به گزارش ایرنا از روابط عمومی و امور بین‌الملل مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد، عیسی امیدوار در آیین یادبود مرحوم عبدالله امیدوار، جهانگرد ایرانی و شهروند جهانی، در محوطه بیرونی موزه برادران امیدوار گفت: سالی که قصد سفر کردیم، من کوهنورد و مؤسس باشگاه کوهنوردی نیرو راستی بودم. در سفرهایمان از کوره‌راه‌ها می‌رفتیم تا بتوانیم غارها، قله‌ها و قصبات را ببینیم و با مردم ارتباط بگیریم.
وی افزود: از ۷۵ سال قبل صحبت می‌کنیم، سفر ما ناگهانی نبود. ما سه سال پیش از سفر را به مطالعه و رایزنی با مؤسسات گذراندیم. من به جامعه ورزشی کشور بدهکارم. یک دوچرخه کورسی خریدم و آن را تجهیز کردم و با آن سفرهای داخلی را آغاز کردم. پس از آن سفری را با دوچرخه به ترکیه و سوریه و عراق رفتم و از مرز خسروی، به ایران بازگشتم.
امیدوار درباره هدفشان از جهانگردی گفت: با موتورسیکلت سفرمان را شروع کردیم و چند هدف داشتیم؛ نخست شناساندن ایران به جهان بود و ۴۰ عکس از آثار تاریخی ایران را با خود همراه بردیم. همچنین جنبه پژوهشی سفر هم برایمان اهیمت داشت و می‌خواستیم درباره اقوام و قبایل جهان، مطالعه و مستندسازی کنیم.
زندگی با اسکیموها و با اقوام بدوی در آمازون
عیسی امیدوار خاطرنشان کرد: بر خلاف همه که از پاریس شروع می‌کردند، ما سفرمان را از مشرق‌زمین شروع کردیم. در این شهرها با مراجع فرهنگی از جمله دانشگاه‌ها تماس می‌گرفتیم و نمایشگاهی از مسایل تاریخی ایران برپا می‌کردیم. بعد از افغانستان، پاکستان و هند، تا تبت پیش رفتیم که آن زمان بسیار دشوار بود. تمام کشورهای آسیای شرقی را دیدن کردیم و از جاکارتا با کشتی به استرالیا رفتیم که حدود ۸ ماه آنجا روی بومیان استرالیایی مطالعه و حتی با آنها زندگی کردیم.
وی ادامه داد: از استرالیا به قاره آمریکا رفتیم و از کانادا، خودمان را به قطب شمال رساندیم. حدود ۷ ماه با اسکیموها زندگی کردیم. در آمریکای جنوبی، حدود یک ماه در کلمبیا توقف داشتیم تا بتوانیم به آمازون سفر کنیم. در آمازون حدود ۶ ماه با اقوام بدوی زندگی کردیم که بسیار خطرناک بودند. تا نزدیکی قطب جنوب هم پیش رفتیم.
با ۹۰ دلار از ایران حرکت کردیم
این جهانگرد ایرانی گفت: بعد از حدود ۷ سال، از آمریکای جنوبی با کشتی به غرب فرانسه رفتیم و سپس با موتورسیکلت‌هایمان به پاریس رفتیم. در آنجا سراغ کمپانی سیتروئن رفتیم تا یک خودرو تهیه کنیم و بتوانیم خودمان را به آفریقا برسانیم. البته با آن خودرو به ایران برگشتیم و سه ماه ایران بودیم و پس از آن، برنامه خودمان را برای سفر به آفریقا شروع کردیم. بدین منظور به کویت و عربستان رفتیم.
مردم ایران ما را امیدوار کردند و مردم جهان هم ما را کمک می‌کردندامیدوار خاطرنشان کرد: ما گردشگر نبودیم و توقفمان در کشورهای بزرگ حدود دو هفته بود. ما با ۹۰ دلار از ایران حرکت کردیم و در کشورهای بزرگ، عکس‌ها و مقالاتمان را می‌فروختیم تا بتوانیم سفر را ادامه دهیم. الان کتاب ما به ۳ زبان اسپانیولی، انگلیسی و فرانسوی ترجمه شده است.
این جهانگرد ایرانی خاطرنشان کرد: مردم ایران ما را امیدوار کردند و مردم جهان هم ما را کمک می‌کردند. مثلا ما هیچ‌وقت پول کشتی ندادیم.
وی در پایان اظهار داشت: تعدادی اشیاء از انسان‌های بدوی نزد عبدالله باقی مانده بود که قرار شده است آنها را به ایران بفرستند تا به موزه برادران امیدوار در مجموعه سعدآباد اضافه شود.
