حامد گارسچی رهبر میهمان، در این برنامه حضور داشت. این هنرمند ایرانی، از آلمان آمده بود تا ارکستر سمفونیک تهران را برای اجرای آثاری از مرحوم حسین ناصحی، یوهان اشتراوس و آنتونین دوورژاک، هدایت کند.
مهرداد غلامی هم سال ها در آمریکا زندگی و در آنجا موسیقی تدریس می کند و با گروه های آمریکایی هم به عنوان نوازنده فلوت، همکاری دارد. او سولیست یا تکنواز قطعه برای فلوت و ارکستر از ساخته های ناصحی بود.
ابتدا اورتور جیپسی بارون یا بارون کولی نواخته شد. اثری از یوهان اشتراوس؛ آهنگساز نام آشنای اتریشی در قرن ۱۹. «دانوب آبی» شناخته شده ترین اثر او در ایران و جهان است اما اورتور جیپسی بارون، اثری شورانگیز و رهایی بخش بود که وزش نسیم دل انگیز بر گندم زارها را به خوبی در ذهن، تداعی می کرد.
اما اثر دوم این برنامه، کاری از حسین ناصحی، آهنگساز و استاد موسیقی ایرانی بود. ناصحی شاگردان بزرگ نامی همچون احمد پژمان و حسین دهلوی را پرورش داده است. او در سال۱۳۵۶ درگذشته است.
مهرداد غلامی، در جایگاه سولیست (تک نواز) ارکستر قرار گرفت و با فلوت خود، اجرا را شروع کرد. اثری پیچیده، وهم آلود و تفکرانگیز. با توجه به اینکه تاریخ نوشتن این آهنگ، احتمالا اوایل دهه پنجاه است، سویه های مدرن و رنگ و تمبر متفاوت در آن، قابل توجه و تامل است و می تواند یکی از آثاری باشد که در عرصه موسیقی کلاسیک جهانی، معرفی و اجرا شود.
غلامی، با استایل حرفه ای، نت ها را نواخت و به واسطه ارتباط چشمی تاثیرگذاری که با مخاطبان ایجاد می کرد، آنها را با آن نت های مرموز، لحظاتی مسحور خود کرده بود.
او پیش از اجرا، این قطعه را به خانم نسرین ناصحی فرزند مرحوم ناصحی که در سالن حضور داشت، تقدیم کرد.
پس از این اجرا، طبق بروشور، زمان استراحت (آنتراکت) بود اما غلامی مجددا روی صحنه آمد و با خود یک دفتر نت جدید آورد. این نوازنده فلوت گفت: «ارتباط من با آقای ناصحی از طریق آقای علیرضا مشایخی بوده است.» و پیرو این نکته، قطعه ای که قرار است به صورت ساز تنها اجرا کند را «در جست وجوی زمان از دست رفته» از ساخته های آقای مشایخی عنوان کرد.
این قطعه همانطور که از آثار علیرضا مشایخی انتظار می رفت، فضایی مدرن داشت. غلامی با تسلط بر ساز خود؛ فلوت، مخاطبان را برای دقایقی با خود و اثر مشایخی که حزن و شکوه در آن جاری بود، همراه کرد.
بخش دوم کنسرت ارکستر سمفونیک تهران، به اجرای سمفونی شماره ۸ آنتونین دوورژاک آهنگساز بزرگ چک اختصاص داشت. مخاطبان ایرانی، دوورژاک را اثر شورانگیز و حماسی سمفونی شماره ۹ او یا سمفونی دنیای نو، می شناسند. اما سمفونی شماره ۸ نیز، اثری دلنشین و پر از لحظه های پراحساس و شاداب بود که با اجرای حرفه ای نوازندگان ارکستر سمفونیک و رهبری درست گارسچی، شبی خاطره انگیز را برای علاقه مندان موسیقی کلاسیک فراهم آورد.
پس از پایان برنامه، از آنجا که ارکستر سمفونیک تهران با تشویق ممتد تماشاگران مواجه شد، قطعه «بیز» هم برای آنان اجرا کرد که شامل بخش هایی از اورتور جیپسی بارون بود. حداقل با فرآهم آمدن شرایط اجرای کنسرت برای ارکستر سمفونیک تهران بعد از شیوع همه گیری کرونا و کنترل این ویروس در کشور، برای نخستین بار بود که ارکستر سمفونیک تهران در برنامه هایش، قطعه «بیز» می نوازد که این موضوع، نشان از رضایت تماشاگران از اجرا دارد.
اما چند نکته در این میان قابل طرح است. نکته اول اینکه، اجرای ارکستر سمفونیک تهران در آخرین روز تیرماه، اجرایی درخور توجه و تحسین برانگیز بود و این موضوع را در خود داشت که ما می توانیم در عرصه های جهانی، تبحر نوازندگان و البته فرهنگ دوستی ایرانیان را به تماشا بگذاریم. در بسیاری از ارکسترهای کشورهای مختلف دنیا، معمولا از نوازندگان خارجی و بعضا اروپایی به صورت نوازندگان میهمان، بهره برده می شود. اما ما در ارکستر سمفونیک تهران، تماما از نوازندگان ایرانی استفاده می کنیم و گر چه بسیاری از این نوازندگان، با چالش ساز و قیمت و هزینه های بالای آن مواجه هستند و بعضا نمی توانند سازهای باکیفیت بالا تهیه کنند اما خروجی کارشان، قابل اعتنا و تحسین برانگیز است. رهبر میهمان این برنامه هم، یک هنرمند ایرانی است که باز هم، نشان توانمندی جوانان ما در این عرصه دارد. چرا که رهبری ارکستر، کاری بس دشوار و سنگین است.
مستند «صدای صریح صاحب صندلی ها» از تولیدات ایرنا را در اینجا ببینید.
نکته بعد این است که شبکه های اجتماعی در دنیا و ایران، فراگیر شده است و به تبعیت از آن، محتواسازی تبدیل به امری مهم و حیاتی به ویژه در حوزه فرهنگ و هنر شده است. بنیاد فرهنگی رودکی که متولی ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر ملی ایران است، می باید که با ضبط حرفه ای صدا و تصویر این برنامه و برنامه های مشابه آن، فضای مجازی را نسبت به این موضوعات، غنی و پربار کند. از طریق، هم می توان مردم ایران را نسبت به این موسیقی فاخر و ارزشمند، بیشتر آشنا و علاقه مند کرد و هم جهانیان را با رویدادهای افتخارآفرین فرهنگی در کشور، بیشتر آشنا کرد. موسیقی یکی از ابزارهای بزرگ و نافذی است که می تواند هم به عنوان سپر دفاع در مقابل هجوم نرم، عمل کند و هم تبلیغات نادرست و دشمنانه ای که درباره سرزمین ما صورت می گیرد را خنثی سازد.