالاب ها در مراسم سالگرد این کنوانسیون ایراد شده بود ، به سراغ شهرداری رفت تا وقت مصاحبه با شهردار بگیرد و در این باره گفت و گو کند. البته تا همین الان که این گزارش منتشر شد ، شهردار برای مصاحبه با خبرنگار ایرنا وقت خالی پیدا نکرد ولی خدا را شکر در میان گذاشتن این نقیصه به عنوان موضوع مصاحبه سبب شد تا شهرداری فروردین ماه امسال اقدام به ساخت و نصب المان لاتین نوشت از مخفف نام کنوانسیون رامسر در منطقه لیدو رامسر کند.
این المان تاکنون نه تنها مورد انتقاد کارشناسان قرار گرفته ، بلکه گاهی توسط شهروندان عادی هم به تمسخر گرفته می شود. کامران افشار نادری از معماران صاحب نظر با تشریح ویژگی های المان های ماندگار و ضرورت توجه مسوولا در ساخت المان ها به این ویژگی ها به خبرنگار ایرنا گفت : اِلمان و عناصر معماری در منظر شهر دارای تاثیر مثبت و منفی فراوان بر طیف وسیعی از مردم و ناظران کشور های دیگر هستند. المان های شهری بر استنباط مردم پیرامون منزلت یک شهر تاثیر قابل توجهی دارند و به معنای دیگر عناصر شهری معیاری برای قیاس و سنجش یک شهر به شمار می روند.
وی افزود : زمانی که مهم ترین سنبل و نماد یک شهر را که خاستگاه یک رویداد بزرگ بین المللی است، در ابعاد یک المان تزیینی که مناسبِ جلوی یک فروشگاه زنجیره ای است ، در شهر اجرا می کنند، بدون شک این اقدام خطای بزرگی محسوب می شود.بنا بر این زمانی که می خواهیم یک اثر ِماندگار برگرفته از سنبل و نماد یک رویداد را که فراتر از مرزهای سرزمینی یک کشور تاثیر دارد ، در شهر داشته باشیم، بیش از هر چیز باید به این فکر کنیم که اجرای این طرح موجب افزایش ارزش یک مکان شود، اما متاسفانه در اکثر موارد کارهای اجرا شده اثر معکوس دارد و باعث کاهش ارزش مکان می شود.
خلق یک المان شهری در مقیاسِ وجه جهانی رامسر
این منتقد معماری توضیح داد: یکی از مهم ترین عوامل در خلق اِلمان های معماری، به ویژه برای شهرهایی که خاستگاه رویداد های بین المللی هستند، مورد توجه قرار دادن « مقیاس » یک اثر است، بر همین اساس یکی از مجسمه سازان معروف دنیا به نام « الدنبرگ » مجسمه هایی را خلق کرده است که هیچ چیز جدیدی در آن وجود نداشته، بلکه فقط مقیاس اثر بوده که به آنها ارزش بخشیده، مثلا مجسمه ای از یک سوزن و یا چکش که آن را چند صد برابر بزرگ کرده است، در واقع این تغییر مقیاس است که به این اِلمان ها ارزش و اعتبار داده است.
او با تاکید بر اینکه مقیاس یک اِلمان شهری می بایست متناسب با سوژه و اهمیت آن باشد ، گفت : در کشورهای مختلف دنیا و کشورهایی که در همسایگی ما هستند المان ها و عناصر مورد استفاده به عنوانِ عناصر منظری، از بُعد مقیاس به طور کامل با ایران متفاوت هستند. در ایران اکثر سازه ها با این کاربرد، حقیر و حتی با امکانات و مصالح نازل اجرا شده است و به جای آن که حس غرور و افتخار به وجود آورد، به نوعی حس شلختگی و حقارت را القا می کند. به همین خاطر هم معتقد هستم بهتر است این عناصر اصلا اجرا نشوند و اگر قرار است اجرای شود در درجه اول مقیاسش باید متناسب با سوژه باشد. به معنای دیگر خلق یک المان شهری در مقیاسِ درخور خیلی مهم است.
