به گزارش ایرنا، چهارمین حضور تیم فوتبال خوشه طلایی ساوه در لیگ دسته اول باشگاههای کشور یا جام آزادگان با کسب رتبه پنجمی در جدول رقابت ها به پایان رسید، رتبه ای که هرگز نمی توان به آن خرده گرفت و بلکه شایسته تحسین هم هست.
اگر بگوییم در این سالها به واسطه برخی مشکلات از جمله نداشتن ورزشگاه خانگی برای میزبانی حریفان، آب خوش از گلوی نماینده ساوه پایین نرفت سخن به گزاف نگفته ایم زیرا در غربت و آوارگی و نداشتن زمین تمرین و مسابقه در شهر ساوه و با حکم سازمان لیگ ناگزیر به برگزاری مسابقات خانگی در شهرهایی چون تهران، اراک و قم بودند و از مزیت هواداران پرشمار خود محروم بود.
باید توجه داشت که شاید تیم های کشورهای جنگ زده از جمله چون عراق و سوریه در رنج غربت و محرومیت از میزبانی و هواداران توانستند موفقیت‌هایی را در سطح آسیایی رقم بزنند اما آنها در شرایط بحران و جنگ گرفتار بودند ولی نماینده لیگ آزادگان ساوه در شهری که قطب صنعت و گردش مالی ایران به شمار می آید، از حداقلِ امکانات و زیرساخت ها محروم بود و باید در شرایطی نابرابر به جنگ حریفانی می رفت که برخی از آنها را تیم های صنعتی و متمول تشکیل می دادند اما چه سود که در این چهار فصل، خوشه طلایی دست کم در ۲ دوره شانس مسلم صعود به لیگ برتر کشور بود ولی قدرت و تکنیک و غیرت بازیکنان و کادر فنی و حمایت های مالک تیم به ناداشته ها نچربید و گاه هم داوری ها ترمز این تیم را کشید تا رویای صعود به لیگ برتر ایران همچنان در خورجین آرزوهای ساوجی ها باقی بماند.
هرچند ساوه در فوتسال شهره ایران و حتی جهان است و تیم های این شهر بارها با قهرمانی در لیگ برتر و حتی جام باشگاههای جهان توانمندی فوتسالیست های شایسته این دیار را به نمایش گذاشته اند اما با ظهور خوشه طلایی در عرصه فوتبال، ثابت شد که جوانان ساوجی نه تنها در سالن های پرهیجان بلکه در مستطیل سبز فوتبال هم حرف های زیادی برای گفتن دارند اما نکته اینجاست که در کدام مستطیل و چمن سبز؟
در سالهای اخیر غیر از ۲ تا پنج بازی نخست فصل که در ورزشگاه شهید چمران ساوه برگزار شد، به دلیل افت کیفیت چمن و تخریب آن تیم خوشه طلایی راه غربت را در پیش گرفت و چند بازی در یادگار امام قم، چندین بازی در ورزشگاه کارگران تهران و چند مسابقه را هم در ورزشگاه شهر اراک از حریفان میزبانی کرد که در اصل هیچگونه مزیت میزبانی به حساب نمی آید.
در آرشیو خبرگزاری ایرنا گزارش، مصاحبه و یادداشت های زیادی در مورد شرایط باشگاه خوشه طلایی و از جمله وضعیت زمین چمن، نور، رختکن و سایر امکانات مجموعه ورزشی شهید چمران وجود دارد که در اغلب آنها با وجود وعده های مسئولان ذیربط، متاسفانه اقدامات چندان ملموسی در عمل مشاهده نشد و خوشه طلایی همچنان در آوارگی فوتبال بازی کرد و با سیلی صورت خود را سرخ نمود که در نهایت هم با کسب نتایج خوب و رتبه های آبرومند، شایستگی های خود را به همگان اثبات کرد.
در حالی که برخی شهرهای با جمعیت به مراتب کمتر از ساوه مانند کامیاران در استان کردستان، بوکان، آستارا و... برای تیم های لیگ یکی خود در سالهای اخیر زمین استاندارد ایجاد کردند، اما در ساوه که لقب بزرگترین شهر صنعتی ایران را یدک می‌کشد هیچ منغتی از بابت وجود صنایع برای توسعه زیرساخت های فوتبالی و اسپاسنرینگ از تنها باشگاه حاضر شهرستان در لیگ آزادگان حاصل نشد.
واقعیت آن است که تیمداری در شرایط اقتصادی و نرخ تورم سالهای اخیر کاری به شدت سخت و خارج از توان یک مجموعه بخش خصوصی است و از آنجا که کامیابی های یک تیم فوتبال (فارغ از نوع مالکیت) سببب نشاط اجتماعی، رویکرد جوانان به ورزش و در مجموع ارزش افزوده فرهنگی و اجتماعی یک شهر و جامعه است، حتما حمایت مسئولان و ترغیب صنایع به مشارکت در حمایت از تیم و تزریق منابع مالی بسیار مهم است اما در ساوه این رخداد به دلایلی که خارج از حوصله این نوشته است، چنین اتفاقی نیفتاد و بار سنگین باشگاه خوشه طلایی به تنهایی بر دوش مالک آن سنگینی می کرد.
بی حمایتی ها و نداشتن امکانات زیرساختی از جمله ورزشگاه استاندارد برای برگزاری مسابقات خانگی کار را به جایی رساند که در چند مقطع از فصول فوتبالی قبل، مالک باشگاه قصد واگذاری تیم را داشت حتی در موردی یکی از استانداران سابق غرب کشور به شدت در پی خریداری امتیاز تیم برای شهر و استان خود بود اما مالک باشگاه خوشه طلایی به خاطر دلگرمی جوانان ساوجی با این انتقال موافقت نکرد در حالی که اگر همین هزینه های تیمداری را وی در حوزه های دیگری مانند سکه، ارز، املاک و سایر حوزه ها سرمایه گذاری می کرد، قطعا ارزش افزوده دارایی های او اکنون چند ده برابر بود ولی یک چیزی این وسط وجود دارد که باز هم سبب می شود، مجموعه خوشه طلایی با همه نداشته ها و کاستی ها همچنان در لیگ آزادگان سینه سپر کنند و رویای سوپرلیگی شدن را تحقق ببخشند و آن هم کلمه ایست به نام «عشق».
با این اوصاف حالا که فصل جاری رقابت ها به پایان رسید و خوشه طلایی با اتکا به سرمربی بومی خود رتبه آبرومند پنجمی لیگ آزادگان را با کسب ۵۰ امتیاز به پایان رساند، به نظر می رسد فرصتی مغتنم است تا مسئولان عالی استان مرکزی و شهرستان ساوه اقداماتی حمایتی و اساسی برای تامین و تکمیل زیرساخت های مجموعه ورزشی شهید چمران و همچنین برقراری پیوند میان این باشگاه به حوزه صنایع برای حمایت های مالی به عمل آورند تا شاید سال بعد همین روزها، استان مرکزی دارای ۲ تیم در سطح اول فوتبال باشگاهی ایران باشد و طلایی پوشان خوشه هم به جمع بزرگان کشور بپیوندند، در غیر این صورت و نبود حمایت ها ممکن است نام خوشه طلایی برای همشه در بایگانی ورزش و فوتبال کشور قرار گیرد که البته امیدواریم چنین اتفاقی نیفتد.