به گزارش ایرنا، امروز هشتمین سالگرد درگذشت عباس کمندی هنرمند، نقاش، نویسنده، شاعر، آهنگساز، خواننده و نمایشنامه نویس کُرد است، هنرمندی که بواسطه فعالیت‌های بی شمارش در عرصه هنرهای مختلف به مرد هفت اقلیم هنر شهرت یافت و نام و آوازه اش برای همیشه در تاریخ هنر ایران زمین ماندگار شد.
عباس کمندی در سال ۱۳۳۱ در محله جورآباد سنندج دیده به جهان گشود، پدر و عمویش نیز دستی در هنر داشتند، پدرش شمشال می نواخت، بدلیل استعداد و پتانسیلی که در خود سراغ داشت، فعالیت هنری را به صورت حرفه ای از سن ۱۸ سالگی آغاز کرد و وارد عرصه رادیو و تلویزیون شد و کار نویسندگی برای نمایش‌ها و فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی را آغاز کرد.
در سال ۱۳۵۰ پس از شرکت در یک شب شعر با حضور جمعی از بزرگان ادبیات ایران، با ارائه تنظیم شعر حافظ، مسوولیت ترانه سرایی خانه فرهنگ و هنر به عهده وی گذاشته شد، تا سال ۱۳۵۶ ۹۵ درصد ترانه‌هایی که در رادیو سنندج ضبط می‌شد از خانه فرهنگ و هنر ارائه می شد.
وی بیش از هرچیز نمایشنامه نویس و برنامه ساز تلویزیونی و رادیویی بود و در کنار فعالیت در این حوزه به هنر نقاشی، شعر و داستان نویسی نیز مشغول شد، اما بواسطه صدای خوش و گیرایی که داشت عباس کمندی را همه با نام خواننده می شناسند، و امروز نیز صدای رسایش بیشتر از سایر هنرها در ذهن ها ماندگار شده است.
از عباس کمندی با عنوان راوی عاشقانه ها نیز نام می برند چرا که سبک اشعار آهنگ‌هایش عاشقانه است و بیشتر آنها از اشعار شاعران هورامان گرفته شده است و هیچگاه از وی آهنگی با موضوع کشت و کشتار و یا خون و خونریزی ثبت نشد.
این هنرمند کُرد و نام آوازه در هیچکدام از هنرهایش، آموزشی ندید و تحصیلات دانشگاهی نیز نداشت و هیچکس تقلید نکرده و سبک مخصوص به خود را داشت، ورودش به هنر موسییقی که در آن شهرت پیدا کرد تصادفی و بدون هیچ آموزشی بود و خوش بارها گفته بود که تا پیش از آنکه در رادیو سنندج مشغول به کار شود هیچگاه ساز نواختن را از نزدیک ندیده بود.
وی پس از انقلاب، فعالیت موسیقایی را با فرزندان حسن کامکار (از خانواده های هنرمند و مشهور سنندج) ادامه داد که بعدها به پرآوازه ترین گروه موسیقی کُردی در ایران تبدیل شدند، نخستین حاصل این همکاری آلبوم هورامان بود که در سال ۱۳۶۰ شرکت سروش (وابسته به صدا و سیما) منتشر کرد.
عباس کمندی و کامکارها سپس آلبوم پرشنگ و بعد از آن، گلاویژ را بیرون دادند که امروزه جزو پرطرفداران مجموعه ترانه های محلی کُردی به شمار می رود .
جدایی اش از خانواده کامکارها، عملا وی را از موسیقی جدا کرد و پس از آن بیشتر بر حرفه اصلی خود یعنی نویسندگی برای رادیو و تلویزیون متمرکز شد و تا سال ۱۳۸۴ که بازنشسته شد تعداد زیادی سریال و نمایشنامه تلویزیونی نوشت و ساخت که برخی از آنها از شبکه سراسری تلویزیون ایران هم پخش شد.
کمندی در آن سال ها در کنار کار نویسندگی و نمایشنامه نویسی، داستانهای محلی و آثار شاعران و سرگذشت نام آوران کُرد را گردآوری و تدوین و به چاپ می رساند.
در واپسین سالهای عمرش دوباره به موسیقی بازگشت و آلبوم کیژی کُرد (دختر کُرد) را با آهنگسازی جلیل عندلیبی ساخت که بیشتر ترانه هایش را خودش سروده بود و ترانه اصلی آلبوم، تنها به صورت آوازی و بدون ساز اجرا شده بود.
آثار به جامانده از کمندی
سرودن اشعار بیش از ۱۵۰ ترانه، ساخت و اجرای بیش از ۶۰ آهنگ و ترانه، گردآوری مظاهر فرهنگ فولکلوریک (فرهنگ مردم), گردآوری و تحقیق زندگینامه شخصیت‌های کُرد و تبدیل آن به فیلمنامه از جمله (سنجرخان، سید عطا کل، زندگی پهلوان حسین گلزار کرمانشاهی، غارت آثار زیویه، میر نوروزی از جمله آثار این هنرمند نام آوازه کُرد به شمار می رود.
چندین جلد کتاب نیز از جمله دیوان شعر کُردی و فارسی، جمع آوری اشعار دیوان میرزا شفیع، ورزش باستانی و پهلوانان کُرد، زندگینامه سید علی اصغر کردستانی، اورمان، رمزگشایی در مظاهر فرهنگی، گردآوری اشعار هیجانی ایرانی قبل از اسلام، پس کوچه های سنندج، سارال و زهر افعی از وی به یادگار مانده است.
اسب، یک سبد علف، پرواز در قفس، ارثیه مامه رحیم، عضو جدید اوپک، نبرد رمادیه، کوچه سرخ، کاروانسرا، وکیل اول، قلم و شیطان و پهلوان پنبه از جمله فیلم نامه های وی نیز به شمار می رود.
عباس کمندی پس از سال ها خدمت در عرصه فرهنگ و هنر این مرز و بوم اول خرداد سال ۱۳۹۳ به دلیل ایست قلبی در سن ۶۲ سالگی در بیمارستان توحید سنندج دار فانی را وداع گفت.
روحش شاد و راهش پررهرو باد.