این مجسمه ساز اظهار داشت : از سوی دیگر توجه به دوامِ این المان ها در طول زمان مساله قابل اهمیت بعدی است که باید مورد توجه قرار گیرد، ِالمان شهری نمی بایست به گونه ای طراحی شود که بعد از یک سال خراب شود، اتفاقا می بایست این حس را ایجاد کند که این اِلِمان در این نقطه از شهر برای همیشه ماندگار است ، انسان می تواند به آن تکیه کند و حس موقتی بودن را القا نکند، بنابراین بودجه ساخت و مصالح مورد نیاز باید به گونه ای تامین شود که دوام این آثار را تضمین کند.
وی افزود : نکته مورد اهمیت بعدی اجرای صحیح کار از سوی یک هنرمند است، بدون شک اِلمانی که در یک ماه و ۲۵ روز سرهم بندی شود ارزشی ندارد، این در حالی است که اجرای چنین طرح هایی چنانچه با اصول گفته شده همراه باشد، باعث افزایش ارزش آن مکان می شود، بهترین مثال برای این ادعا مجسمه "داوود" اثر "میکل آنژ" است که بعد از مدتی به موزه منتقل و یک اثر شبیه سازی شده از آن در شهر فلورانس جانمایی شد. درواقع آثاری از این دست بود که موجب زیبایی و شکوه شهر فلورانس شد و این شهر به دلیل برخورداری از چنین آثاری که زمانی از سوی بزرگترین هنرمندان تاریخ بوجود آمدند ارزش پیدا کرد.
افشار نادری از سوی دیگر محافظت از آثار خلق شده را دارای اهمیت دانست و توضیح داد: علاوه بر خلق آثاری فاخر و ماندگار ، حفاظت از این آثار هم می بایست مورد توجه قرار گیرد، برای مثال کفش مجسمه با ارزش پرویز تناولی در کمال ناباوری در پارک شفق دزدیده شد و این بی توجهی به آثار فرهنگی نشان می دهد که در عمل ارزشی برای فرهنگ قایل نیستیم.
بنیانگذار جایزه « معمار » گفت: در مورد رامسر نیز زمانی که پذیرفتیم این شهر دارای نام و آوازه بین المللی و خاستگاه اولین معاهده زیست محیطی دنیا است و اعتبار شهرت آن هم مورد پذیرش ما است، می بایست نه در حرف، بلکه در اعمال و اقدامات برای شهر این مهم را اثبات کنیم. به معنای دیگر می بایست در عمل به گونه ای باشیم که نشان دهد شایستگی این لقب و عنوان را داریم، اگر رامسر اهمیت بین المللی دارد، نمی بایست در ایجاد این عناصر و سمبل های این شهر که برگرفته از این رویداد جهانی است شلختگی و بی مبالاتی به خرج دهیم، چرا که چنین رویکردی تمام ادعاهای ما را زیر سئوال می برد و با گفتارمان در تناقض قرار می گیرد.
ضعف مدیران و چشم طمع بیگانه
گذشته از چهره شهر رامسر که کمترین بهره مندی و الهام از میراث داری کنوانسیون جهانی تالاب را در خود جای داده است ، مورد قابل توجه دیگر تاسیس مرکز منطقه ای کنوانسیون غرب آسیا در رامسر به سال ۹۲ است. به معنای دیگر حتی این دستاورد مهم و احداث ساختمان مجلل آن در رامسر هم سبب نشد که مسوولان محلی طی این سال ها زمینه درخشش مرکز و پیوند آن با شهر و شهروندان را فراهم کنند. شاید حتی شهروندان رامسری هم اطلاع ندارند که مرکزی به این مهمی که تنها چهار موردش در دنیا فعالیت می کند در غربی ترین شهر مازندران تاسیس شده است. این در حالی است که اطلاع مردم، سمن ها، و سرمایه گذاران از وجود و اهمیت حضور مرکز کنوانسیون غرب آسیا در رامسر موجب حس وطن دوستی و شهر دوستی و همچنین برانگیختن مشارکت آنان در کمک به این نهاد بین المللی می شود.