برادران امیدوار جزء آخرین نسل جهانگردان ایرانی بودند
آرش نورآقایی از فعالان عرصه گردشگری در سخنانی به ذکر فضائل زنده‌یاد عبدالله امیدوار پرداخت و گفت: با آقای عیسی امیدوار از سال ۸۷ آشنا شدم که برای گردهمایی راهنمایان گردشگری در یزد خدمت ایشان بودیم. وقتی دومین بار گردهمایی را برگزار و فیلم‌های سفر این دو برادر را پخش کردیم، شاید کمتر کسی فکر می‌کرد که این بزرگواران در قید حیات باشند و حتی یکی از آنها هم در جمع ما حضور داشته باشد.
برادران امیدوار دهه ها قبل به آداب و رسوم قبایل احترام می‌گذاشتندوی ادامه داد: برادران امیدوار، نام‌هایی بودند که با سفر کردن از قالب اسم به فعل در آمدند. معتقدم برادران امیدوار جزء آخرین نسل جهانگردان ایرانی بودند، زیرا میان جهانگردی و گردشگری تفاوت وجود دارد و اکنون با نسل، گردشگران مواجه هستیم.
این فعال حوزه گردشگری گفت: در زمانی که برادران امیدوار سفرشان را مکتوب می‌کردند، سفرنامه‌نویسی یک علم نبود و این اقدام یک سنت‌شکنی محسوب می‌شد.
وی در پایان سخنانش با طرح پرسشی اظهار داشت: آیا سفر، برادران امیدوار را ساخت یا برادران امیدوار، سفر را ساختند؟ آیا سفر، سوژه آنها بود یا ابژه؟
برادران امیدوار پیام‌آوران صلح بودند
مرتضی ادیب‌زاده مدیرکل موزه‌های وزارت میراث فرهنگی گردشگری و صنایع دستی در این مراسم با تسلیت فقدان عبدالله امیدوار ، گفت: میزان اثرگذاری سفر برادران امیدوار، علاوه بر اندوخته‌هایشان در موزه‌ای جمع شده است که حدود ۲ دهه از عمر آن در مجموعه سعدآباد می‌گذرد.
وی خطاب به عیسی امیدوار گفت: شما پیام‌آوران صلح بودید و دانش شما، فراتر از عصر خود بود و شما را به مراحلی برد که قرن‌ها قبل‌تر، ناصرخسرو رفته بود. امیدواریم راه شما همچنان ادامه پیدا کند. امروز جهانگردانی در ایران داریم که ادامه دهنده راه شما هستند.
لیلا اژدری، مدیرکل دفتر بازاریابی و توسعه گردشگری خارجی وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایعه دستی، در سخنان کوتاه با اشاره به مقوله گردشگری مسئولانه گفت: برادران امیدوار دهه‌ها قبل به این موضوع اشراف داشتند و به آداب و رسوم مردمان دیگر کشورها و قبایل احترام می‌گذاشتند.
به گزارش ایرنا، عبدالله امیدوار حدود ۶۸ سال پیش، همراه عیسی برادر خود به سرزمین‌های ناشناخته در قاره آمریکا، آفریقا و قطب جنوب و شمال قدم گذاشت. سفر کم‌نظیر این دو برادر ماجراجو از سال ۱۳۳۳ خورشیدی آغاز شد. آنها نخست یک سفر هفت ساله با موتورسیکلت «ماچلس» انگلیسی به قدرت cc ۵۰۰ که روی گلگیر چرخ جلوی آن شعار «همه متفاوت، همه خویشاوند» نوشته شده بود، داشتند و بعد هم یک سفر سه ساله را با اتومبیل سیتروئن دو سیلندر که هنگام بازگشت از سفر اول، شرکت سیتروئن فرانسه آن را هدیه داد، انجام دادند.
عبدالله امیدوار در پایان این ماجراجویی کاوشگرایانه ۱۰ ساله در قاره سیاه، جنوبگان (قطب جنوب)، آسیا، قطب شمال، اروپا، آمریکا و استرالیا، در شیلی ساکن شد و به حرفه سینما پرداخت، اکنون از او به عنوان یکی از نمادهای سینمای شیلی یاد می‌شود.
عیسی امیدوار پس از پایان آن سفرها به ایران برگشت و همین‌جا ماندگار شد. در کاخ سعدآباد موزه‌ای به برادران امیدوار اختصاص داده شده که داشته‌های و یادگاری‌های خود از ماجراجویی ۱۰ ساله را به نمایش گذاشته‌اند و ماجرای این سفرها در کتابی به نام «سفرنامه برادران امیدوار» به قلم عیسی و عبدالله منتشر شده است.
این دو برادر مدعی شدند در یکی از سفرهای خود با یک قبیله آدم خوار روبرو شده و ملاقات داشته اند. برادران امیدوار، پیشگامان جهانگردی معاصر و همچنین از اولین جهانگردان ایرانی شناخته می‌شوند.
عبدالله امیدوار یکی از این دو برادر جهانگرد ایرانی که به بیش از ۱۰۰ کشور سفر کرده و از آنها فیلم مستند ساخته بودند ۲۴ تیرماه ۱۴۰۱ در شیلی درگذشت.