به گزارش ایرنا، حسین حیدریان در یک برنامه تلویزیونی در این خصوص توضیح داد: طی ۲ سال، دریاچه شیرابه به وسعت ۱۸ هزار هکتار و عمق ۲ متر کاملا خشک شد.
وی در پاسخ به این سوال که آیا مافیا زباله‌گردی وجود دارد، گفت: ترجیح می‌دهم اصطلاح «شبکه پنهان» را برای این موضوع به کار ببرم، چرا که اصطلاح «مافیای زباله»، بزرگ کردن مسئله است. با شبکه پنهانی روبه‌رو هستیم که می‌تواند کارکرد بالایی داشته باشد. حتی می‌تواند به مدیریت شهری خدشه وارد کرده و ضررهای زیست‌محیطی بسیاری برای سلامتی مردم به همراه داشته باشد.
حیدریان ادامه داد: مسئله زباله‌گردی از زمان ورود اتباع خارجی به کشور آغاز می‌شود و مدیریت این مسئله نیز باید از آنجا شروع شود. چند دستگاه مرتبط با این موضوع از جمله شهرداری وجود دارند که باید پای کار آمده و این مسئله را حل کنند. غفلت چند ساله‌ای در این زمینه داشته‌ایم و اگر این مدیریت زودتر آغاز می‌شد، ماجرا تا این حد بحرانی نمی‌شد. حدود ۹۰ درصد زباله‌گردهای شهر تهران، اتباع خارجی فاقد مجوز کار هستند. بنابراین با نیروی کار ارزانی مواجهیم که در اختیار گروه‌هایی قرار می‌گیرند که به دنبال سوءاستفاده از آنها هستند.
وی از واگذاری کامل مسئولیت بازیافت پسماند به سازمان مدیریت پسماند شهرداری خبر داد و گفت: در گذشته، بین سازمان مدیریت پسماند به عنوان سیاست‌گذار و شهرداری‌های مناطق به عنوان مجری فاصله نسبتاً زیادی در موضوع بازیافت وجود داشت. ما سیاست‌گذاری می‌کردیم اما مجریان آن را به درستی اجرا نمی‌کردند. تصمیم گرفتیم این خلأ را پر کنیم. براساس نتایج طرح «جامع مدیریت پسماند کلانشهر تهران»، این فاصله پرشده و مدیریت اجرایی این موضوع به سازمان مدیریت پسماند واگذار شده است.
معاون پردازش و دفع سازمان مدیریت پسماند شهرداری تهران درباره انتخاب پیمانکاران بازیافت زباله در شهر تهران نیز گفت: در دوره‌های قبلی، پیمانکاری انتخاب می‌شد که صلاحیت این کار را نداشت. شاید لفظ مافیا به این دلیل به آنان اطلاق می‌شد که قیمت‌های مزایده را با همدیگر مهندسی می‌کردند. در حقیقت در پشت پرده، قیمت‌های پیشنهادی خود را به‌گونه‌ای مهندسی می‌کردند که کسی که دلشان می‌خواست پیروز شود. حتی در مواردی قیمت‌ها را زیر قیمت کارشناسی ارائه می‌دادند که از سوی دستگاه نظارتی شهرداری باطل می‌شد، اما بازهم این کار را تکرار می‌کردند.
حیدریان تاکید کرد: وقتی این پیمانکار انتخاب می‌شد، یک ابزار کار بسیار ارزان در اختیار داشت که با بهره‌کشی از آنها می‌توانست کار را پیش ببرد. از سویی دیگر، قرارداد کوتاه مدتی بسته بود و در همین بازه زمانی کوتاه باید آن سود اقتصادی لازم را کسب می‌کرد. به همین دلیل وارد فضای زباله‌گردی می‌شد. برهمین اساس تصمیم گرفتیم که به پیمانکار اطمینان خاطر بدهیم که در بازیافت زباله، تمام آن متعلق به خود اوست. از سویی دیگر، مرکز مدیریت پسماند را ایجاد کردیم. روند کار در این کارخانه‌ها بدین صورت است که زباله‌ها به صورت متمرکز جمع‌آوری شده و در همانجا نهایی‌سازی صورت گیرد.