البته فعالیت مرکز منطقه ای کنوانسیون رامسر در غرب آسیا نیز خود دارای پرسش ها و علامت سووال های فراوان برای افکار عمومی است ؛ این که چرا این مرکز در رامسر احداث شد؟ اساسا چرا یک فضای فیزیکی با هزینه بالا ساخته شد که در بیشتر ایام سال ها درب آن بسته است؟ چه فکر و هدفی پشت ساخت این فضا بوده است که حالا جنب جوشی در آن برقرار نیست ؟ این پرسش ها گویا در کنار فعالیت ضعیف مسوولان محلی رامسر در کانون توجه و زیر ذره بین کشورهای همسایه هم قرار گرفته است.
راه اندازی مرکز منطقه ای کنوانسیون رامسر در غرب آسیا روند تصویب آن نشان می دهد که فرایند تاسیس و توصیب آن کارِ ساده ای نبود. به طور مشخص پیشنهاد احداث این مرکز سال ۲۰۰۲ مطرح شد تا این که سال ۲۰۰۵ در اسپانیا زمانی که اکثر وزرای محیط زیست و مسوولین رده بالا در نشست حضور داشتند، اعضا به ایجاد این مرکز در کشور جمهوری اسلامی ایران رای مثبت دادند و مجوز تاسیس آن هم به تصویب رسید. در گام بعدی سال ۱۳۸۵ هیأت دولت با صدور مصوبه و تامین اعتبار مجوز احداث ساختمان در رامسر را صادر کرد و به این ترتیب این مرکز که ستاد فعالیت های مرکز منطقه غرب آسیا به شمار می رود از سال ۹۲ با یک فضای فیزیکی استاندارد در رامسر احداث و فعالیتش را آغاز کرد.
افزون بر این ، احداث مرکز منطقه ای کنوانسیون غرب آسیا در رامسر باعث شد که خلاء نبودِ فعالیت ها چشمگیر حول محور این وجه جهانی بیشتر از پیش آشکار شود، به طوری که حالا مدتی است فعالیت های رامسر زیر ذره بین کشورهای همسایه هم قرار گرفته است. آنان با این ادعا که فعالیت مرکز در شهر رامسر ضعیف است در تلاش هستند این مرکزیت را از ایران بگیرند و به کشورهای خود منتقل کنند؛ زمزمه هایی که باید از آن به عنوان هشداری برای این مرکز منطقه ای و همچنین لزوم پیوند بیشتر رامسر با این برند و اعتبار جهانی یاد کرد تا این اعتبار و دستاورد جهانی برای کشور حفظ شود.
درواقع حال ناخوش تالاب های ایران، فعالیت ضعیف رامسر و بی توجهی مسوولان محلی سبب شده که زمزمه ها و تلاش برخی کشور ها پیرامون انتقال مرکز منطقه ای و یا حذف رامسر طی سال های اخیر مطرح شود. برای مثال سال گذشته حذف نام رامسر از پوستر پنجاهمین سالگرد کنوانسیون سبب شد برخی خبرگزاری ها در تحلیل های خود این طراحی را زمینه چینی و شیطنت‌های اماراتی‌ها برای حذف نام رامسر و انتقال مرکز منطقه ای عنوان کنند و ریاست امارات بر کمیته دائمی این کنوانسیون تا زمان برگزاری اجلاس بعدی را دلیلی بر این تحرکات اعلام کردند ؛ مساله ای که واکنش و حساسیت افکار عمومی مازندران را در پی داشت و در پی آن وزارت امور خارجه نیز پیگیری هایی را برای روشن شدن چرایی این موضوع و اطمینان افکار عمومی و پابرجایی نام رامسر بر این معاهده انجام داد.
در ادامه نیز اخرین هشدار ها و واکنش ها برای فعالیت و حمایت بیشتر مسوولان برای حفظ این جایگاه بین المللی در مراسم گرامیداشت سالروز تصویب کنوانسیون بین المللی تالاب های در شهر رامسر و از سوی کامران نصیر احمدی رییس اداره دریایی محیط زیست مازندران مطرح شد. نصیر احمدی در آن مراسم با اشاره به اهمیت حمایت مسوولان شهرستان از کنوانسیون رامسر گفته بود که کشورهایی نظیر قطر و ژاپن در این سال ها تلاش کردند تا با اعلام اینکه فعالیت های کنوانسیون در محل فعلی ضعیف است ، تاکید کردند که فعالیت کنوانسیون باید به کشورهایی که اقدامات بهتر و موثرتری در این زمینه انجام داده اند منتقل شود.
