حسام‌الدین علامه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: سن سالمندی از جهات مختلف تدوینی، روانشناسی، جامعه شناسی و تندرستی می تواند مورد ارزیابی قرار گیرد؛ سن تقویمی و شناسنامه‌ای که سالمندی از چه زمانی شروع می‌شود، بحثی قراردادی است. سازمان جهانی بهداشت سن ۶۰ سالگی را شروع سالمندی می داند و ایران هم سن ۶۰ سالگی را شروع سالمندی قلمداد می‌کند.
وی اضافه کرد: در کشورهای توسعه یافته، سن سالمندی عمدتا از ۶۵ سالگی آغاز می‌شود و در برخی کشورهای آفریقایی و جهان سوم با توجه به سن پایین امید به زندگی، سن سالمندی هم زودتر شروع می شود.
سرپرست دبیرخانه شورای ملی سالمندان گفت: مکانیسم و فرمول مناسب برای شروع سن سالمندی جمعیت این است که ۱۵ سال از سن امید به زندگی بدو تولد آن جمعیت کم کنیم. به عبارتی در سرشماری سال ۱۳۹۵، سن امید به زندگی جامعه ایرانی حدود ۷۵ سال بود اگر ۱۵ سال کم کنیم سن ۶۰ سال، سن شروع سالمندی جامعه ایرانی است یا اگر در ژاپن سن امید به زندگی ۸۴ سال است تا ۷۰ سال می تواند سن شروع سالمندی آن کشور باشد یا اگر در کشور آفریقایی، سن امید به زندگی پایین تر از ۷۰ سال است سن سالمندی می تواند قبل از ۶۰ سالگی باشد.
سن سالمندی عمدتا از ۶۵ سالگی آغاز می‌شود و در برخی کشورهای آفریقایی و جهان سوم با توجه به سن پایین امید به زندگی، سن سالمندی هم زودتر شروع می شود
علامه با اشاره به اینکه سن شروع سالمندی به سن تندرستی نیز بستگی داد، خاطرنشان کرد: ممکن است فردی ۵۰ سالش باشد اما از نظر کارآیی جسمی، ذهنی و اجتماعی سالمند محسوب شود و کسی ۷۵ سالش باشد و از نظر جسمی و ذهنی سالم باشد.
وی ادامه داد: همچنین سن روانشناختی نیز ملاک سن سالمندی قرار می‌گیرد. در این ملاک، عملکرد ذهنی و روانی فرد مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. اگر افتی در عملکرد ذهنی اتفاق بیفتد، فرد سالمند تلقی می‌شود. سن سالمندی از نظر اجتماعی و مشارکت اجتماعی و توانمندی و حضور در فعالیت های جمعی محاسبه می‌شود بنابراین سن ۶۰ سالگی برای آغاز سالمندی در ایران صحیح به نظر می رسد.
علامه گفت: در منابع طب سنتی و کتاب قانون ابن سینا نیز دوره کهولت را از سن ۶۰ سالگی به بعد در نظر گرفته‌اند.