به گزارش ایرنا، احسان حدادی پرتابگری ملی‌پوش دیسک در اختتامیه لیگ برتر آب‌های آرام درباره زمان خداحافظی خود از دنیای ورزش، اظهار داشت: هیچ گاه در ورزش سلام نکردم که خداحافظی کنم. اگر روزی ورزش نکنم از جامعه ورزش، کمیته ملی المپیک و روسای فدراسیون تشکر می‌کنم و ادامه نمی‌دهم. خداحافظی در ورزش یعنی گریه، آویزان کردن کفش و بوسیدن زمین که اینها قشنگ نیست و برای ورزشکاران باید مراسم خداحافظی گرفته شود. مگر یک خواننده در زمان خداحافظی از کارش میکروفن را می‌بوسد؟ این مختص ورزشکاران غمگین و افسرده است زیرا خداحافظی در ایران به معنای رفتن از دید است.
وی افزود: برای بازی‌های آسیایی برنامه داشتم و امیدوار بودم تا مسابقات برگزار شود و پنجمین طلای بازی‌های آسیایی را بگیرم و از معدود ورزشکارانی بودم که ۵ طلا می‌گرفتم.
حدادی ادامه داد: بازی‌ها هر سالی که برگزار شود چه ۲۰۲۳ و چه ۲۰۲۶،می‌خواهم در ورزش قهرمانی بمانم و فعالیت کنم. به مردم قول دادم بعد از نتیجه ضعیف توکیو طلای بازی‌های آسیایی بگیرم.
ملی‌پوش دوومیدانی کشورمان در پرتاب دیسک در واکنش به هجمه‌ها علیه وی از جمله سفرش به آمریکا، گفت: مدارک هزینه‌هایی که برای المپیک توکیو برای من انجام شد در فدراسیون موجود است؛ بودجه فدراسیون ۹ میلیارد است، چطور ۲۰ میلیارد تومان هزینه من شده؟! وقتی در یک رشته تنها یک مدال‌آور در المپیک باشد در زمان عدم کسب مدال هجمه‌ها زیاد می‌شود. چرا در کشتی اینگونه نیست؟! در برخی رشته‌ها شاید بیشتر از این برای هر فرد هزینه شود. با مدالی که گرفتم بودجه ۱.۵ میلیاردی فدراسیون را ۱۰ میلیارد کردم و فکر می‌کنم، زیاده خواهی نکردم.
وی درباره عمل خارپاشنه یادآور شد: درمورد عمل خارپاشنه گفتند زگیل بوده و چرا به آلمان می‌روم. در حالی که به درخواست خود دوستان در کمیته، عمل جراحی را در آلمان انجام دادم. اینها حاشیه‌هایی بود که برایم ساخته شد و به فال نیک می‌گیرم. حتما ورزشکار خوبی هستم که در ۳۷ سالگی من را می‌زنند. اینکه از روی قصد و غرض بگویند برای من هزینه میلیاردی می‌شود، درست نیست.
حدادی در مورد انتقادات از سفر مجددش به آمریکا گفت: ۲ مسابقه در آمریکا در پیش دارم و گفتند که فیل من هوس آمریکا کرده است. عاشق کشورم هستم و اگر قرار بود بروم در همین سن هم آمریکایی‌ها به دنبال من هستند و پیشنهاد تابعیت دادند اما قبول نکردم. از سال ۲۰۰۸ فقط ۲۰ میلیون دلار ضرر از تبلیغات داشتم چون ایران تحریم بوده است. در هر صورت عاشق ایران هستم.
وی با اشاره به مهاجرت برخی از ورزشکاران گفت: هیچ‌کس آنطرف دلش برای ما نسوخته است. مربی من آمریکایی است و به همین خاطر باید بروم وگرنه ترجیح من این بود که در ایران تمرین کنم. ورزش تنها چیزی که برای من داشت ۲۰ سال دوری از خانواده و پدر و مادرم بوده است. امیدوارم این مدال من ادامه داشته باشد و جوانانی که امروز وارد این رشته می‌شوند، این راه را ادامه دهند.