به گفته او کشورهایی نظیر قطر و ژاپن و امارات در این سال ها تلاش می کنند تا با اعلام اینکه فعالیت های کنوانسیون در محل فعلی ضعیف است و باید به کشورهایی که اقدامات بهتر و موثرتری در این زمینه انجام داده اند منتقل شود.
لزوم پای کار آمدن مسوولان شهری و استانی
برای روشن شدن موضوع پیرامون فعالیت و حمایت مسوولان محلی برای حفظ این وجه جهانی، فعالیت مرکز منطقه کنواسیون در رامسر و ادعای کشورهای همسایه پیرامون انتقال مرکز منطقه ای رییس مرکز منطقه ای کنوانسون رامسر به خبرنگار ایرنا گفت: نکته اول اینکه بر اساس مصوبه های کنوانسیون بین المللی رامسر، ما اجازه دخالت در مسایل ملی کشور را نداریم، چراکه یک مرکز بین المللی محسوب می شویم که میبایست فعالیت های بین المللی انجام دهیم.
شهرام فداکار افزود : در عین حال پیرامون فعالیت های شهری در اخرین نشستی که با مسوولان محلی رامسر داشتیم موضوعاتی را به عنوان پیشنهاد مطرح کردیم، برای مثال اعلام کردیم که با نگاهی به مرکز اصلی کنوانسیون در یکی از شهر های سوییس متوجه می شوید که شهرداری و مسوولان محلی چقدر در تلاش هستند که این ساختمان و این عنوان در این شهر بدرخشد، یا در مرکز میناباتا در کشور ژاپن مسوولان محلی حتی صنایع دستی این شهر را با الهام از کنوانسیون تولید کرده اند و شهر مملو از المان ها و نمادهایی شاخص در جهت معرفی کنوانسیون به همگان است.
وی گفت : ما هم در این زمینه تلاش کردیم؛ برای نمونه یک هفته مسوولان محلی رامسر شامل شهردار و شورای شهر با مرکز مشابه خودمون در شهر کره بردیم و حتی یک خیابان پنج کیلومتری در این شهر به نام رامسر نام گذاری شد، اما در مقابل به هر دلیلی این اتفاق در رامسر رخ نداد.
فداکار فعالیت ها پیرامون این موضوع در رامسر را از تعهدات مسوولان محلی دانست و افزود:برای مثال به مسوولان محلی رامسر پیشنهاد دادیم با توجه به حجم روزانه خودور ها بویژه در زمان اوج سفر ها که افراد زیادی در شهر رفت و امد می کنند ورودی و خروجی های شهر را به تابلو هایی که گویای این موضوع است اختصاص دهند، ضمن اینکه دولت هم باید در این زمینه کمک کند و یا سرمایه داران شهر به فعالیت هایی پیرامون کنوانسیون دعوت کنند و این حس وطن دوستی و شهردوستی رو به این افراد القا کنند که در کنار اکنوانسوین باشند و از برند کنوانسیون در جای جای شهر استفاده کنند.
او با بیان اینکه این اقدامات در وظایف شهردار و یا فرماندر است ، ادامه داد : ما با تمام توان پای پیشبرد اهداف کنوانسیون ایستاده ایم، سازمان محیط زیست سال ۹۰ گرانترین هزینه عمرانی بالغ بر ۴ میلیارد تومان را برای احداث این ساختمان اختصاص داد، درحالیکه این هزینه برای سازمان محیط زیست هزینه سنگینی بود، همین امر نشان می دهد حفظ کنوانسوین تا چه میزان اهمیت دارد.
