به گزارش ایرنا، اتفاقاتی که در مجمع روز گذشته (شنبه) فدراسیون کشتی رخ داد نمایی واقع‌گرایانه از وضعیت فرهنگی ورزش ایران بود. در ورزش کشتی که نماد فرهنگ پهلوانی و احترام است، رئیس فدراسیونش به بزرگ و کوچک رحم نمی‌کند و به هر کسی که خلاف نظرش را عنوان کند نیش و کنایه می‌زند؛ گویی که «طلبکار» بودن بخشی از شرح وظایفش است!
محمد پولادگر معاون توسعه ورزش قهرمانی وزارت ورزش و جوانان، فارغ از عملکردش، شایسته چنین رفتاری نیست. به قول شخص پولادگر، زمانی که علیرضا دبیر کشتی‌گیر بود، وی ریاست یک فدراسیون المپیکی را بر عهده داشت. از طرفی کار به جایی رسید که حرمت سن و سال پولادگر هم شکسته شد. صحبت‌های تند دبیر علیه پولادگر که در مجمع فدراسیون کشتی و در حضور وی عنوان شد، نه در دایره ادب و احترام می‌گنجد و نه در آن سلسله مراتب مدیریتی رعایت شده است.
اینکه توقع داشته باشیم کل بودجه ورزش کشور برای کشتی هزینه شود، انتظاری نابجا است چرا که فدراسیون‌های دیگری هم هستند که باید به فعالیت خود ادامه دهند و به بهانه مدال‌آور بودن کشتی نمی‌توان سایر فدراسیون‌ها را نادیده گرفت. با این حال طبق آمار منتشر شده فدراسیون کشتی بیشترین بودجه را نسبت به سایر فدراسیون‌ها دریافت می‌کند. حتی اگر غیر از این هم بود، دلیلی برای اینکه دبیر، معاون وزیر ورزش و جوانان را مورد هجمه قرار دهد، وجود نداشت.
یارکشی که پس از پایان مجمع آغاز شد، وضعیت را بدتر کرد. برخی از اهالی کشتی که در بین آنها افراد شاخصی همچون محمد بنا هم دیده می‌شود، در حمایت از رئیس این فدراسیون از ادبیاتی استفاده کردند که ادامه همان ادبیات مورد استفاده علیرضا دبیر بود.
این تصور علی دبیر که می‌پندارد قادر به استفاده از هر ادبیاتی است، به هیچ عنوان زیبنده مدیران ورزش کشور نیست. توقع می‌رود دبیر به هر نحو ممکن اتفاقات مجمع فدراسیون کشتی را جبران کند؛ چرا که از هر لحاظ او نباید آنگونه به پولادگر می‌تاخت. بیچاره کشتی که گرفتار ادبیاتی شده که شبیه ادبیات کوچه‌بازاری است؛ ادبیاتی که قطعا در شأن کشتی کشور نیست. آنچه از سکان‌دار فدراسیون کشتی به عنوان ورزش اصیل و پهلوان‌پرور ایران انتظار می‌رود، در ساده‌ترین حالت این است که حداقل باعث پایین آمدن شأن این رشته نشود، حتی با نیت «دلسوزی»!