وی همچنین در پاسخ به سوالی درباره سرانه تولید زباله در شهر تهران گفت: از نظر سرانه تولید پسماند، نزدیک به میانگین جهانی بوده و سرانه تولید زباله برای هر نفر در شهر تهران ۷۴۵ گرم است. البته در مناطق شمالی تا ۱۵ گرم بالاتر و در مناطق جنوبی تا ۱۵ گرم پایین‌تر است. این اعداد در حالی است که متوسط تولید زباله در جهان حدود ۷۵۰ گرم است.
معاون پردازش و دفع سازمان مدیریت پسماند شهرداری تهران درباره روند بازیافت زباله‌های شهر تهران نیز یادآور شد : به صورت روزانه، ۶۵۰۰ تن زباله در شهر تهران تولید می‌شود که از این مقدار، حدود ۷۰۰-۸۰۰ تن تفکیک در مبدأ شده و حدود ۵۵۰۰ تن وارد مجتمع آرادکوه می‌شود. این زباله‌ها وارد خطوط پردازش مکانیکی می‌شوند، در حالی که ظرفیت این خط پردازش حدود ۷۵۰۰ تن است. در نهایت، زباله‌ها تبدیل به ۳ بخش می‌شوند؛ مواد قابل بازیافت که دوباره به چرخه صنعت برمی‌گردد، پسماند تَر که وارد فرآیند کمپوست‌سازی می‌شود و پسماند رد شده که ارزش اقتصادی نداشته، اما دارای ارزش حرارتی بوده و می‌توان از آن بازیافت انرژی کرد.
حیدریان توضیح داد: جالب است بدانید حدود ۲۰۰ تن از آن در زباله‌سوز آرادکوه تبدیل به برق شده و ۳ مگاوات ساعت برق تولید می‌شود. مابقی نیز دفن می‌شود اما در تلاشیم یک زباله‌سوز جدید با ظرفیت ۱۱۰۰ تن در مجتمع آبعلی احداث شود که در مرحله عقد قرارداد است.
این مقام مسئول درباره تفکیک زباله در مبدأ توسط مردم گفت: در چند مقطع زمانی و به صورت موردی در برخی از مناطق شهر تهران، این کار را انجام دادیم تا بازخورد بگیریم، اما متاسفانه مردم مشارکت قابل توجهی نداشتند. البته این کار نیازمند آموزش و فرهنگ‌سازی است اما جهش قابل توجهی در قیمت خرید مواد بازیافتی در غرفه‌ها داشتیم تا انگیزه بیشتری برای اجرای این کار توسط مردم ایجاد شود. پیمانکاران نیز موظفند که زیرساخت‌های این کار را در مجتمع‌ها و مراکز مختلف ایجاد کنند.
حیدریان در ادامه از خشک شدن دریاچه شیرابه زباله در جنوب تهران خبر داد و گفت: در اواسط دهه ۱۳۸۰، کل زباله‌ها دفن می‌شد، اما آرام آرام خطوط پردازش را برای جداسازی اجزای زباله ایجاد کردیم. بخش تَر زباله که رطوبت بالایی دارد، تولیدکننده اصلی شیرابه است. قبلاً که زباله‌ها دفن می‌شد، شیرابه راه می‌افتاد اما اکنون که کمپوست می‌شود، رطوبت جذب شده و در صورت دفن، تولید شیرابه نمی‌کند. باید اعلام کنم دریاچه شیرابه به وسعت ۱۸ هزار هکتار و عمق ۲ متر که در طول سالیان دراز تشکیل شده بود، کاملا خشک شده است. برای خشک کردن آن که طی ۲ سال انجام شد، روش‌های مختلفی را به کار گرفتیم که از آن جمله می‌توان به احداث تصفیه‌خانه شیرابه در مجتمع آرادکوه اشاره کرد.
وی درباره تبدیل زباله به کمپوست نیز خاطرنشان کرد: روند کار این‌گونه است که کل زباله‌ها تحویل یک پیمانکار می‌شود؛ ۵۰ درصد آن، زباله تَر است که وارد فرآیند کمپوست‌سازی می‌شود. البته با افزایش قیمت کودهای شیمیایی، بازار خرید کمپوست بهتر شده است.