فداکار توضیح داد:برای مثال از استانداری مازندران چه عوایدی نصیب ما می شود؟ آنان امکان این را دارند که از اعتبارهایی که دارند به این مرکز اختصاص دهند و هیچ مشکل قانونی هم برای آن وجود ندارد، ضمن اینکه ما هم نیاز به هزینه ها و اعتبارهای آنچنانی نداریم و با وجود همنی اعتبارهای اندک هم کار خودمان را انجام می دهیم ، این درحالی است در مرکز مشابه ما در یکی از شهرهای کره جنوبی ، دولت محلی سالانه چهارصد هزار دلار اعتبار محلی اختصاص می دهد، قطعا زمانی که کمک های اینچنینی دریافت می گنند انها فعالیت خوبی دارند .
وی گفت : درواقع کسانی که سال ها پیش تلاش کردند تا این مرکزیت را برای کشور در اختیار بگیرند چشم امیدشان به این بوده که مردم، دولت، سمن ها و شرکت ها به این مرکز کمک کنند اما در شرایطی که خلا این کمک ها وجود دارد، قطعا کشوری مانند امارات ادعا می کند این مرکز را در اختیار بگیرد و اعلام می کند که سالی یک‌میلیون دلار هزینه می کند.
حفظ کنوانسیون و تالاب ها برای وجه حقوق بشری ایران
فداکار در تشریح چرایی لزوم فعالیت استانی و شهرستانی برای حفظ این جایگاه بین المللی برای کشور گفت: بخش زیادی از تلاش سیاست مدارها برای در اختیار گرفتن این مراکز و معاهده های بین المللی برای آن است که برای خود وجه بین لمللی دست و پا کنند، و ما هم به این وجه بین المللی نیاز داریم، مثلا رییس جمهور ترکمنستان به عنوان سفیر محیط زیست شناخته می شود و تلاش می کنه با نهاد های بین المللی در این زمینه همکاری می کند، با دفاتر مختلف محیط زیستی سازمان ملل کار می کند چراکه سبب می شود به صورت دایم تعداد زیادی از کشور ها را به کشور خودشان دعوت کنند، خیلی از ارتباطات منطقه ای و اثر بخشی خود را توسعه دهند، در مثالی دیگر ما در حال حاضر با کشوری مانند افغانستان در خصوص تالاب هامون و یا هورالعظیم که متاثر فعالیت های ترکیه هستند مشکلاتی داریم قطعا در مراکزی مثل کنوانسیون رامسر می توانیم این مسایل را بصورت فنی و با دیپلماسی بدون درگیری پیش ببریم و به دور از چشم سیاستمدارن چالش ها را حل و فصل می شود به نتیجه می رسد.
او افزود: در منشور مجمع حقوقی سازمان ملل برای حقوق بشر یک سری شاخص هایی را مشخص کرده است، در سال ۲۰۲۱ موضوع محیط زیست به مجموعه این شاخص های حقوق بشری اضافه شده، بنابراین هر شخص حقیقی و حقوقی می تونه ادعا کند که هوای پاک، اب پاک حق او است و به عنوان یک حق عمومی در جهان شناخته شده است، درنتیجه اگر ما در زمینه محیط زیست قدم برداریم به عنوان کشوری که حقوق بشر را رعایت می کند شناخته می شویم، بنابراین این فرصت خوبی برای ما هست که در غالب حفاظت از تالاب ها و کشوری که حقوق بشر را رعایت می کند مسایل کلان محیط زیست را به آگاهی دنیا برسانیم.
فداکار در ارتباط با ادعای کشورهای همسایه و تلاش آنان برای انتقال مرکز منطقه ای گفت: این دعاوی بین المللی در تمامی امور وجود دارد، مرکز منطقه ای رامسر عنوان اصلیش مرکز منطقه ای آموزش و پژوهش رامسر در غرب اسیا است، از این نوع مراکز تنها چهار نوع در دنیا وجود دارد، و دبیرخانه کنوانسیون رامسر هم به هیچ وجه قصد افزایش اینگونه مراکز را در دنیا را ندارد، در نتیجه این به دلیل آنکه این محدودیت وجود دارد و دیگر توسعه پیدا نخواهد کرد کشورهای دیگر تلاش می کنند، چون نمی توانند مرکز را احداث کنند، مرکزیت را از یک کشور خودشان منتقل کنند، نه تنها این موضوع برای ما صادق هست بلکه در مرکز کره با تمام تلاش هایی که می کن، با این حال کشور های دیگه مثل ویتنام چین تلاش دارند که این مرکزیت را از کره بگیرند،.
