به گزارش ایرنا، همانقدر که انتظار، سخت است و جان‌کاه؛ وصال بعد از انتظار حکم حلوای تر دارد و مفرح ذات است. دیشب(شنبه) اهالی شهر ساحلی ترابزون تا صبح نخوابیدند و چشم روی هم نگذاشتند. انتظار دیرینه آنها به سر رسید و مجال و رغبتی برای خواب نبود. آنها ۳۸ سال صبر کردند تا شاهد چنین شبی باشند.
مسن‌ترها دیده بودند دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی را که آنها در فوتبال ترکیه آقایی می‌کردند ولی فرزندانشان همیشه شاهد قدرت‌نمایی تیم‌های بزرگ استانبول بودند و نرسیدنِ خودشان. تا اینکه مردانِ عبدالله آوچی ورق را برگرداندند و باعث شدند تا صبح اهالی ترابزون به یمن قهرمانی در لیگ ترکیه تا طلوع آفتاب چای ترابزونی با راحت‌الحلقوم مخصوص میل کنند. بدون شک بسیاری از مردان ترابزون برای همسرانشان از دستبندهای معروف شهر خریداری کردند و همسرانشان نیز کیف چرمی به آنها پیشکش کردند. فوتبال، بهانه‌ای بود برای یک شادی عمومی و همگانی. یک سرور وصف‌نشدنی که تماشایش هم جذاب است و دیدنی.
خبر این بود. در فاصله سه هفته مانده تا پایان فصل ۲۰۲۲-۲۰۲۱ سوپرلیگ ترکیه تیم فوتبال ترابزون اسپور ترکیه، همان تیمی که پیش از این مجید حسینی و وحید امیری را در اختیار داشت موفق شد پس از قریب به ۴۰ سال قهرمان لیگ شود و برای هفتمین بار به این عنوان برسد. آنها در فصلی که گالاتاسرای دوازدهم است و بشیکتاش در رتبه نهم به سر می‌برد؛ بالاتر از فنرباحچه جام قهرمانی را به دست آوردند و نشان دادند طوفان دریای سیاه به میدان بازگشته است. تیم آوچی بعد از قهرمانی در سوپرجام، حالا لیگ را فتح کرد. آوچی پیش از این ۲ بار با باشاک شهیر به مقام نایب قهرمانی لیگ دسته یافته بود و حالا در ۵۸ سالگی طعم قهرمانی را مزه مزه کرد.
۲۲ برد، ۱۱ تساوی و تنها ۲ باخت حکایت از اقتدار ترابزون دارد. آنها ۱۰ سال پیش هم در یک قدمی قهرمانی قرار گرفتند ولی به خاطر تفاضل گل نتوانستند بالاتر از فنر بایستند. حتی اثبات شدن تبانی‌های صورت گرفته توسط تیم رقیب هم قهرمانی را به آنها نرساند و باعث شد بیشتر صبر پیشه کنند تا به هدف خود نائل شوند. درخشش ستاره‌هایی چون ادین ویشجا، آنتونی نواکائمه، مارک همشیک، ویکتور هوگو، جانینی و ... در ثبت هشتمین قهرمانی بسیار موثر بود.
حتی اگر هوادار ترابزون هم نباشید بازهم با تماشای شور و شوق مردم به هنگام شنیده شدن سوت پایان بازی شب گذشته و حمله آنها به درون مستطیل سبز دوست می‌داشتید یکی از آنها در استادیوم مدیکال پارک می‌بودید. هوادارانی که ساعت‌ها به پایکوبی پرداختند و جاده ابریشم را روی سر خود گذاشتند.