به گزارش ایرنا، تیم ملی فوتبال ایران که کار خود را در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ با صدرنشینی گروه A قاره آسیا به پایان رساند، در قرعه کشی جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر در گروه B با انگلیس، آمریکا و منتخب پلی‌آف اروپا روبه‌رو خواهد شد. در پی این صعود به سراغ ناصر ابراهیمی، پیشکسوت فوتبال کشور رفتیم تا با او در مورد تیم ملی ایران حرف بزنیم.
برنامه فدراسیون برای تیم ملی چطور است؟ برای برگزاری بازی‌های تدارکاتی دیر نشده است؟
فعلا زمان داریم و حداقل باید بازی‌های لیگ تمام بشود. فدراسیون باید برنامه‌های مورد نظرش را برای برگزاری بهترین بازی‌های تدارکاتی مشخص کند. لیگ کشورهای اروپایی حوالی شهریورماه شروع می‌شود و لژیونرهای ما باید برای رقابت‌های تیم‌های خود بازگردند و از طرفی هم لیگ ایران پنج هفته دیگر ادامه دارد. پس باید یک نشست اساسی برگزار شود تا برنامه مدونی برای هماهنگی بازی‌ها در بازه خرداد تا اواخر مردادماه تهیه شود. بعد از اتمام استراحت یک ماهه لیگ برتر باید بازی‌های تدارکاتی شروع شود.
وضعیت مربی و ستارگان تیم را چطور می‌بینید؟
ما با کارلوس کی‌روش نتوانستیم از مرحله گروهی عبور کنیم و اکنون با تغییر سرمربی نمی‌توانیم آنچنان تاثیرگذار باشیم. البته دراگان اسکوچیچ انگیزه و علاقه خوبی برای صعود با تیم ملی ایران دارد. برای پوشاندن ضعف‌های او افراد حرفه‌ای مثل کریم باقری حضور دارند و دلگرمی ما بیشتر می‌شود. این نکته هم قابل توجه است که تعدادی لژیونرهای ما احتمالا آخرین حضور خود را در جام جهانی سپری خواهند کرد است و برایشان بهتر است که در همین دوره نتیجه‌ای که باید را بگیرند؛ اگر در این دوره ایران موفق به صعود نشود، سن ستارگان بالا می‌رود و از دور خارج می‌شوند.
چه کسی پاسخگوی زمان‌بندی نامناسب برنامه‌ها است؟
ما از اول برنامه‌ریزی را به موقع انجام نمی‌دادیم. درحال حاضر فدراسیون ما رئیس ندارد و ظاهرا میرشاد ماجدی اصلا اجازه تصمیم‌گیری در این حوزه را ندارد و همچنان باید منتظر رئیس بعدی بمانیم. ما که نمی‌خواهیم برای بازی‌های تدارکاتی با تیم‌های ضعیف مثل سوریه بازی کنیم بلکه نیاز به بازی با تیم‌های اروپایی و آمریکایی داریم تا بتوانیم با رقبایی در سطح انگلیس و آمریکا روبه‌رو بشویم. بالاخره باید هزینه بازیکنان، مربی‌ها و تمرینات را یک نفر تامین کند و زمان اتمام لیگ‌ها، تیم را با قدرت و برنامه مشخص اداره کنیم اما در حال حاضر سرپرست فدراسیون با تمام تجربه‌اش یک جلسه برگزار نکرده تا برنامه تیم ملی مشخص شود.
مشکل تصمیم‌گیری در فوتبال کشور کجاست؟
ورزش کشور ما به روش بی‌خیالی اداره می‌شود. قهرمانان کشورمان نه تنها در فوتبال بلکه در همه رشته‌ها فقط در هفته اول مورد تقدیر قرار می‌گیرند و بعد از آن حتی بعضی‌ها برای تامین زندگی به دست‌فروشی متوسل می‌شوند و کسی اهمیت نمی‌دهد که اصلا چطور زندگی می‌کنند. پشتوانه فوتبال ما خراب است که نمی‌توانیم حتی یک مدیر را نگه داریم؛ برای مثال باشگاه منچستر یونایتد در ۶۰ سال گذشته، فقط چهار مدیرعامل عوض کرد. سیاست‌های یک مدیر با تمام عوامل او جابه‌جا می‌شود و نفرات بعدی شروع به طی کردن راه و روشی جدید می‌کنند.
نتیجه تیم ملی در این دوره از رقابت‌های جام‌جهانی را چطور پیش‌بینی می‌کنید؟
می‌توانم بگویم به احتمال ۵۰% برای اولین بار به مرحله حذفی صعود می‌کنیم اما هرچه برنامه‌ریزی‌ها و روند مسئولین را می‌بینم، امیدم کمتر می‌شود. از آنجایی که بازیکنان عرق ملی بالایی دارند و به این رقابت‌ها برای نمایش قدرت و استعدادشان نیازمند هستند، خیال‌مان از تلاش بالای آنها برای پیروزی در مسابقات راحت است اما وضعیت رسیدگی‌های مسئولین و فدراسیون نگران کننده است. باید مثل کشورهای خارجی از لژیونرها حمایت کنیم.
پس ستارگان داخلی چه؟
اگر بخواهیم لژیونرها را کنار بگذاریم، از پرسپولیس و استقلال و باقی تیم‌های لیگ نمی‌توانیم یک تیم ملی تشکیل دهیم. ما حتی برای پرسپولیس هم نمی‌توانیم دفاع پیدا کنیم چه برسد به انتخاب بازیکن برای تیم ملی. تبدیل به زنگ تفریح کشورهای عربی شده‌ایم و این در حالی است که در گذشته ماجرا وارونه بود. استقلال و پرسپولیس حتی یک زمین برای تمرین هم ندارند. انتظار نمی‌رود که ستارگان زیادی با این وضعیت از تیم‌های لیگ شکوفا شوند.
برای رهایی از این مشکلات راهکاری دارید؟
ستون‌های فوتبال ما باید در فدراسیون تقویت شود. مشخص است که مدیران و مسئولان لایقی در فدراسیون نداریم و آنها باید تغییر یابند. اصول باشگاه‌داری مدیران اشتباه است. باید به تیم‌های پایه خیلی بیشتر بها داده شود. مشکل اصلی ما از آنجایی شروع شد که بازیکن‌سازی در کشور متوقف شد و معلوم نیست نسل بعدی بازیکنان در چه سطحی باشند. مربیان تیم‌های پایه حتی آب آشامیدنی بازیکنان را هم با هزینه شخصی تهیه می‌کنند و هیچ حمایتی از امیدها و جوانان نمی‌شود. پس دیگر انتظار داریم بازیکنان از کجا ساخته شوند و به این عرصه بیایند؟!