او افزود: زمانیکه اقای اسکندر فیروز تلاش کرد تا این معاهده در ایران به تصویب برسد، درواقع هیچ منبع مالی برای کشور به همراه نداشت بلکه تنها یک اعتبار بین المللی و برند است که ۵۰ سال است که بر سینه این سرزمین می درخشد، در حال حاضر ۱۹ مرکز منطقه رامسر” Ramsar Regional Center “در دنیا وجود دارد، البته نه با ماموریت آموزش و پژوهش و اسم رامسر در تمامی کشورها تکرار می شود بنابراین باید تلاش کنیم این میراث برای کشور ایندگان حفظ شود.
چرا چراغ مرکز منطقه ای رامسر خاموش است؟
شهرام فداکار در پاسخ به این پرسش که چرا چراغ مرکز منطقه ای غرب آسیا در رامسر خاموش است ؟ ، گفت: مرکز منطقه ای غرب اسیا در رامسر اگرچه در این شهر احداث شده اما خیلی از مسایل را به صورت منطقه پیش می برد، و عمده مسایل را نیز به صورت بین المللی، بنابراین اگر مقر آن در شهر رامسر جانمایی شده است به معنای آن نیست که تمام فعالیت ها میبایست صرفا در این مرکز انجام شود، ضمن اینکه اظهار نظر پیرامون عملکرد کیفی و کمی این نهاد نیز میبایست از سوی مرکز امور بین الملل سازمان حفاظت محیط زیست و یا وزارت خارجه صورت گیرد، یا دبیرخانه کنوانسیون رامسر میبایست در این زمینه صحبت کند.
وی با تشریح معملکرد کنوانسوین توضیح داد: طی سال های اخیر دچار کرونا شدیم، تا قبل از آن خیلی از نشست ها پیرامون تالاب ها را سعی کردیم در شهرهای مختلف برگزار کنیم چرا که امکان اینکه تمام فعالیت ها را در مرکز منتقل کنیم وجود ندارد، البته نشست هایی در مرکز داشتیم، مثلا چهلمین سالگرد مرکز را در رامسر برگزار کردیم که چندین وزیر و مسوول دولتی به رامسر امدند، پنجاهمین سالگرد تصویب کنوانسیون رامسر را قصد داشتیم در رامسر برگزار کنیم که متاسفانه به دلیل آنکه شیوع کرونا مصادف با بهمن سال ۹۹ بود این کار را نکردیم و در تهران و به صورت مجازی برگزار شد.
فداکار گفت : اخرین نشست پیرامون تالاب ها را با حضور ۱۰ کشور به صورت مجازی و در شهر ارومیه برگزار کردیم، ضمن اینکه دو کارگاه دو هفته ای با حضور کارشناسان خارجی نیز دریاچه ارومیه برگزار کردیم، بنابراین امکان اینکه این نشست ها را در شهر رامسر برگزار کنیم ، به همین دلیل خیلی اقدامات ما چشم نمی آید و تصور بر این است که میبایست در مرکز رفت امد برقرار باشد اما اینطور نیست کما اینکه در هیچ جای دنیا هم به این شکل نیست.
وی افزود : ما در سال ۱۴۰۰ ، دوازده هزار ساعت کلاس آموزشی برای ۲۵ کشور دنیا برگزار کردیم، که همه به صورت مجازی انجام شده است، حدود ۴۰۰ شرکت کننده داشتیم و نزدیک به ده هزار ایمیل ارسال شده است ، ضمن اینکه ده سال گذشته که این ساختمان احداث شد کسی تصور نمی کرد روزی با فضای مجازی بتوان با هزینه کمتری دسترسی سریع به تمام دنیا برقرار کرد ،تا اینکه بخواهید از ۱۰تا ۱۵ کشور کارشناس خارجی را دعوت کنید درحالیکه اکنون می توان با یک کارگاه مجازی بسیاری از فعالیت ها را پیش برد.