سیروس الوند در گفت وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا و در توضیح زاویه نگاه خود نسبت به جنبش خشونت علیه زنان (می‌تو) که در ماه‌های اخیر در ایران به جریان افتاده است، بیان کرد: خیلی به این بیانیه ها (نه همه آنها) باور ندارم چرا که برخی حرکت ها در این میان جوسازی و خودنمایی است و البته برخی به حق هستند.
وی افزود: منکر نکاتی که عنوان می شود نیستم اما خودم چنین تجربه ای نداشته ام و شاهد چنین تجربه ای هم نبوده ام؛ چنین مشکلاتی محتمل است چرا که این مشکلات همان گونه که در بسیاری از مشاغل دیگر هست در سینما هم هست و همیشه ممکن است عده ای در رده های مختلف پیدا شوند که تعرض کنند یا پیشنهاد بدهند و بخواهند از موقعیت خود سواستفاده کنند؛ کمااینکه برخی در سینما سواستفاده مالی می کنند در این معنا که از افراد پول می گیرند و به آنها نقش می دهند.
نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی فریاد زیر آب (۱۳۵۶) در توضیح این موضوع که روال این جنبش باید شفاف باشد، اظهار داشت: من در موقعیتی نبوده ام که بخواهند از من امضا و نظر بگیرند اما معتقدم که در چنین حرکت هایی باید همه اسامی را بگویند و باید از همه اسم ببرند. این که صرفا اسم یک شخص مطرح و به آن حمله شود، استمرار همان نگاه غلط رسانه ای و دامن زدن به یک بحران است.
الوند با اشاره به مشکلات رفتاری برخی از سلبریتی‌ها که در جریان جنبش می‌تو فعال بوده‌اند، خاطرنشان کرد: اتفاقات بسیار دیگری بر سر ما آمده اما صدایی نبوده است. بازیگرانی هستند که در زمان تولید و ساخت یک فیلم، میلیاردی پول می گیرند، هزار جور ناز و ادا دارند و می خواهند رفتار ویژه ای با آنها شود، غذایشان با تمام گروه (مثلا ۴۰نفره) تولید متفاوت باشد، ماشین فلان موقع برود و بیاید و... وقتی این فرد امروز پرچم دار چنین موضوعی می شود، من چنین موضوعی را باور نمی کنم.
فضای سینما را برای دخترم تشریح کرده بودم
کارگردان فیلم سینمایی زن دوم (۱۳۸۵) در پاسخ به این سوال که دخترش ماهور تا چه اندازه با حمایت او وارد سینما شده است، گفت: خودش از دبیرستان علاقه و استعداش را داشت؛ کمااینکه خشایار هم استعدادش را داشت و اگر نداشتند من حمایتشان نمی کردم. من نمی خواستم خشایار به عنوان برادر من و یا ماهور به عنوان دختر من وارد سینما شوند.
وی با اشاره به این نکته که در مورد فضای سینما با دخترش صحبت کرده است، تاکید کرد: فضای سینما را برایش تشریح کرده بودم ضمن این که ماهور از بچگی سینما را در کنار من دیده بود و می‌شناخت. منتهی ماهور اساسا به تئاتر بیشتر علاقه دارد و تحصیلاتش هم در این حوزه است و برایش تئاتر ارزش و قرب بیشتری دارد و اولین حضور و جایزه هایش هم در تئاتر بود.
نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی دست‌های آلوده (۱۳۷۸) ادامه داد: در سینما من دخالتی در کارهایش نمی کنم مگر این که خودش نظر بخواهد و خودش تشخیص بدهد که من باید سناریو را بخوانم. در نهایت خودش می داند که درست و غلط چیست.
تمام سینما خشونت علیه زنان نیست!
نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی فریاد زیر آب (۱۳۵۶) توضیح داد: روزی یکی از شاگردانم (یک خانم) سر کلاس گفت: خوش به حال ماهور که شما پدرش هستی، گفتم: او خودش بازی می کند و هنوز هم من با او فیلمی نساخته ام، ماهور شخصیت خودش را دارد و من دخالتی در کارش ندارم. گفت: نه، مقصود من از این منظر بود که وقتی ما را برای کاری صدا می کنند، یک بار مدیر تهیه باید ما را ببیند، یک بار دستیار، یکبار تهیه کننده، یک بار کارگردان؛ علاوه بر این حتی ساعت های مناسب هم با ما قرار نمی گذارند، مثلا ۱۰ جمعه شب و ما هم باید برویم. اینها تنها بخشی از مشکلات بسیاری است که داریم اما همین آدم ها جرات نمی کنند با دختر شما این گونه رفتار کنند. دیدم راست می گوید چرا که حضور من یک حاشیه امنیت برای دخترم هست.
وی افزود: در نهایت ماهور در کارش خودش تصمیم می گیرد. مثلا فیلمی بوده است که من گفته ام کار کند اما نکرده چرا که نقش را قبول نداشته است.
نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی یکبار برای همیشه (۱۳۷۱) در پاسخ به این سوال که آیا با فضایی که این روزها از سینما ترسیم می شود هرگز این گونه بوده است که دخترش را از ورود به این فضا باز دارد یا توصیه هایی برای مواجهه با آن داشته باشد، گفت: اگر این نگرانی را داشتم نمی گذاشتم به سینما بیاید. این گونه نیست که همه سینما این باشد. خود شخص هم بسیار مهم است. هرچه قدر هم که یک فضا آلوده باشد، باز خود فرد می تواند با نوع برخورد خود تعیین تکلیف کند.
بیانیه‌ای که به امضای صدها زن رسید
به گزارش ایرنا، ۱۲ فروردین دست اندرکاران زن سینما در بیانیه‌ای اعتراض‌آمیز نسبت به آن‌چه «خشونت علیه زنان» در این حرفه نامیده‌اند فریاد اعتراض سر داده و تقاضای شفاف خود برای رسیدگی به مصادیق تعریف شده این خشونت را از نهادهای خانه سینما، سینماگران، منتقدان و مخاطبان اعلام کردند.
این بیانیه که به امضای صدها زن شاغل در سینمای ایران و چهره‌های سرشناسی چون نیکی کریمی، هدیه تهرانی، ترانه علیدوستی و بسیاری از بازیگران شناخته شده رسیده است (و هنوز نیز بر تعداد امضاهای آن افزوده می‌شود) به جامعه سینمایی ایران در مورد شدت و گستردگی آزارها علیه زنان که برای اولین بار به یک فریاد جمعی تبدیل شده، هشدار داده است.
در این بیانیه آمده است: هرگونه خشونت، آزار و باج‌گیری جنسی در محیط کار از نظر ما محکوم است و برای توقف آن خواستار عواقب قانونی جدی برای متخلفین هستیم.