مهدی تیموری روز دوشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهارداشت: پارک ملی گلستان حدود ۱۳۰ چشمه دائمی دارد که بر اساس بررسی‌های اولیه ۱۵ چشمه آن به دلیل کاهش بارندگی زمستانه خشک و همچنین دبی آب آبشارهای وجود از جمله "گلستان و آق‌سو" کم شده است.
وی با تاکید بر اهمیت مدیریت منابع آبی برای ادامه زندگی حیات وحش، افزود: کاهش سطح آبدهی منابع آبی، حیوانات این پارک را مجبور به مهاجرت به زیستگاه‌های پیرامونی و یا مزارع می‌کند که در این شرایط سودجویان راحت‌تر می‌توانند حیوانات را خارج از زیستگاه خود شکار کنند و علاوه بر آن شرایط نگهداری و تغذیه نوزدان حیات وحش سخت تر می‌شود.
رییس پارک ملی گلستان ادامه داد: مدیریت منابع آبی شامل مرمت و بهسازی، ایجاد آبشخور و انتقال آب به مناطق در دسترس حیوانات در اولویت برنامه‌های این پارک با همکاری جوامع محلی برای گذر از مشکلات خشکسالی فصل تابستان قرار دارد.
تیموری تصریح کرد: بیش از ۹ هزار راس انواع گونه‌های علف‌خوار مانند قوچ و میش، کل و بز و آهو در پارک ملی گلستان زیست می‌کنند که با توجه به مطلوب بودن زادآوری در فصل بهار امسال، پیش بینی می‌شود جمعیت آن ها در سرشماره پاییزه به بیش از ۱۲ هزار راس برسد.
وی جمعیت غالب حیوانات در این پارک ملی را مربوط به گونه‌های قوچ و میش و گراز دانست و گفت: همچنین طبق مشاهدات محیط بانان حدود هزار راس مرال در این ذخیره‌گاه طبیعی زیست می‌کنند اما مطالعات دقیق‌تر علمی برای بررسی جمعیت و نحوه زیست گونه‌های مرال و شوکا از پاییزه امسال آغاز می‌شود.
پارک ملی گلستان به عنوان یکی از ذخیره‌گاه‌های زیست کره ثبت شده در میراث جهانی ۱۳۵۰ گونه گیاهی و ۳۰۲ گونه جانوری از جمله نیمی از گونه‌های پستانداران ایران را در بیش از ۹۲ هزار هکتار گستره جای داده است.
این پارک از بهترین زیستگاه‌های پستانداران بزرگی چون پلنگ، خرس قهوه‌ای، گرگ، وشق، مرال، شوکا، گوسفند وحشی و بز وحشی، آهوی ایرانی و گراز بوده و بویژه بخاطر جمعیت فراوان قوچ و میش اوریال معروف است.
پارک ملی گلستان دارای سه نوع آب و هوای متفاوت خشک، نیمه خشک و نیمه مرطوب است که همین ویژگی باعث شده این پارک دارای پوشش گیاهی متنوع از استپ خشک تا جنگل انبوه باشد.
گلستان در سال ۱۳۵۴ نخستین پارک ملی ایران شد که در فهرست میراث جهانی یونسکو به عنوان یکی از ۵۰ ذخیره‌گاه زیست محیطی کره زمین به ثبت رسیده است.
بیشتر گستره پارک در استان گلستان، حدود ۳۴ درصد آن در خراسان شمالی و بخش ناچیزی نیز در سرزمین استان سمنان قرار دارد.