به گزارش ایرنا، نخستین کنگره شعر محلی خراسان بزرگ با حضور شاعران محلی سرای خراسان رضوی، جنوبی و شمالی در طرقبه برگزار شد.
قاسم رفیعا روز سه‌شنبه در حاشیه برگزاری این مراسم و در گفت و گو با خبرنگار ایرنا : یکی از وظایف گویش ها و آواهای محلی، حفظ ادبیات و ریشه ها پارسی به خصوص در منطقه خراسان بزرگ شامل شمالی، جنوبی و رضوی است.
این شاعر محلی اظهار کرد: شواهد و قراین نشان می‌دهد، ارتباط مردم با اشعار محلی بسیار بیشتر از سایر اشعار است. درست است که ساختار شعر محلی بسیار اختصاصی تر و متفاوت تر از سایر شعر ها است ولی مهم حفظ آواها و
گویش های محلی است.
وی با اشاره به اینکه بر فرض اگر مردم به این نوع شعر علاقه ای نشان ندهند ما به عنوان خدمت گذاران فرهنگ این منطقه و کشور برای حفظ این گویش باید تلاش کنیم.
این شاعر مشهدی ادامه داد: آیندگان بدانند ریشه گفتمان امروز آنها از کجا نشأت می‌گیرد و بر همین اساس برگزاری این نشست اهمیت آن را نشان می‌دهد.
وی گفت: اگر چه همه بابا طاهر عریان را به عنوان یک شاعر با گویش محلی میشناسند ولی شاعران بزرگ دیگر نیز به آن توجه داشته اند، حتی برخی پژوهشگران معتقدند اگر فرد، گویش شیرازی را بشناسد حتم برداشت متفاوتی از
اشعار حافظ و سعدی خواهند داشت.
رفیعا افزود: محل سکونت شاعران حتماً در نوع تمثیل‌ها و کلمات تاثیر گذاشته است که در شعرهایشان نمود پیدا کرده است و احساس تعلق آنها را به این گویش ها نشان می‌دهد.
وی اظهار کرد: اکنون بسیاری از گویشهای زمان ما به لهجه تهرانی نزدیک شده است ولی باید توجه ویژه ای به گویش های محلی نیز باید باشد و آنرا حفظ کرد، اصراری به گفتمان و گفت و گو با گویش محلی در زمان حاضر نیست
ولی لهجه ها لباس زبان هستند زیرا ماندگاری متاثر از ریشه دار بودن آن است.
دبیر نخستین کنگره شعر محلی خراسان بزرگ افزود: این کنگره از روز گذشته آغاز به کار کرد و حدود ۵۰ شاعر محلی از خراسان بزرگ در حضور شاعران بزرگ کشورمان همچون ساعد باقری و مصطفی محدث خراسانی،
به شعر خوانی پرداختند.
ظرفیت شعر محلی شناخته شده نیست
یک شاعر افغانستانی مقیم مشهد نیز در این نشست ضمن اشاره به نزدیکی لهجه مشهد و هرات گفت: اقالیم رنگ و بوی خاص خود را دارند و لهجه مشهد و هرات به هم نزدیکتر از مشهد به تهران است.
محمد کاظم کاظمی افزود: این ظرفیت و ارتباط باید مورد استفاده بیشتر و درست قرار گیرند تا منجر به زوال زبان فارسی نشود زیرا اگر این لهجه و زبان از ببین برود ، همچون آثار باستانی است که از بین رفته و دیگر امکان ساخت
دوباره آن وجود ندارد.
وی ادامه داد: برخی به دنبال رفتن به سمت لهجه معیار در پایتخت کشورها هستند ولی متأسفانه آنها نیز به دنبال نزدیک شدن به سایر زبان های خارجی هستند و اگر این زبانها کنار گذاشته شود جفای بزرگی به زبان فارسی است.