مدیرکل حفاظت محیط زیست استان کرمانشاه در این رابطه به خبرنگار ایرنا، گفت: در رخدادی کم نظیر یکی از همیاران محیط زیست استان کرمانشاه موفق به ثبت فیلمبرداری از یک قلاده کاراکال در پناهگاه حیات وحش قراویز شد.
احد جلیلیان افزود: این گونه ارزشمند از حیات وحش تاکنون در این منطقه مشاهده نشده بود که این همیار محیط زیست موفق به ثبت تصاویری از آن شد.
مدیرکل حفاظت محیط زیست کرمانشاه با اشاره به اینکه این حیوان به شدت قلمرو طلب است و در قسمت‌های خشک، مناطق وسیعی را به خود اختصاص داده است، گفت: کاراکال در دشت ها و تپه ماهورهای مناطق بیابانی و استپی با پوشش گیاهی مناسب وجود دارد.
این مقام مسئول تصریح کرد: این گونه ارزشمند که در خطر انقراض قرار دارد از ویژگی‌های رفتاری کاراکال می‌توان به این نکته اشاره کرد که به شدت منزوی است و تنها زندگی می‌کند.
وی افزود: این حیوان بیشتر مواقع شبانه حرکت می‌کند و به نوعی شبگرد است.
پیش از این نیز بارها گزارش هایی در رابطه با مشاهده کاراکال در شهرستان های غربی استان به دست می رسد اما تا کنون هیج مستنداتی در این زمینه وجود نداشت.
پناهگاه حیاط وحش قراویز که در حد فاصل شهرستان سرپلذهاب و قصرشیرین قرار دارد یکی از مناطق بکر طبیعی در کشور محسوب می شود که پر جمعیت ترین گله های آهوی ایرانی را در خود جای داده است.
علاوه بر سیاه گوش تا کنون گونه های مختلفی از گربه وحشی همچون گربه جنگلی نیز در استان کرمانشاه مشاهده شده است.
زیست گاه سیاه گوش و غذای آن
سیاه‌گوش، کاراکال یا منگوله‌گوش گربه‌سانی کوچک است که در آفریقا (به‌ویژه در نواحی جنوبی) و آسیا از شبه جزیره عربستان تا غرب هندوستان زندگی می کند.
زیستگاه سیاه‌گوش استپ‌های خشک، نواحی نیمه‌بیابانی، بوته‌زارها، ساوانا و جنگل‌های کم‌درخت است و به‌ندرت در نواحی همیشه سبز و جنگل‌های کوهستانی دیده می‌شود.
زیستگاه سیاه‌گوش در ایران مناطق بیابانی و نیمه بیابانی به ویژه حاشیه کویر مرکزی است. جنوبی‌ترین مرز پراکنش این گونه در شهرستانهای استهبان، نی ریز و منطقه بهرام گور و شمالی‌ترین آن در استان خراسان شمالی است.
غربی‌ترین گزارش‌ها از سیاه‌گوش در استان ایلام و لرستان و شرقی‌ترین آن‌ها در خراسان جنوبی بوده‌اند. منطقه حفاظت‌شده عباس‌آباد نائین از بهترین زیستگاه‌ها برای سیاه‌گوش است که هر سال گزارش‌هایی از مشاهده یا کشتار این جانور در آنجا ارسال می‌شود؛ و همچنین اخیراً دراستان چهارمحال و بختیاری بخش ناغان این گونه جانور یافت شد.
سیاه‌گوش اغلب جانورانی با وزن کمتر از ۵ کیلوگرم را طعمه خود می‌کنند؛ جانورانی چون خرگوش صحرایی، هیراکس، جربیلها و موشها و پرندگان. گاهی به جانوران بزرگ‌تر از خود همچون غزال، آنتیلوپها، بزهای کوهی کوچک و بچه های شترمرغ هم حمله می‌کند و از کوچک‌ترین گربه‌سانانی است که توانایی شکار جانوران بزرگ‌تر از خود را دارند.
این حیوان برای شکار جانوران بزرگ پس از پریدن بر پشت آن‌ها و گرفتن گردن با آرواره، گلوی آن‌ها را می‌درد. در هنگام شکار جانوران بزرگ (بزرگ‌تر از خرگوش صحرایی) به خوردن امعا و احشای داخلی بدن و بخش‌های مرغوب‌تر گوشت اکتفا می‌کنند.
مهارت آن‌ها در شکار پرندگان ستودنی است. سیاه‌گوش می‌تواند با پریدن در هوا یک یا حتی چند پرنده را بقاپد. سیاه‌گوش‌ها می‌توانند به مدت طولانی بدون آب زندگی کنند و آب بدن خود را از تا حد زیادی از بدن شکار تأمین می‌کنند.